نبرد جاده های بریس کراس، در نزدیکی بالدوین، می سی سی پی در 10 ژوئن 1864، یک پیروزی مهم کنفدراسیون در طول جنگ داخلی آمریکا بود.این رویارویی زمانی رخ داد که یک نیروی اتحادیه متشکل از تقریباً 8100 سرباز، تحت فرماندهی سرتیپ ساموئل دی. استورگیس، برای درگیری و نابودی احتمالی سواره نظام کنفدراسیون ژنرال ناتان ب. فارست، که حدود 3500 نفر بودند، اعزام شدند.نبرد با پیروزی قاطع کنفدراسیون با فارست که تلفات سنگینی را به طرف اتحادیه وارد کرد و بیش از 1600 اسیر، 18 قطعه توپ و واگن های تدارکاتی متعدد را به اسارت گرفت، به اوج رسید.پس از این شکست، استورگیس درخواست کرد که از فرمان خود خلاص شود.این نبرد جزئی از تئاتر استراتژیک گسترده‌تر بود که در سال 1864 در حال گسترش بود. رهبران اتحادیه، سپهبد اولیس گرانت و ژنرال ویلیام تکومسه شرمن، استراتژی را هماهنگ کرده بودند که مناطق مرکزی کنفدراسیون را هدف قرار می‌داد، به ویژه با هدف تصرف آتلانتا.با پیشروی نیروهای شرمن، این نگرانی وجود داشت که سواره نظام کنفدراسیون فارست خطوط تدارکات اتحادیه را که تا نشویل کشیده می شد، مختل کند.در پاسخ، به استرجیس دستور داده شد که از ممفیس به می سی سی پی شمالی برود تا با فارست درگیر شود، تا او را اشغال کند و در صورت امکان، نیروی او را خنثی کند.این حرکت با برنامه‌های فارست برای حمله به تنسی میانه همزمان شد، اما پس از اطلاع از پیشروی استورگیس، برای دفاع از می‌سی‌سی‌پی عقب‌نشینی کرد.نبرد واقعی در جاده بریس کراس با یک درگیری اولیه بین واحدهای سواره نظام هر دو طرف آغاز شد.با تشدید نبرد، پیاده نظام اتحادیه برای تقویت خطوط خود وارد شدند و لحظه ای به برتری رسیدند.با این حال، تاکتیک های تهاجمی فارست، همراه با استفاده استراتژیک از توپخانه، نیروهای اتحادیه را به عقب نشینی سوق داد، که به زودی به یک شکست آشفته تبدیل شد.عواملی که در شکست اتحادیه نقش داشتند شامل خطوط عرضه گسترده، خستگی، شرایط مرطوب و مزیت کنفدراسیون در اطلاعات محلی بود.بر خلاف برخی شایعات، گزارش ها تایید کردند که استورگیس در طول نبرد مست نبوده است.