Аввалин сайри салиб

Дар байни муаррихон сабабхои сар задани «Марги салиб» васеъ бахс карда мешавад.Дар ибтидои асри 11 дар Аврупо, нуфузи папа ба таъсири як епископии маҳаллӣ кам шуд.Дар муқоиса бо Аврупои Ғарбӣ, Империяи Византия ва ҷаҳони Ислом марказҳои таърихии сарват, фарҳанг ва қудрати низомӣ буданд.Аввалин мавҷҳои муҳоҷирати туркҳо ба Шарқи Наздик ба таърихи арабҳо ва туркҳо аз асри 9 дохил шуданд.Вазъият-кво дар Осиёи Ғарбӣ бо мавҷҳои минбаъдаи муҳоҷирати туркҳо, бахусус омадани туркҳои Салҷуқӣ дар асри 10 дучори мушкилот гардид.

Дар моҳи июли соли 1095 Урбан ба ватани худ - Фаронса муроҷиат кард, то мардонро ба экспедитсия ҷалб кунад.Сафари ӯ дар он ҷо дар Шӯрои даҳрӯзаи Клермон ба анҷом расид, ки дар он рӯзи сешанбеи 27 ноябр ӯ ба шунавандагони сершумори ашрофон ва рӯҳониёни фаронсавӣ мавъизаи боҳашамат дод.Тибқи як версияи суханронӣ, издиҳоми дилгармкунанда бо фарёди Деус Вулт ҷавоб доданд!(«Худо бихоҳад!»).

Якчанд гурӯҳҳо ба таври органикӣ «лашкарҳои» (ё издиҳоми) салибии худро ташкил карда, сарварӣ мекарданд ва бо роҳи Балкан сӯи сарзамини муқаддас равон шуданд.Роҳбари харизматик ва сухангӯи тавоно бо номи Питер Эрмит Амиен пешвои рӯҳонии ҳаракат буд.Петрус 12 апрели соли 1096 дар Кёлн лашкари худро ҷамъ кард. Дар байни деҳқонон рыцарҳои зиёде низ буданд, аз ҷумла Уолтер Санс Авоир, ки лейтенанти Петрус буд ва артиши алоҳидаро сарварӣ мекард.

Дар сатҳи маҳаллӣ, мавъизаи аввалин салибӣ куштори қатли ом дар Рейнландро бар зидди яҳудиён ба вуҷуд овард, ки баъзе таърихшиносон онро "аввалин Ҳолокост" медонистанд.Дар охири соли 1095 ва ибтидои соли 1096, моҳҳо пеш аз рафтани сафари расмии салибӣ дар моҳи август, ба ҷамоаҳои яҳудӣ дар Фаронса ва Олмон ҳамлаҳо ба амал омаданд.Дар моҳи майи соли 1096, Эмичо аз Флонхайм (баъзан нодуруст бо номи Эмичо аз Лейнинген маълум аст) ба яҳудиён дар Шпейер ва Вормс ҳамла кард.Дигар салибчиёни ғайрирасмӣ аз Свабия бо роҳбарии Ҳартман аз Диллинген, дар якҷоягӣ бо ихтиёриёни фаронсавӣ, англисӣ, лотарингӣ ва фламандӣ бо роҳбарии Дрого аз Несле ва Вилям дуредгар, инчунин бисёре аз сокинони маҳаллӣ ба Эмичо дар нобуд кардани ҷомеаи яҳудиёни Майнс ҳамроҳ шуданд. дар охири мохи май.Дар Майнц як зани яҳудӣ фарзандони худро кушт, на он ки онҳоро куштанд;сарраввин Калонимус Бен Мешуллам дар интизори кушта шуданаш худкушй кард. Баъд ширкати Эмичо ба Кельн рафт ва дигарон ба Триер, Мец ва дигар шахрхо рафтанд.Эҳтимол Петрус Эрмит дар хушунат алайҳи яҳудиён ширкат дошта бошад ва артиш бо роҳбарии коҳине бо номи Фолкмар низ ба яҳудиён дар шарқи Богемия ҳамла кард.

