ژنرال لی حدود ساعت 2:30 بعد از ظهر به میدان جنگ رسید، زیرا افراد رودس در میانه حمله بودند.او که دید یک حمله بزرگ در جریان است، محدودیت خود را برای درگیری عمومی برداشت و به هیل اجازه داد تا از صبح حملات خود را از سر بگیرد.اولین در صف دوباره لشکر هث بود، با دو تیپ تازه: کارولینیایی‌های شمالی پتیگرو و ویرجینیایی‌های سرهنگ جان ام. براکنبرو.^[31]تیپ پتیگرو در خطی مستقر شد که به سمت جنوب فراتر از زمینی که توسط تیپ آهن دفاع می شد، گسترش یافت.با احاطه جناح چپ ایندیانای 19، کارولینای شمالی پتیگرو، بزرگترین تیپ ارتش، تیپ آهن را در برخی از شدیدترین نبردهای جنگ عقب راند.تیپ آهن از جنگل بیرون رانده شد، سه جایگاه موقت در زمین باز به سمت شرق ساخت، اما پس از آن مجبور شد به سمت مدرسه علمیه الهیات لوتری برود.ژنرال مردیث با یک زخم سرش به زمین افتاد و وقتی اسبش روی او افتاد بدتر شد.در سمت چپ تیپ آهن، تیپ سرهنگ چپمن بیدل قرار داشت که از زمین باز در ریج مک فرسون دفاع می کرد، اما آنها از جناحین خارج شدند و از بین رفتند.در سمت راست، باکتل‌های استون، رو به غرب و شمال در امتداد پایک چمبرزبورگ، توسط براکنبرو و دانیل مورد حمله قرار گرفتند.^[32]آن روز بعد از ظهر تلفات شدید بود.بیست و ششمین هنگ کارولینای شمالی (بزرگترین هنگ ارتش با 839 نفر) شکست سنگینی را از دست داد و نبرد روز اول را با حدود 212 نفر ترک کرد.فرمانده آنها، سرهنگ Henry K. Burgwyn، بر اثر اصابت گلوله به قفسه سینه خود مجروح شد.در پایان نبرد سه روزه، آنها حدود 152 مرد ایستاده بودند که بالاترین درصد تلفات برای یک نبرد از هر هنگ، شمالی یا جنوبی بود.[ ^{[33] []} یکی از هنگ‌های اتحادیه، 24 میشیگان، 399 هنگ از 496 را از دست داد.151 پنسیلوانیا تیپ بیدل 337 از 467 را از دست داد ^{[. 35]}بالاترین رتبه مجروح این درگیری ژنرال هث بود که مورد اصابت گلوله از ناحیه سر قرار گرفت.ظاهراً او نجات پیدا کرد، زیرا کاغذهایی را در یک کلاه جدید پر کرده بود، که در غیر این صورت برای سرش خیلی بزرگ بود.^[36] اما این ضربه نگاهی دو نتیجه داشت.هث بیش از 24 ساعت بیهوش بود و در نبرد سه روزه دیگر درگیر فرماندهی نبود.او همچنین نمی‌توانست لشگر پندر را ترغیب کند که به جلو حرکت کند و حمله مبارزات او را تکمیل کند.پندر در این مرحله از نبرد به طرز عجیبی منفعل بود.معمولاً تمایلات تهاجمی تر یک ژنرال جوان در ارتش لی باعث می شد که او به میل خود به جلو حرکت کند.هیل نیز در این مورد که او را به جلو دستور نداد، مقصر بود، اما او ادعا کرد که بیمار است.تاریخ نمی تواند انگیزه های پندر را بشناسد.او روز بعد به شدت مجروح شد و گزارشی از او باقی نگذاشت.^[37]