اندکی پس از اینکه ارتش ویرجینیای شمالی در نبرد چنسلرسویل (30 آوریل - 6 مه 1863) پیروزی بزرگی بر ارتش پوتوماک به دست آورد، ژنرال رابرت ای لی تصمیم به حمله دوم به شمال گرفت (اولین حمله به شمال بود. مبارزات ناموفق مریلند در سپتامبر 1862، که در نبرد خونین آنتی‌تام به پایان رسید.چنین حرکتی برنامه‌های اتحادیه را برای فصل مبارزات انتخاباتی تابستانی بر هم می‌زند و احتمالاً فشار بر پادگان کنفدراسیون محاصره شده در ویکزبورگ را کاهش می‌دهد.این تهاجم به کنفدراسیون‌ها اجازه می‌دهد تا از نعمت مزارع ثروتمند شمالی زندگی کنند و در عین حال به ویرجینیا ویرجینیا که از جنگ ویران شده بود، استراحتی بسیار لازم می‌داد.علاوه بر این، ارتش 72000 نفری لی ^[1] می تواند فیلادلفیا، بالتیمور و واشنگتن را تهدید کند و احتمالا جنبش رو به رشد صلح در شمال را تقویت کند.^[2]