Саёҳат ба сӯи Константинопол оромона оғоз ёфт, вале дар Венгрия, Сербия, Ниш бо баъзе низоъҳо рӯ ба рӯ шуд.Подшоҳ Коломани донишманд бояд бо мушкилоте мубориза барад, ки лашкарҳои аввалини салибӣ дар соли 1096 дар саросари Маҷористон ба сӯи Сарзамини муқаддас ба вуҷуд омада буданд. Ӯ ду лашкари салибонро мағлуб кард ва ба қатл расонд, то аз ҳамлаҳои горатгарии онҳо дар Шоҳигарии Маҷористон пешгирӣ кунад.Артиши Эмичо дар ниҳоят ба Маҷористон идома дод, аммо аз ҷониби артиши Коломан мағлуб шуд.Пайравони Эмичо пароканда шуданд;баъзехо дар охир ба армияхои асосй дохил шуданд, гарчанде худи Эмичо ба хонааш рафт.

Вальтер Санс Авуар, чанд хазор салибчиёни фаронсавӣ пеш аз Петрус рафтанд ва 8 май ба Венгрия расиданд ва аз Венгрия бе ягон ҳодиса гузашта, ба дарёи Сава дар сарҳади қаламрави Византия дар Белград расиданд.Фармондеҳи Белград ба ҳайрат афтод, ки дар бораи чӣ кор кардан бо онҳо фармон надошт ва ворид шуданро рад кард ва салибчиёнро маҷбур кард, ки деҳотро барои ғизо ғорат кунанд.Ин боиси задухурдхо бо гарнизони Белград гардид ва бадтар аз ин, шонздах нафар аз мардони Вальтер мехостанд бозори Земунро дар он тарафи дарёи Венгрия горат кунанд ва аз зиреҳ ва либоси худ, ки дар девори қалъа овезон буд, кашида шуданд.

Дар Земун салибчиён шонздаҳ зиреҳи зиреҳпӯши Уолтерро дар деворҳо овезон диданд, шубҳанок шуданд ва дар ниҳоят баҳс дар бораи нархи як ҷуфт пойафзол дар бозор боиси ошӯб шуд, ки баъдан ба як ҳамлаи ҳамаҷониба ба сарбозон табдил ёфт. шахр аз тарафи салибчиён, ки дар он 4000 венгер кушта шуд.Баъд салибчиён аз дарьёи Сава ба Белград гурехтанд, вале танхо баъди задухурд бо кушунхои Белград.Сокинони Белград гурехта, салибчиён шахрро горат карда, оташ заданд.

Баъд онхо хафт руз харакат карда, 3 июль ба Ниш расиданд.Дар он ҷо фармондеҳи Ниш ваъда дод, ки лашкари Петрусро ба Константинопол ҳамроҳӣ мекунад ва агар ӯ фавран тарк кунад, инчунин ғизо медиҳад.Петрус маҷбур шуд ва субҳи дигар ба роҳ баромад.Аммо чанд нафар немисхо дар сари рох бо баъзе ахолии махаллй бахсу мунозира карда, осиёберо оташ заданд, ки он аз назорати Петрус берун шуд, то он даме, ки Ниш тамоми гарнизони худро ба мукобили салибчиён фиристод.Салибчиён комилан торумор карда шуданд, тақрибан 10 000 нафарро (чоряки шумораи онҳоро) аз даст доданд, боқимондаҳо дар Бела Паланка боз ҷамъ шуданд.Вақте ки онҳо 12 июл ба София расиданд, онҳо бо ҳамроҳии византиявии худ вохӯрданд, ки онҳо то 1 август роҳи боқимондаро ба Константинопол овардаанд.

Онҳо то 1 август ба Константинопол расиданд.Императори Византия Алексий I Комненус намедонист, ки бо чунин «артиши ғайриоддӣ ва ғайричашмдошт» дигар чӣ кор кунад, то 6 август тамоми 30 000 нафарро зуд аз Баҳри Босфор интиқол дод.Алексий Петрусро ҳушдор дод, ки бо туркҳо, ки ба бовари ӯ аз лашкари рангоранги Петрус бартарӣ доранд, ворид нашаванд ва мунтазири ҳайати асосии салибдорон, ки ҳанӯз дар роҳ буданд, бимонад.

