እ.ኤ.አ. በ 1947 የህንድ መከፋፈልን ተከትሎ ምስራቅ ቤንጋል የፓኪስታን ግዛት አካል ሆነ።የምስራቅ ቤንጋል ቤንጋል ተናጋሪ ህዝብ ከ 44 ሚሊዮን በላይ ህዝብ ቢይዝም በፓኪስታን መንግስት፣ ሲቪል ሰርቪስ እና ወታደራዊ ውክልና ያልተገኙ ሲሆን ይህም በምዕራቡ ክንፍ የበላይነት ነበር።^[1] እ.ኤ.አ. በ1947 በካራቺ በተካሄደው ብሔራዊ የትምህርት ጉባኤ ላይ አንድ ወሳኝ ክስተት ተከሰተ፣ ውሳኔው ኡርዱን እንደ ብቸኛ የመንግስት ቋንቋ በመደገፍ በምስራቅ ቤንጋል አፋጣኝ ተቃውሞ አስነሳ።በአቡል ካሼም እየተመራ በዳካ ያሉ ተማሪዎች የቤንጋሊ እውቅና እንደ ኦፊሴላዊ ቋንቋ እና የትምህርት መስጫ ጠይቀዋል።^[2] እነዚህ ተቃውሞዎች ቢኖሩም፣ የፓኪስታን ፐብሊክ ሰርቪስ ኮሚሽን ቤንጋሊ ከኦፊሴላዊ አጠቃቀም አግልሏል፣ ይህም ህዝባዊ ቁጣን አጠነከረ።^[3]ይህ በተለይ እ.ኤ.አ.ፖሊስ በአስለቃሽ ጭስ እና በተኩስ ምላሽ በመስጠቱ በርካታ ተማሪዎች ለህልፈት ዳርገዋል።^[1] ብጥብጡ ወደ ከተማ አቀፍ ብጥብጥ ተሸጋገረ፣ ሰፊ አድማ እና መዘጋት።በአካባቢው የህግ አውጭዎች አቤቱታ ቢቀርብም ዋና ሚኒስትሩ ኑሩል አሚን ጉዳዩን በበቂ ሁኔታ ለመፍታት ፈቃደኛ አልሆኑም.እነዚህ ክስተቶች የሕገ መንግሥት ማሻሻያዎችን አስከትለዋል።ቤንጋሊ በ1956 ሕገ መንግሥት ከኡርዱ ጋር በመሆን እንደ ኦፊሺያል ቋንቋ ዕውቅና አገኘ።ነገር ግን፣ በአዩብ ካን የሚመራው ወታደራዊ አገዛዝ ኡርዱን እንደ ብቸኛ ብሔራዊ ቋንቋ እንደገና ለማቋቋም ሞክሯል።^[4]የቋንቋ እንቅስቃሴ ወደ ባንግላዲሽ የነጻነት ጦርነት የሚያመራ ጉልህ ምክንያት ነበር።የወታደራዊው መንግስት ለምእራብ ፓኪስታን ያለው አድልኦ ከኢኮኖሚያዊ እና ፖለቲካዊ ልዩነቶች ጋር ተዳምሮ በምስራቅ ፓኪስታን ያለውን ቅሬታ አቀጣጠለ።የአዋሚ ሊግ የበላይ የክልል ራስን በራስ የማስተዳደር ጥሪ እና የምስራቅ ፓኪስታንን ስም ወደ ባንግላዲሽ መቀየር የነዚህ ውጥረቶች ዋነኛ ነበር፣ በመጨረሻም በባንግላዲሽ ነፃነት ላይ ተጠናቀቀ።