سپهبد حسین محمد ارشاد در 24 مارس 1982 در بحبوحه "بحران شدید سیاسی، اقتصادی و اجتماعی" قدرت را در بنگلادش به دست گرفت.ارشاد که از حکومت رئیس جمهور وقت ستار و امتناع وی از ادغام بیشتر ارتش در سیاست ناراضی بود، قانون اساسی را به حالت تعلیق درآورد، حکومت نظامی اعلام کرد و اصلاحات اقتصادی را آغاز کرد.این اصلاحات شامل خصوصی سازی اقتصاد تحت سلطه دولت و دعوت از سرمایه گذاری خارجی بود که به عنوان گامی مثبت در جهت رسیدگی به چالش های اقتصادی شدید بنگلادش تلقی می شد.ارشاد در سال 1983 ریاست جمهوری را بر عهده گرفت و نقش خود را به عنوان رئیس ارتش و مدیر ارشد قانون نظامی (CMLA) حفظ کرد.او تلاش کرد تا احزاب اپوزیسیون را در انتخابات محلی تحت حکومت نظامی شرکت دهد، اما در مواجهه با امتناع آنها، در مارس 1985 در رفراندوم سراسری در مورد رهبری خود با مشارکت کم مردم پیروز شد.تأسیس حزب جاتیه نشانگر حرکت ارشاد به سمت عادی سازی سیاسی بود.علیرغم تحریم احزاب اصلی اپوزیسیون، انتخابات پارلمانی در ماه مه 1986 باعث شد که حزب جاتیا اکثریت معتدلی را به دست آورد، با مشارکت لیگ عوامی که به نوعی مشروعیت بخشید.در آستانه انتخابات ریاست جمهوری در ماه اکتبر، ارشاد از خدمت سربازی بازنشسته شد.انتخابات در بحبوحه اتهامات مربوط به بی نظمی در رأی گیری و مشارکت کم برگزار شد، هرچند ارشاد با 84 درصد آرا پیروز شد.حکومت نظامی در نوامبر 1986 پس از اصلاحات قانون اساسی برای مشروعیت بخشیدن به اقدامات رژیم حکومت نظامی لغو شد.با این حال، تلاش دولت در ژوئیه 1987 برای تصویب لایحه ای برای نمایندگی نظامی در شوراهای اداری محلی منجر به یک جنبش یکپارچه اپوزیسیون شد که منجر به اعتراضات گسترده و دستگیری فعالان مخالف شد.پاسخ ارشاد اعلام وضعیت اضطراری و انحلال پارلمان و تعیین انتخابات جدید برای مارس 1988 بود. با وجود تحریم مخالفان، حزب جاتیه اکثریت قابل توجهی را در این انتخابات به دست آورد.در ژوئن 1988، یک اصلاحیه قانون اساسی، اسلام را به عنوان دین دولتی بنگلادش، در میان جنجال ها و مخالفت ها، تبدیل کرد.علیرغم نشانه های اولیه ثبات سیاسی، مخالفت با حاکمیت ارشاد تا پایان سال 1990 تشدید شد که با اعتصابات عمومی و راهپیمایی های عمومی مشخص شد و به وخامت اوضاع نظم و قانون منجر شد.در سال 1990، احزاب مخالف در بنگلادش به رهبری خالده ضیا از BNP و شیخ حسینه از عوامی لیگ، علیه رئیس جمهور ارشاد متحد شدند.اعتراضات و اعتصابات آنها با حمایت دانشجویان و احزاب اسلامی مانند جماعت اسلامی، کشور را فلج کرد.ارشاد در 6 دسامبر 1990 استعفا داد. در پی ناآرامی های گسترده، دولت موقت در 27 فوریه 1991 انتخابات آزاد و عادلانه ای برگزار کرد.