Питерро фаронсавӣ таҳти роҳбарии Уолтер Санс-Авоир ва як қатор дастаҳои салибдорони итолиёвӣ, ки дар як вақт омада буданд, дубора ҳамроҳ карданд.Боре дар Осиёи Хурд, онҳо ба ғорати шаҳрҳо ва деҳот шурӯъ карданд, то ба Никомедия расиданд, ки дар он ҷо дар байни немисҳо ва итолиёиҳо аз як тараф ва фаронсавӣ баҳс ба амал омад.Немисҳо ва итолиёиҳо аз ҳам ҷудо шуданд ва роҳбари навро интихоб карданд, итолиёвӣ бо номи Райналд, дар ҳоле ки барои фаронсавӣ Ҷеффри Бурел фармондеҳиро ба ӯҳда гирифт.Петрус ба таври муассир назорати салибро аз даст дод.

Дар лагери асосии салибдорон, ду ҷосуси турк овозаҳо паҳн карданд, ки немисҳо, ки Xerigordos-ро гирифта буданд, Никейро низ гирифтаанд, ки ин боиси ҳаяҷон барои ҳарчи зудтар ба он ҷо расидан ба ғоратгарӣ гардид.Се мил дуртар аз лагерь, ки рох ба водии тангу бешазор дар наздикии дехаи Дракон медаромад, кушунхои турк мунтазир буданд.Хангоми ба водй наздик шудан салибчиён бо гавго кадам мезаданд ва дархол ба жолаи тирхо дучор шуданд.Дарҳол ва дар тӯли чанд дақиқа воҳима фаро гирифта шуд, артиш дар ҳолати пурра ба лагер баргаштанд.Аксари салибчиён кушта шуданд;вале занон, бачагон ва таслимшудагон рахо ёфтанд.Ниҳоят Византия таҳти фармони Константин Катакалон бо киштӣ гузашта, муҳосираро баланд карданд;ин чанд хазор нафар ба Константинопол баргаштанд, ки ягона одамони аз чанги салиби халкй начотёфта буданд.

Чаҳор лашкари асосии салибдорон тақрибан дар вақти муқарраршуда дар моҳи августи соли 1096 Аврупоро тарк карданд. Онҳо бо роҳҳои гуногун ба Константинопол рафтанд ва аз моҳи ноябри соли 1096 то апрели соли 1097 дар назди деворҳои шаҳри он ҷамъ омаданд. Шумораи тамоми артиши салибдоронро ҳисоб кардан душвор аст.Шоҳзодаҳо бо ғизои кам ва интизори таъминот ва кӯмак аз Алексиос ба Константинопол омаданд.Алексиос пас аз таҷрибаҳои худ бо ҷанги халқӣ шубҳанок буд ва инчунин аз он сабаб, ки рыцарҳо душмани кӯҳнаи Норман Богемондро, ки бо падараш Роберт Гискар борҳо ба хоки Византия ҳамла карда буданд ва ҳатто кӯшиш карда буданд, ки ҳамла ташкил кунанд. Константинопол дар ҳоле ки дар беруни шаҳр қароргоҳ дошт.Салибчиён шояд интизор буданд, ки Алексиос пешвои онҳо шавад, аммо ӯ барои ҳамроҳ шудан ба онҳо манфиатдор набуд ва асосан барои ҳарчи зудтар интиқол додани онҳо ба Осиёи Хурд нигарон буд.Дар ивази ғизо ва лавозимот, Алексиос аз роҳбарон хоҳиш кард, ки ба ӯ савганд ёд кунанд ва ваъда доданд, ки ҳар заминеро, ки аз туркҳо гирифта шудаанд, ба Империяи Византия бармегардонанд.Пеш аз он ки лашкарҳои гуногун аз Босфор интиқол дода шаванд, Алексиос ба роҳбарон маслиҳат дод, ки болашкарҳои Салҷуқиён чӣ гуна беҳтарин муносибат кунанд, ки онҳо ба зудӣ дучор хоҳанд шуд.

