میدان جنگ حوالی ساعت 10:30 شب به جز فریاد مجروحان و جان باختگان سکوت کرد.مید تصمیم خود را اواخر همان شب در شورای جنگی که شامل افسران ارشد ستاد و فرماندهان سپاه بود، گرفت.افسران جمع شده موافقت کردند که علیرغم ضرب و شتم ارتش، توصیه می شود که ارتش در موقعیت فعلی خود باقی بماند و منتظر حمله دشمن باشد، اگرچه در مورد اینکه اگر لی تصمیم به حمله نکند، اختلاف نظر وجود داشت.شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه مید قبلاً در این مورد تصمیم گرفته بود و از جلسه نه به عنوان یک شورای رسمی جنگ، بلکه به عنوان راهی برای دستیابی به اجماع بین افسرانی که کمتر از یک هفته فرماندهی کرده بود استفاده می کرد.با پایان یافتن جلسه، مید بریگ را کنار گذاشت.ژنرال جان گیبون، فرمانده سپاه دوم، و پیش بینی کرد: "اگر لی فردا حمله کند، در جبهه شما خواهد بود... او به هر دو جناح ما حمله کرده و شکست خورده است و اگر به این نتیجه برسد که دوباره آن را امتحان کند، در مرکز ما خواهد بود."^[100]آن شب به طور قابل توجهی اعتماد کمتری به مقر کنفدراسیون وجود داشت.ارتش با برکنار نکردن دشمن خود متحمل شکست قابل توجهی شده بود.یک افسر ستاد خاطرنشان کرد که لی "به خاطر نادرست برنامه ها و دستوراتش خوش اخلاق نیست."سال‌ها بعد، لانگ‌استریت می‌نویسد که سربازانش در روز دوم «بهترین نبرد سه ساعته‌ای را که هر نیرو در هر میدان جنگی انجام داده است» انجام داده‌اند.^[101] در آن شب او به دفاع از یک جنبش استراتژیک در اطراف جناح چپ اتحادیه ادامه داد، اما لی هیچ یک از آن را نشنید.در شب 2 ژوئیه، تمام عناصر باقی مانده از هر دو ارتش آمده بودند: سواره نظام استوارت و لشکر پیکت برای کنفدراسیون ها و سپاه اتحادیه ششم جان سدویک.صحنه برای اوج خونین نبرد سه روزه آماده شد.