در صبح روز 4 ژوئیه، با وجود ارتش لی هنوز، مید به سواره نظام خود دستور داد تا به عقب ارتش لی برسند.^[122] در یک باران شدید، ارتش ها در سراسر مزارع خونین به یکدیگر خیره شدند، در همان روزی که در حدود 900 مایل (1400 کیلومتر) دورتر، پادگان ویکسبورگ تسلیم سرلشکر اولیسس گرانت شد.لی خطوط خود را به موقعیت دفاعی در Seminary Ridge در شب 3 ژوئیه تغییر داده بود و شهر Gettysburg را تخلیه کرده بود.کنفدراسیون ها در ضلع غربی میدان نبرد باقی ماندند و امیدوار بودند که مید حمله کند، اما فرمانده محتاط اتحادیه تصمیم گرفت در برابر خطر تصمیم بگیرد، تصمیمی که بعداً به خاطر آن مورد انتقاد قرار گرفت.هر دو ارتش شروع به جمع آوری مجروحان باقی مانده و دفن تعدادی از کشته شدگان کردند.پیشنهاد لی برای تبادل زندانی توسط مید رد شد.^[123]اواخر بعد از ظهر بارانی، لی شروع به انتقال بخش غیر جنگی ارتش خود به ویرجینیا کرد.سواره نظام تحت فرماندهی سرتیپ جان دی. ایمبدن مأمور شد تا قطار واگنی هفده مایلی متشکل از تدارکات و مردان مجروح را اسکورت کند و از مسیری طولانی از میان کشتاون و گرین‌کاسل به ویلیام اسپورت، مریلند استفاده کند.پس از غروب آفتاب، بخش رزمی ارتش لی عقب نشینی خود را به سمت ویرجینیا با استفاده از مسیر مستقیم تر (اما کوهستانی تر) آغاز کرد که از جاده فیرفیلد شروع شد.^[124] اگرچه لی دقیقاً می دانست که باید چه کار کند، وضعیت مید متفاوت بود.مید باید در گتیزبورگ بماند تا زمانی که مطمئن شود لی رفته است.اگر مید ابتدا می رفت، احتمالاً می توانست دریچه ای برای لی بگذارد تا به واشنگتن یا بالتیمور برود.علاوه بر این، ارتشی که ابتدا میدان نبرد را ترک می کرد، اغلب ارتش شکست خورده به حساب می آمد.^[125]