Салибчиён дар охири апрели соли 1097 Константинополро тарк карданд. Аввалин шуда Годфри Булион ба Никей омад, ки Богемонди Таранто, ҷияни Богемонд Танкред, Раймонд IV аз Тулуза ва Роберти II Фландрия ҳамроҳ бо Петрус Эрмит ва баъзе аз наҷотёфтагони салиби мардумӣ ва як қувваи хурди Византия таҳти роҳбарии Мануэл Бутумитс.Онҳо рӯзи 6 май расиданд, ки ғизо хеле кам буд, аммо Богемонд ташкили ғизоро аз тариқи хушкӣ ва баҳрӣ кашид.Онҳо аз 14 май сар карда, шаҳрро ба муҳосира гирифтанд ва қувваҳои худро ба қисматҳои гуногуни деворҳо, ки бо 200 манора хуб муҳофизат карда мешуданд, таъин карданд.Богемонд дар тарафи шимолии шаҳр, Годфри дар ҷануб ва Раймонд ва Адхемар аз Ле Пуй дар дарвозаи шарқӣ қарор доштанд.16 май муҳофизони турк ба ҳамла ба салибчиён баромаданд, валетуркҳо дар задухӯрд бо талафоти 200 нафар шикаст хӯрданд.Туркҳо ба Килиҷ Арслон паём фиристоданд, ки баргардад ва чун дарк кард, ки қудрати салибдоронро дарк кард, зуд бозгашт.20 май лашкари пешқадамро аскарони зери роҳбарии Раймонд ва Роберти II аз Фландрия шикаст доданд ва 21 май артиши салибдорон дар ҷанги шадиде, ки то шаб тӯлонӣ давом кард, Килиҷро мағлуб карданд.Аз хар ду тараф талафот калон буд, вале дар охир султон ба илтичохои туркхои Никей нигох накарда, акибнишинй кард.Боқимондаи салибдорон дар давоми моҳи май, бо Роберт Кертоз ва Стивен аз Блуа дар аввали моҳи июн расиданд.Дар ҳамин ҳол, Раймонд ва Адхемар як муҳаррики бузурги муҳосира сохтанд, ки он ба бурҷи Гонатас печонида шуд, то муҳофизонро дар деворҳо ҷалб кунад, дар ҳоле ки конканҳо манораро аз поён мина мекарданд.Манора зарар дидааст, аммо пешрафти дигар ба даст наомадааст.Императори Византия Алексиоси I ихтиёр кард, ки салибчиёнро ҳамроҳӣ накунад, балки аз қафои онҳо баромад ва қароргоҳи худро дар наздикии Пелеканум сохт.Аз он ҷо ӯ қаиқҳоро ба болои замин фиристод, то ба салибдорон дар муҳосираи кули Асканиус, ки то ин вақт аз ҷониби туркҳо барои таъмини Никей бо ғизо истифода мешуданд, кӯмак кунад.Киштихо 17 июнь дар тахти фармондехии Мануэль Бутумитес омаданд.Генерал Татикиос низ бо 2000 аскари пиёда фиристода шуд.Алексиос ба Бутумит супориш дода буд, ки бидуни огоҳии салибдорон дар бораи таслими шаҳр ба таври пинҳонӣ гуфтушунид кунад.Ба Татикиос дастур дода шуд, ки бо салибдорон ҳамроҳ шавад ва ба деворҳо ҳамла кунад, дар ҳоле ки Бутумитҳо вонамуд мекарданд, ки ин корро тавре кунанд, ки гӯё Византияҳо шаҳрро дар ҷанг забт карда бошанд.Ин кор карда шуд ва 19 июнь туркхо ба Бутумитхо таслим шуданд.Вақте ки салибчиён фаҳмиданд, ки Алексиос чӣ кор кардааст, онҳо хеле хашмгин шуданд, зеро онҳо умед доштанд, ки шаҳрро барои пул ва лавозимот ғорат кунанд.Бо вуҷуди ин, Бутумитҳо дукси Никей номида шуд ва ба салибдорон дар як вақт ба гурӯҳҳои аз 10 нафар зиёд ворид шуданро манъ кард.Бутумитҳо инчунин генералҳои туркро, ки ба онҳо эътимоднопазир меҳисобанд, пеш кард.Хонаводаи Килиҷ Арслон ба Константинопол рафтанд ва дар ниҳоят бидуни фидя озод шуданд.Алексиос ба салибдорон пул, асп ва дигар тухфахо медод, вале салибчиён аз ин розй набуданд ва боварй доштанд, ки агар худи онхо Никейро ишгол мекарданд, аз ин хам зиёдтар сохиби ходисахо мешуданд.Бутумитҳо ба онҳо иҷозат намедоданд, ки то он даме, ки ҳама ба Алексиос қасам ёд накунанд, агар онҳо дар Константинопол ин корро накарда бошанд.Тавре ки ӯ дар Константинопол буд, Танкред дар аввал рад кард, аммо дар ниҳоят таслим шуд.Салибчиён 26 июнь дар ду даста: Богемонд, Танкред, Роберти II Фландрия ва Татикиос дар сафи пеш ва Годфри, Болдуин аз Булон, Стивен ва Хью аз Вермандой дар акибгох аз Никей тарк карданд.Ба Татикиос супориш дода шуд, ки ба империя баргаштани шахрхои забтшударо таъмин намояд.Рӯҳи онҳо баланд буд ва Истефанус ба занаш Адела навишт, ки онҳо интизоранд, ки пас аз панҷ ҳафта дар Ерусалим хоҳанд буд.

