نبرد مانزیکرت یا نبرد ملازگیرت بین امپراتوری بیزانس و امپراتوری سلجوقی در 26 اوت 1071 در نزدیکی مانزیکرت، موضوع ایبریا (مالازگیر امروزی در استان موش، ترکیه) درگرفت.شکست قاطع ارتش بیزانس و دستگیری امپراتور رومانوس چهارم دیوژن نقش مهمی در تضعیف اقتدار بیزانس در آناتولی و ارمنستان ایفا کرد و امکان ترک تدریجی آناتولی را فراهم کرد.بسیاری از ترک‌ها که در قرن یازدهم به سمت غرب سفر می‌کردند، پیروزی در مانزکرت را ورودی به آسیای صغیر می‌دانستند.بار عمده نبرد بر دوش سربازان حرفه ای ارتش بیزانس از تاگماتای ​​شرقی و غربی بود، زیرا تعداد زیادی از مزدوران و نیروهای نظامی آناتولی زودتر فرار کردند و از نبرد جان سالم به در بردند.پیامدهای منزیکرت برای بیزانسی ها فاجعه آمیز بود و منجر به درگیری های داخلی و یک بحران اقتصادی شد که به شدت توانایی امپراتوری بیزانس را برای دفاع کافی از مرزهایش تضعیف کرد.این منجر به حرکت دسته جمعی ترک ها به آناتولی مرکزی شد - تا سال 1080، مساحتی به وسعت 78000 کیلومتر مربع (30000 مایل مربع) توسط ترکان سلجوقی بدست آمد.سه دهه درگیری داخلی طول کشید تا الکسیوس اول (1081 تا 1118) ثبات را به بیزانس بازگرداند.مورخ توماس آسبریج می گوید: «در سال 1071، سلجوقیان ارتش امپراتوری را در نبرد مانزیکرت (در شرق آسیای صغیر) در هم کوبیدند، و اگرچه مورخان دیگر این را برای یونانیان یک واژگونی کاملاً فاجعه بار نمی دانستند، اما همچنان یک گزنده بود. عقب گرد."این اولین و تنها بار در تاریخ بود که یک امپراتور بیزانس اسیر یک فرمانده مسلمان شد.