قیام 1969 پاکستان شرقی یک جنبش دموکراتیک مهم علیه حکومت نظامی رئیس جمهور محمد ایوب خان بود.این قیام به رهبری تظاهرات دانشجویان و حمایت احزاب سیاسی مانند لیگ عوامی و حزب ملی عوامی، خواستار اصلاحات سیاسی شد و به پرونده توطئه آگارتالا و زندانی شدن رهبران ملی گرای بنگالی، از جمله شیخ مجیب رحمان اعتراض کرد.^[6] جنبش، که از جنبش شش نقطه ای 1966 شتاب گرفت، در اوایل سال 1969 تشدید شد و تظاهرات گسترده و درگیری های گاه به گاه با نیروهای دولتی را به نمایش گذاشت.این فشار عمومی با استعفای رئیس جمهور ایوب خان به اوج خود رسید و منجر به عقب نشینی پرونده توطئه آگارتالا و در نتیجه تبرئه شیخ مجیب الرحمن و دیگران شد.در پاسخ به ناآرامی ها، رئیس جمهور یحیی خان، که جانشین ایوب خان شد، برنامه های انتخابات ملی را در اکتبر 1970 اعلام کرد. او اعلام کرد که مجلس تازه منتخب قانون اساسی پاکستان را پیش نویس می کند و تقسیم پاکستان غربی به استان های جداگانه را اعلام کرد.در 31 مارس 1970، او قانون چارچوب قانونی (LFO) را معرفی کرد و خواستار برگزاری انتخابات مستقیم برای مجلس قانونگذاری تک مجلسی شد.^[7] این اقدام تا حدی برای رفع ترس در غرب در مورد خواسته های پاکستان شرقی برای خودمختاری گسترده استانی بود.هدف LFO اطمینان از حفظ تمامیت ارضی و ایدئولوژی اسلامی پاکستان در قانون اساسی آینده بود.استان یکپارچه پاکستان غربی که در سال 1954 تشکیل شده بود، لغو شد و به چهار استان اصلی خود بازگشت: پنجاب، سند، بلوچستان، و استان مرزی شمال غربی.نمایندگی در مجلس ملی بر اساس جمعیت بود و به پاکستان شرقی با جمعیت بیشترش اکثریت کرسی ها را می داد.علیرغم هشدارها در مورد نیات شیخ مجیب برای نادیده گرفتن LFO و مداخله فزاینده هند در پاکستان شرقی، یحیی خان پویایی سیاسی، به ویژه حمایت از اتحادیه عوامی در پاکستان شرقی را دست کم گرفت.^[7]انتخابات عمومی که در 7 دسامبر 1970 برگزار شد، اولین انتخابات پاکستان پس از استقلال و آخرین انتخابات قبل از استقلال بنگلادش بود.این انتخابات برای 300 حوزه انتخابیه عمومی برگزار شد که 162 حوزه در شرق پاکستان و 138 حوزه در غرب پاکستان به علاوه 13 کرسی دیگر برای زنان اختصاص داشت.^[8] این انتخابات لحظه ای محوری در چشم انداز سیاسی پاکستان و شکل گیری نهایی بنگلادش بود.