اولین درگیری در Wheatfield در واقع حمله تیپ اندرسون (لشکر هود) به تیپ 17 مین از تروبریاند بود، که یک سرریز از حمله هود به هاوکز ریج بود.اگرچه تحت فشار و با عقب نشینی هنگ های همسایه خود در استونی هیل، مین هفدهم موقعیت خود را در پشت یک دیوار سنگی کم ارتفاع با کمک باتری وینسلو حفظ کرد و اندرسون به عقب افتاد.در ساعت 5:30 بعد از ظهر، زمانی که اولین هنگ کرشاو به مزرعه رز نزدیک شد، استونی هیل توسط دو تیپ از لشکر 1، سپاه V، به فرماندهی سرتیپ تقویت شد.ژنرال جیمز بارنز، کسانی که از کلز.ویلیام اس. تیلتون و جیکوب بی. سویتزر.مردان کرشاو فشار زیادی بر مین 17 وارد کردند، اما همچنان ادامه داشت.با این حال، به دلایلی، بارنز بخش کم قدرت خود را در حدود 300 یارد (270 متر) به سمت شمال - بدون مشورت با مردان برنی - به موقعیت جدیدی در نزدیکی جاده ویتفیلد برد.تروبریاند و مین هفدهم مجبور شدند از این روش پیروی کنند و کنفدراسیون ها استونی هیل را تصرف کردند و به میدان گندم رفتند.در اوایل بعدازظهر، هنگامی که مید متوجه حماقت حرکت سیکلز شد، به هنکوک دستور داد تا لشگری از سپاه دوم را برای تقویت سپاه III بفرستد.هنکاک لشکر 1 را به فرماندهی سرتیپ فرستاد.ژنرال جان سی. کالدول از موقعیت ذخیره خود در پشت قبرستان ریج.حدود ساعت 6 بعدازظهر رسید و سه تیپ، زیر نظر سرهنگ.ساموئل کی. زوک، پاتریک کلی (تیپ ایرلندی)، و ادوارد ای. کراس به جلو حرکت کردند.تیپ چهارم، تحت فرماندهی سرهنگ جان آر. بروک، در ذخیره بود.زوک و کلی، کنفدراسیون ها را از استونی هیل راندند، و کراس میدان گندم را پاکسازی کرد و مردان کرشاو را به لبه رز وودز برگرداند.هر دو زوک و کراس در هدایت تیپ های خود در این حملات به طور مرگبار زخمی شدند، همانطور که سمس کنفدراسیون نیز مجروح شد.وقتی افراد کراس مهمات خود را تمام کردند، کالدول به بروک دستور داد تا آنها را تسکین دهد.با این حال، در این زمان، موقعیت اتحادیه در باغ هلو سقوط کرده بود (به بخش بعدی مراجعه کنید)، و یورش ووفورد در جاده ویتفیلد ادامه یافت، استونی هیل را گرفت و در کنار نیروهای اتحادیه در Wheatfield قرار گرفت.تیپ بروک در رز وودز مجبور به عقب نشینی شد.تیپ سویتزر برای به تعویق انداختن حمله کنفدراسیون فرستاده شد و آنها این کار را به طور موثر در نبرد تن به تن وحشیانه انجام دادند.در این زمان نیروهای اضافی اتحادیه وارد شده بودند.لشکر 2 از سپاه V، تحت فرماندهی سرتیپ.ژنرال Romeyn B. Ayres، به "لشکر منظم" معروف بود زیرا دو تیپ از سه تیپ آن کاملاً از نیروهای ارتش ایالات متحده (ارتش عادی) تشکیل شده بودند، نه داوطلبان ایالتی.(تیپ داوطلبان، تحت فرماندهی سرتیپ استفان اچ. وید، قبلاً در لیتل راند تاپ درگیر شده بود، بنابراین فقط تیپ های ارتش عادی به میدان گندم رسیدند.) در پیشروی خود در سراسر دره مرگ، آنها زیر آتش شدید قرار گرفتند. از تیراندازان کنفدراسیون در لانه شیطان.با پیشروی نیروهای منظم، کنفدراسیون‌ها بر فراز استونی هیل و از طریق رز وودز هجوم آوردند و در کنار تیپ‌های تازه وارد شدند.با وجود متحمل شدن تلفات سنگین و تعقیب کنفدراسیون ها، سربازان عادی با نظم خوب به ایمنی نسبی Little Round Top عقب نشینی کردند.این حمله نهایی کنفدراسیون از طریق Wheatfield در حدود ساعت 7:30 بعد از ظهر از پشته Houck's Ridge به دره مرگ ادامه یافت. تیپ های اندرسون، سمس و کرشاو از ساعت ها نبرد در گرمای تابستان خسته شده بودند و با واحدهایی که در هم ریخته بودند به سمت شرق پیشروی کردند.تیپ ووفورد در امتداد جاده ویتفیلد به سمت چپ تعقیب کرد.هنگامی که به شانه شمالی لیتل راند تاپ رسیدند، با ضدحمله ای از لشکر 3 (رزروهای پنسیلوانیا) از سپاه V، تحت فرماندهی بریگ، مواجه شدند.ژنرال ساموئل دبلیو کرافورد.تیپ سرهنگ ویلیام مک کندلس، شامل یک گروه از منطقه گتیزبورگ، حمله را رهبری کرد و متحدین خسته را به آن سوی Wheatfield به استونی هیل براند.کرافورد که متوجه شد نیروهایش خیلی پیشروی و افشا شده بودند، تیپ را به سمت لبه شرقی میدان گندم عقب کشید.گندمزار خونین تا پایان نبرد ساکت ماند.اما تلفات سنگینی بر مردانی وارد کرد که دارایی را به صورت رفت و برگشتی مبادله می کردند.کنفدراسیون ها با شش تیپ در برابر 13 تیپ فدرال (تا حدودی کوچکتر) جنگیده بودند و از 20444 مردی که درگیر شده بودند، حدود 30 درصد تلفات بودند.برخی از مجروحان توانستند به سمت پلام ران خزیده شوند اما نتوانستند از آن عبور کنند.رودخانه از خون آنها سرخ شد.