Нарманскае заваяванне Паўднёвай Італіі

Самая ранняя дата прыбыцця нармандскіх рыцараў у паўднёвую Італію - 999 год, хоць можна меркаваць, што яны былі і раней.У той год, паводле некаторых традыцыйных крыніц нявызначанага паходжання, нармандскія пілігрымы, якія вярталіся з Гроба Гасподняга ў Ерусаліме праз Апулію, спыніліся ў прынца Гваймара III у Салерна.На горад і яго ваколіцы напалі сарацыны з Афрыкі з патрабаваннем выплаты пратэрмінаванай штогадовай даніны.Пакуль Гваймар пачаў збіраць даніну, нарманы высмеялі яго і яго лангабардскіх падданых за баязлівасць і напалі на тых, хто абложваў.Сарацыны ўцяклі, здабыча была канфіскавана, і ўдзячны Гваймар папрасіў нарманаў застацца.

У 1024 годзе нармандскія найміты пад камандаваннем Ранульфа Дрэнгота былі на службе Гваймара III, калі ён і Пандульф IV аблажылі Пандульфа V у Капуі.У 1026 годзе, пасля 18-месячнай аблогі, Капуя здалася, і Пандульф IV быў адноўлены ў якасці князя.На працягу наступных некалькіх гадоў Ранульф далучыўся да Пандульфа, але ў 1029 годзе ён далучыўся да Сергія IV Неапалітанскага (якога Пандульф выгнаў з Неапаля ў 1027 годзе, верагодна, з дапамогай Ранульфа).

Ранульф і Сергій вярнулі Неапаль.У пачатку 1030 года Сергій перадаў Ранульфу графства Аверса ў якасці феода, першае нармандскае валоданне ў паўднёвай Італіі.Нармандскае падмацаванне і мясцовыя злачынцы, якія знайшлі прыём у лагеры Ранульфа без пытанняў, павялічылі колькасць Ранульфа.У 1035 годзе, у той самы год, калі Вільгельм Заваёўнік стаў герцагам Нармандыі, тры старэйшыя сыны Танкрэда Гатэвіля (Вільгельм «Жалезная рука», Дрого і Хамфры) прыбылі ў Аверсу з Нармандыі.

У 1038 г. візантыйскі імператар Міхаіл IV распачаў ваенную кампанію на мусульманскую Сіцылію, генерал Георгій Маніах узначаліў хрысціянскую армію супраць сарацынаў.Будучы кароль Нарвегіі Харальд Хардрада камандаваў варажскай гвардыяй у экспедыцыі, і Міхаіл заклікаў Гваймара IV Салернскага і іншых лангабардскіх лордаў даць дадатковыя войскі для паходу.

Войны паміж нарманамі і Візантыйскай імперыяй вяліся з в.1040 да 1185, калі апошняе нармандскае ўварванне ў Візантыйскую імперыю пацярпела паражэнне.У канцы канфлікту ні нарманы, ні візантыйцы не маглі пахваліцца вялікай магутнасцю, бо да сярэдзіны XIII стагоддзя вычарпальныя баявыя дзеянні з іншымі дзяржавамі аслабілі абодвух, што прывяло да таго, што візантыйцы страцілі Малую Азію на карысць Асманскай імперыі ў XIV стагоддзі, і нарманы страцілі Сіцылію на карысць Гогенштаўфенаў.

Нарманы ў Італіі на чале з Вільгельмам Жалезнай Рукай здолелі разграміць візантыйцаў у бітвах пры Алівента і Мантэмаджорэ.1041

Бітва пры Чывітатэ адбылася 18 чэрвеня 1053 года ў паўднёвай Італіі паміж нарманамі на чале з графам Апуліі Хамфры Гатэвільскім і швабска-італа-лангабардскім войскам, арганізаваным папам Львом IX і ўзначаленым на полі бітвы Жэрарам, Герцаг Латарынгіі і Рудольф, прынц Беневента.Перамога нарманаў над саюзнай папскай арміяй стала кульмінацыяй канфлікту паміж нармандскімі наймітамі, якія прыйшлі ў паўднёвую Італію ў адзінаццатым стагоддзі, сям'ёй дэ Гатэвіляў і мясцовымі лангабардскімі князямі.

Нармандскі даследчык Роберт Гвіскар заваяваў большую частку Італіі і быў прызначаны папам Мікалаем II герцагам Апуліі, Калабрыі і Сіцыліі.

