Шӯришҳои сомариён (тақрибан 484–573 милодӣ) як силсила шӯришҳо дар музофоти Паластин Прима буда, дар он ҷо сомариён бар зидди империяи Румӣ шарқӣ шӯриш карданд.Ин шӯришҳо ба хушунати назаррас ва коҳиши шадиди аҳолии сомарӣ оварда, демографии минтақаро тағир доданд.Пас аз ҷангҳои яҳудӣ ва румӣ, яҳудиён дар Яҳудо асосан набуданд, бо сомариён ва масеҳиёни Византия ин холигоҳро пур карданд.Ҷамъияти сомариён давраи тиллоиро аз сар гузаронидааст, махсусан дар замони Бобо Рабба (тақрибан 288–362-и мелодӣ), ки ҷомеаи сомариро ислоҳ ва мустаҳкам мекард.Аммо, ин давра вақте ба охир расид, ки нерӯҳои Византия Бобо Раббаро забт карданд.^[131]Шӯриши Юста (484)Таъқиби император Зенон нисбати сомариён дар Неаполис аввалин шӯриши бузургро ба вуҷуд овард.Сомариён бо сарварии Ҷуста бо куштани масеҳиён ва хароб кардани калисо дар Неаполис интиқом гирифтанд.Шӯришро нерӯҳои Византия пахш карданд ва Зенон дар кӯҳи Геризим калисое бунёд кард, ки эҳсосоти сомариёнро боз ҳам шадидтар кард.^[132]Нооромиҳои сомарӣ (495)Шӯриши дигар дар соли 495 дар замони император Анастасий I рӯй дод, ки дар он ҷо сомариён ба муддати кӯтоҳ кӯҳи Геризимро ишғол карданд, вале аз ҷониби мақомоти Византия боз пахш карда шуданд.^[132]Шӯриши Бен Сабар (529-531)Шӯриши шадидтаринро Ҷулиан бен Сабар дар посух ба маҳдудиятҳое, ки қонунҳои Византия ҷорӣ кардаанд, сарварӣ мекард.Маъракаи зидди насронии Бен Сабар бо муқовимати шадиди арабҳои Византия ва Ғасонӣ рӯбарӯ шуд ва боиси шикаст ва эъдоми ӯ шуд.Ин шӯриш шумораи аҳолӣ ва ҳузури сомариёнро дар минтақа ба таври назаррас коҳиш дод.^[132]Шӯриши сомариён (556)Шӯриши муштараки сомариёну яҳудиён дар соли 556 пахш карда шуд, ки ба шӯришгарон таъсири сахт расонд.^[132]Шӯриш (572)Шӯриши дигар дар соли 572/573 (ё 578) дар давраи ҳукмронии императори Византия Юстин II ба амал омад, ки боиси маҳдудиятҳои минбаъдаи сомариён гардид.^[132]ОқибатШӯришҳо шумораи аҳолии сомариро, ки дар давраи ислом боз ҳам кам шуданд, ба таври назаррас коҳиш доданд.Сомариён ба табъиз ва таъқиб дучор шуданд, ки шумораи онҳо аз сабаби табдили дин ва фишорҳои иқтисодӣ коҳиш ёфт.^[133] Ин шӯришҳо тағироти ҷиддие дар манзараи динӣ ва демографии минтақаро нишон доданд, ки нуфуз ва шумораи ҷамоати сомариён ба таври назаррас коҳиш ёфта, роҳро барои бартарияти гурӯҳҳои дигари динӣ боз кард.