پادشاه ویکتور امانوئل دوم و نخست وزیرش کنت کامیلو دی کاور، تصمیم گرفتند در کنار بریتانیا و فرانسه قرار گیرند تا به قیمت اتریش که از پیوستن به جنگ علیه روسیه امتناع کرده بود، از نظر آن قدرت‌ها مورد لطف قرار گیرند.ساردینیا در مجموع 18000 سرباز تحت فرماندهی ژنرال آلفونسو فررو لا مارمورا به کمپین کریمه متعهد کرد.هدف کاوور جلب رضایت فرانسوی ها در مورد موضوع اتحاد ایتالیا در جنگ علیه امپراتوری اتریش بود.استقرار نیروهای ایتالیایی به کریمه و شجاعت نشان داده شده توسط آنها در نبرد چرنایا (16 اوت 1855) و در محاصره سواستوپل (1854-1855)، به پادشاهی ساردینیا اجازه داد تا در مذاکرات صلح شرکت کند. جنگ در کنگره پاریس (1856)، جایی که کاوور می‌توانست موضوع Risorgimento را با قدرت‌های بزرگ اروپایی مطرح کند.مجموعاً 18061 مرد و 3963 اسب و قاطر در آوریل 1855 در کشتی های بریتانیایی و ساردینی در بندر جنوا سوار شدند.در حالی که پیاده نظام خط و واحدهای سواره نظام از سربازانی که برای اعزام داوطلب شده بودند جمع آوری می شد، نیروهای برساگلیری، توپخانه و سنگ شکن از واحدهای معمولی خود اعزام شدند.یعنی هر یک از 10 گردان معمولی ارتش برساگلیری دو گروهان اول خود را برای اعزام اعزام کردند، در حالی که گردان اول هنگ موقت 2 شامل داوطلبان هنگ پیاده نظام خط 3 ارتش بود.سپاه بین 9 و 14 مه 1855 در بالاکلاوا پیاده شد.