Салибчиён 26 июни соли 1097 бо як нобоварии амиқ ба Византия, ки баъд аз муҳосираи тӯлонии Никей шаҳрро бидуни огоҳии худ гирифта буданд, тарк карданд.Бо максади содда кардани проблемаи таъминот артиши салибдорон ба ду гурух таксим шуда буд;заифтар бо сарварии Богемонд аз Таранто, бародарзодааш Танкред, Роберт Кертоза, Роберт аз Фландрия ва генерали Византия Татикиос дар авангард ва Годфри Булон, бародараш Болдуин аз Булон, Раймонд IV аз Тулуза, Стивен II аз Блуа ва Хью аз Вермандой дар қафо.29 июнь онхо фахмиданд, ки туркхо дар наздикии Дорилаеум камин гирифтанй мешаванд (Богемонд пай бурд, ки лашкари уро разведкачиёни турк соя мекунанд).Нерӯҳои турк, ки аз Килиҷ Арслон ва ҳампаймони ӯ Ҳасани Кападокия иборат буданд, бо кӯмаки Данишмендҳо, ки ба он шоҳзодаи турк Ғозӣ Гумуштигин сарварӣ мекарданд.Теъдоди ҳозиразамон шумораи туркҳоро аз 25 000 то 30 000 нафар ва тахминҳои охирин аз 6 000 то 8 000 мардро ташкил медиҳанд.Ҷанги Дорилаеум дар давоми 1 июли соли 1097 дар байни туркҳои Салҷуқӣ ва салибдорон, дар наздикии шаҳри Дорилаеум дар Анатолия рух дод.Бо вуҷуди он ки нерӯҳои туркии Килиҷ Арслон контингенти салибдорони Богемондро қариб нест карда буданд, дигар салибдорон дар вақти ба даст овардани ғалабаи хеле наздик омаданд.Салибчиён пас аз забт кардани хазинаи Килиҷ Арслон, дар ҳақиқат, ҳадди аққал як муддати кӯтоҳ бой шуданд.Туркҳо гурехтанд ва Арслон ба дигар нигарониҳо дар қаламрави шарқии худ муроҷиат кард.

Пас аз ҷанги Дорилаеум, ба салибдорон иҷозат дода шуд, ки дар роҳи Анатолия ба Антиохия раванд.Дар гармои тобистон аз Анадолу гузаштан кариб се мох лозим шуд ва дар мохи октябрь ба мухосираи Антиохия шуруъ карданд.Салибчиён 21 октябрь берун аз шахр омада, ба мухосира шуруъ карданд.Гарнизон 29 декабрь му-ваффакиятнок гузашт.Пас аз он ки гирду атрофро аз ғизо тоза карда буданд, салибдорон маҷбур шуданд, ки дар масофаи дуртар маводро ҷустуҷӯ кунанд ва худро ба камин кушоянд.