Пасля 250 гадоў арабскага кантролю Сіцылія была населена хрысціянамі , арабскімі мусульманамі і мусульманамі, якія навярнулі сваю веру, падчас яе заваявання нарманамі.Арабская Сіцылія мела квітнеючую гандлёвую сетку з міжземнаморскім светам і была вядомая ў арабскім свеце як раскошнае і дэкадэнцкае месца.Першапачаткова ён знаходзіўся пад уладай Аглабідаў, а затым Фацімідаў , але ў 948 годзе Калбіды перахапілі кантроль над востравам і ўтрымлівалі яго да 1053 года. У 1010-х і 1020-х гадах серыя крызісаў спадчыны праклала шлях для ўмяшання Зірыдаў. з Іфрыкіі.Сіцылія была ахоплена хваляваннямі, калі дробныя вотчыны змагаліся адзін з адным за панаванне.Сюды прыйшлі нарманы пад камандаваннем Роберта Гвіскара і яго малодшага брата Ражэ Боса, якія мелі намер заваяваць;Папа прысвоіў Роберту тытул «герцага Сіцыліі», заахвочваючы яго захапіць Сіцылію ў сарацынаў.

Бітва пры Керамі адбылася ў чэрвені 1063 года і была адной з самых значных бітваў падчас нармандскай заваёвы Сіцыліі ў 1060—1091 гадах.Бітва вялася паміж нармандскім экспедыцыйным корпусам і мусульманскім саюзам сіцылійскіх і зірыдскіх войскаў.Нарманы ваявалі пад камандаваннем Ражэ дэ Адвіля, малодшага сына Танкрэда Адвіля і брата Роберта Гвіскара.Мусульманскі альянс складаўся з карэнных сіцылійскіх мусульман пад кіраўніцтвам кіруючага класа Кальбідаў у Палерма на чале з Ібн аль-Хавасам і падмацавання Зірыдаў з Паўночнай Афрыкі на чале з двума прынцамі, Айюбам і Алі. Бітва была яркай перамогай нарманаў, якая цалкам разграміў супраціўную сілу, выклікаўшы рознагалоссі сярод мусульманскай арыстакратыі, што ў канчатковым выніку адкрыла шлях для канчатковага захопу сталіцы Сіцыліі, Палерма, нарманамі, а затым і астатняй часткі вострава.

Падзенне Амальфі і Салерна Роберту Гвіскару адбылося пад уплывам яго жонкі Сіхельгайты.Верагодна, Амальфі здаўся ў выніку яе перамоваў, а Салерна ўпаў, калі яна перастала хадайнічаць свайму мужу ад імя свайго брата (прынца Салернскага).Амальфіцяне беспаспяхова падпарадкаваліся прынцу Гізульфу, каб пазбегнуць нармандскага сюзерэнітэту, але дзяржавы (чые гісторыі былі аб'яднаны з IX стагоддзя) у канчатковым выніку апынуліся пад нармандскім кантролем.

На чале з грозным Робертам Гіскарам і яго сынам Баэмундам Тарэнтскім (пазней Баэмундам I Антыахійскім) нармандскія войскі ўзялі Дырахій і Корфу і аблажылі Ларысу ў Фесаліі (гл. Бітва пры Дырахіі).

У 1085 годзе ён нарэшце змог распачаць сістэматычную кампанію.22 мая Роджэр падышоў да Сіракуз па моры, у той час як Іардан узначаліў невялікі кавалерыйскі атрад у 15 мілях (24 км) на поўнач ад горада.25 мая флоты графа і эміра ўступілі ў гавань, дзе апошні быў забіты, у той час як войскі Іарданіі аблажылі горад.Аблога працягвалася ўсё лета, але калі горад капітуляваў у сакавіку 1086 года, толькі Нота ўсё яшчэ знаходзіўся пад уладай сарацынаў.У лютым 1091 года Нота таксама саступіў, і заваяванне Сіцыліі было завершана.

Нармандскае ўварванне на Мальту было нападам на востраў Мальта, населены ў той час пераважна мусульманамі, сіламі нармандскага графства Сіцыліі пад кіраўніцтвам Роджэра I у 1091 годзе.

