بزرگ‌ترین تهدید برای بیزانس، مسلمانان نبودند، بلکه همتایان مسیحی آنها در غرب بودند - میشائیل هشتم می‌دانست که ونیزی‌ها و فرانک‌ها بدون شک تلاش دیگری برای برقراری حکومت لاتین در قسطنطنیه خواهند کرد.وضعیت زمانی بدتر شد که چارلز اول آنژو سیسیل را از هوهن اشتاوفن ها در سال 1266 فتح کرد. در سال 1267، پاپ کلمنت چهارم پیمانی را تنظیم کرد که به موجب آن چارلز در ازای کمک به یک لشکرکشی جدید نظامی به قسطنطنیه، زمینی را در شرق دریافت می کرد.تأخیر در پایان کار چارلز به این معنی بود که به مایکل هشتم فرصت کافی داده شد تا در سال 1274 درباره اتحاد بین کلیسای رم و قسطنطنیه مذاکره کند، بنابراین حمایت پاپ از تهاجم به قسطنطنیه حذف شد.