Ҳангоме ки артиши асосии салибдорон дар соли 1097 дар саросари Осиёи Хурд ҳаракат мекард, Болдуин ва Норман Танкред бар зидди Киликия экспедитсияи алоҳида оғоз карданд.Танкред кӯшиш кард, ки Тарсусро дар моҳи сентябр забт кунад, аммо Болдуин ӯро маҷбур кард, ки онро тарк кунад, ки ин боиси муноқишаи пойдори байни онҳо гардид.Болдуин бо кумаки арманиҳои маҳаллӣ дар заминҳои ғарбии Фурот қалъаҳои муҳимро забт кард.Хоҷаи армании Эдесса Торос дар аввали соли 1098 ба Болдуин фиристодаи худ - усқуфи армании Эдесса ва дувоздаҳ шаҳрванди пешқадамро фиристод, то бар зидди ҳокимони Салҷуқҳои наздик ба Болдуин кумак хостанд.Аввалин шаҳре, ки ба масеҳият табдил ёфт, Эдесса дар таърихи масеҳият нақши муҳим бозид.Болдуин дар авоили феврал ба Эдесса рафт, аммо аскарони фиристодаи Балдук амири Самосата ё Баграт аз убури Фурот монеъ шуданд.Кушиши дуйумаш бомуваффакият гузашт ва у 20 февраль ба Эдесса расид.Болдуин намехост, ки ба Торос ҳамчун зархарид хизмат кунад.Мардуми арман аз он тарсиданд, ки ӯ қасди тарк кардани шаҳрро дорад, аз ин рӯ, Торосро водор карданд, ки ӯро ба фарзандӣ гирад.Болдуин бо куввахои кушунхои Эдесса ба хоки Балдук хучум карда, дар як калъаи хурди назди Самосата гарнизон гузошт.Баръакси аксарияти арманиҳо, Торос ба калисои православӣ пайравӣ мекард, ки ин ӯро дар байни субъектҳои монофизитҳои худ машҳур кард.Чанде пас аз бозгашти Болдуин аз маърака, ашрофони маҳаллӣ ба муқобили Торос, эҳтимол бо ризоияти Болдуин (тавре ки аз ҷониби солноманависи муосир Маттои Эдесса гуфта шудааст) ба нақша гирифтанд.Дар ин шаҳр шӯриш ба амал омад, ки Торосро маҷбур кард, ки дар қалъа паноҳ барад.Болдуин ваъда дод, ки падари фарзандхондаи худро наҷот медиҳад, аммо вақте ки ошӯбгарон рӯзи 9 март ба қалъа зада даромаданд ва ҳам Торос ва ҳам занашро куштанд, ӯ ҳеҷ коре накард, ки ба онҳо кӯмак кунад.Рӯзи дигар, пас аз он ки мардуми шаҳр Болдуинро ҳамчун ҳокими худ (ё дух) эътироф карданд, ӯ унвони графи Эдессаро гирифт ва ҳамин тавр аввалин давлати салибдоронро таъсис дод.Болдуини бевазана барои таҳкими ҳукмронии худ ба духтари ҳокими арманӣ (ки ҳоло бо номи Арда маъруф аст) издивоҷ кард.Вай дар вацти мухосираи Антиохия армияи асосии салибчиёнро бо озука таъмин мекард.Вай дар давоми се ҳафта Эдессаро аз волии Мосул Кербоғ муҳофизат кард ва ба ӯ монеъ шуд, ки то он даме, ки салибдорон онро забт кунанд, ба Антиохия биравад.

Богемонд пешвоёни дигарро бовар кунонд, ки агар Антиохия афтад, онро барои худ нигоҳ медорад ва фармондеҳи армании як қисми деворҳои шаҳрҳо розӣ шудааст, ки ба салибдорон ворид шаванд.Стивен аз Блуа ягона рақиби ӯ буд ва ҳангоми тарк кардани паёми худ ба Алексий дар бораи гум шудани сабаб императорро водор кард, ки пеш аз бозгашт ба Константинопол пешравии худро тавассути Анатолия дар Филомелиум қатъ кунад.Нокомии Алексий ба муҳосира расидан аз ҷониби Богемонд барои асоснок кардани рад кардани баргардонидани шаҳр ба империя мувофиқи ваъда истифода шуд.Армани Фирӯз ба Богемонд ва як гурӯҳи хурде кӯмак кард, ки рӯзи 2-юми июн ба шаҳр ворид шаванд ва дарвозаеро кушоянд, ки дар он лаҳза сурҳо садо медоданд, аксарияти насрониҳои шаҳр дарҳои дигарро боз карданд ва салибдорон ворид шуданд.Дар халта онҳо аксари сокинони мусулмон ва бисёре аз юнониёни масеҳӣ, суриягӣ ва арманиҳоро дар ошӯб куштанд.

Муҳосирашудагон муҳосира шудаанд.4 июнь пешоханги лашкари 40 хазорнафарии Кербога ба гирду атрофи франкхо омад.Аз 10 июн 4 рӯз мавҷҳои мардони Кербоғ аз субҳ то шом деворҳои шаҳрро ҳуҷум карданд.Богемонд ва Адхемар дарвозаҳои шаҳрро манъ карданд, то аз фирорҳои оммавӣ пешгирӣ кунанд ва тавонистанд, ки тоқат кунанд.Пас аз он Кербога тактикаро ба кӯшиши гуруснагии салибдорон иваз кард.