Падчас Першага крыжовага паходу візантыйцы змаглі ў пэўнай ступені выкарыстаць нармандскіх наймітаў для перамогі над туркамі-сельджукамі ў шматлікіх бітвах.Гэтыя нармандскія найміты садзейнічалі захопу некалькіх гарадоў.Мяркуецца, што ў абмен на клятву вернасці Алексій паабяцаў Баэмунду зямлю вакол горада Антыёхія, каб стварыць буферную васальную дзяржаву і адначасова трымаць Баэмунда далей ад Італіі.Аднак, калі Антыёхія пала, нарманы адмовіліся перадаць яе, хоць з часам усталявалася панаванне Візантыі

У 1147 годзе Візантыйская імперыя пад кіраўніцтвам Мануіла I Комніна сутыкнулася з вайной з Раджэрам II Сіцылійскім, флот якога захапіў візантыйскі востраў Корфу і разрабаваў Фівы і Карынф.Аднак, нягледзячы на ​​тое, што Мануіл быў адцягнуты нападам куманаў на Балканах, у 1148 годзе Мануіл заручыўся саюзам з Конрадам III з Германіі і дапамогай венецыянцаў , якія сваім магутным флотам хутка разграмілі Ражэ

Нягледзячы на ​​тое, што апошнія ўварванні і апошні буйнамаштабны канфлікт паміж дзвюма дзяржавамі доўжыліся менш за два гады, трэція нармандскія ўварванні яшчэ больш наблізіліся да ўзяцця Канстанцінопаля.Затым візантыйскі імператар Андронік Комнін дазволіў нарманам адносна бескантрольна ісці да Фесалонік.У той час як Давід Комнін рабіў некаторыя падрыхтоўкі ў чаканні нападу нарманаў, напрыклад, загадаў умацаваць гарадскія сцены і прызначыць чатыры дывізіі для абароны гарадоў, гэтыя меры засцярогі аказаліся недастатковымі.Толькі адна з чатырох дывізій фактычна ўступіла ў бой з нарманамі, у выніку чаго горад быў адносна лёгка захоплены нармандскімі сіламі.Пасля атрымання кантролю над горадам нармандскія войскі разрабавалі Фесалонікі.Наступная паніка прывяла да паўстання, у выніку якога Ісаак Ангелус узняўся на трон.Пасля падзення Андроніка ўзмоцненая візантыйская палявая армія пад камандаваннем Алексія Браны нанесла рашучую паразу нарманам у бітве пры Дэметрыцы.Пасля гэтай бітвы Фесалонікі былі хутка адноўлены, а нарманы былі адкінуты ў Італію.

Бітва пры Дэметрыцы ў 1185 годзе адбылася паміж візантыйскай арміяй і нарманамі Сіцылійскага каралеўства, якія нядаўна разрабавалі другі горад Візантыйскай імперыі, Фесалонікі.Гэта была вырашальная візантыйская перамога, якая паклала канец нарманскай пагрозе імперыі.

У адрозненне ад нармандскага заваявання Англіі (1066), якое заняло некалькі гадоў пасля адной вырашальнай бітвы, заваяванне паўднёвай Італіі было прадуктам дзесяцігоддзяў і шэрагу бітваў, некалькі з якіх былі вырашальнымі.Многія тэрыторыі былі заваяваны самастойна і толькі пазней аб'яднаны ў адзіную дзяржаву.У параўнанні з заваяваннем Англіі яно было незапланаваным і неарганізаваным, але аднолькава поўным.У інстытуцыянальным плане нарманы аб'ядналі адміністрацыйны механізм візантыйцаў, арабаў і лангабардаў са сваімі ўласнымі канцэпцыямі феадальнага права і парадку, каб стварыць унікальны ўрад.У гэтай дзяржаве была вялікая свабода веравызнання, і побач з нармандскімі дваранамі існавала мерытакратычная бюракратыя з габрэяў, мусульман і хрысціян, як каталікоў, так і праваслаўных.Каралеўства Сіцылія такім чынам стала характарызавацца нармандскім, візантыйскім, грэчаскім, арабскім, лангабардскім і «карэнным» сіцылійскім насельніцтвам, якое жыло ў згодзе, і яго нармандскія кіраўнікі падтрымлівалі планы стварэння імперыі, якая ахоплівала б ФацімідскіЕгіпет , а таксама дзяржавы крыжакоў у Левант.Нармандскае заваяванне паўднёвай Італіі паклала пачатак уплыву раманскай (у прыватнасці, нарманскай) архітэктуры.Некаторыя замкі былі пашыраны на існуючых лангабардскіх, візантыйскіх або арабскіх структурах, у той час як іншыя былі арыгінальнымі пабудовамі.Лацінскія саборы былі пабудаваны на землях, нядаўна пераведзеных з візантыйскага хрысціянства або ісламу, у раманскім стылі пад уплывам візантыйскіх і ісламскіх узораў.Грамадскія будынкі, такія як палацы, былі распаўсюджаны ў вялікіх гарадах (у прыватнасці, у Палерма);гэтыя збудаванні, у прыватнасці, дэманструюць уплыў сікула-нармандскай культуры.