Ахлоқи дохили шаҳр паст буд ва мағлубият ногузир ба назар мерасид, аммо як рӯъёи деҳқонӣ бо номи Питер Бартоломей изҳор дошт, ки ҳавворӣ Сент Эндрю ба назди ӯ омадааст, то макони Лансро, ки Масеҳро дар салиб сӯрох кардааст, нишон диҳад.Ин гӯё салибдоронро рӯҳбаланд мекард, аммо ҳисобҳо гумроҳ мекунанд, зеро ду ҳафта пеш аз ҷанги ниҳоӣ барои шаҳр буд.24 июн франкҳо барои таслим шудан шартҳо талаб карданд, ки рад карда шуданд.28 июни соли 1098 субҳи барвақт франкҳо дар чаҳор гурӯҳи ҷангӣ аз шаҳр берун шуданд, то ба душман ворид шаванд.Kerbogha ба онҳо иҷозат дод, ки бо мақсади нобуд кардани онҳо дар кушод ҷойгир шаванд.Аммо интизоми лашкари мусалмонон пойдор нагардид ва ҳамлаи бетартибона оғоз шуд.Натавонист, ки як қувваи ғарқшударо мағлуб кунанд, шумори онҳо аз ду ба як нафар аз мусалмонон ба дарвозаи пул ҳамла карданд, ки аз қисми асосии пешравии артиши мусулмон гурехтанд.Бо талафоти хеле кам артиши мусулмонон шикаст хӯрд ва аз ҷанг гурехт.

Салибиён ба Ерусалим, ки фотимиён танхо як сол пеш аз дасти Салчукиён бозпас гирифта буданд, 7 июнь расиданд.Бисёре аз салибдорон бо дидани шаҳре, ки барои расидан ба он қадар тӯлонӣ сафар карда буданд, гиря карданд.Ҳокими Фотимиён Ифтихори Давла бо шунидани хабари омадани салибдорон шаҳрро ба муҳосира омода кард.Ў як лашкари элитаи иборат аз 400 аскари савораимисрї омода карда, њамаи насронињои шарќиро аз тарси хиёнат аз онњо аз шањр пеш карда буд (дар муњосираи Антиёхия як марди арманї Фирўз бо кушодани дарвозањо ба салибчиён кўмак карда буд).Барои бадтар кардани вазъияти салибдорон ад-Даула тамоми чоҳҳои обро захролуд ё ба хок гӯр кард ва ҳама дарахтони берун аз Ерусалимро буриданд.7 июни соли 1099 салибчиён ба беруни истехкомхои Ерусалим расиданд, ки онро танхо як сол пеш фотимиён аз дасти Салчукхо бозпас гирифта буданд.Шаҳрро девори мудофиавии дарозиаш 4 км, ғафсиаш 3 метр ва баландии 15 метр ҳифз мекард, панҷ дарвозаи калон вуҷуд дошт, ки ҳар кадомро як ҷуфт манораҳо муҳофизат мекарданд.Салибчиён худро ба ду гурӯҳи калон тақсим карданд - Годфри аз Булион, Роберт аз Фландрия ва Танкред нақша доштанд, ки аз шимол муҳосира кунанд, дар ҳоле ки Раймонд аз Тулуза қувваҳои худро дар ҷануб ҷойгир кард.

Як флоти хурди киштихои генуэй ва англисй ба бандари Яффа омада, барои салибдорони якуми Ерусалим лавозимоти заруриро барои яроки мухосира меоранд.Бахрчиёни гену-зй барои сохтани тачхизоти мухосира тамоми тачхизоти заруриро бо худ оварда буданд.

Роберт аз Нормандия ва Роберти Фландрия аз ҷангалҳои ҳамсоя чуб хариданд.Таҳти фармондеҳии Гуглиелмо Эмбриако ва Гастони Берн, салибдорон ба сохтани силоҳи муҳосираи худ шурӯъ карданд.Онҳо беҳтарин таҷҳизоти муҳосираи асри 11-ро дар тӯли тақрибан 3 ҳафта сохтанд.Ба инҳо дохил мешаванд: 2 манораи азими муҳосираи ба чарх васлшаванда, қӯчқори зарбазан бо сари оҳанпуш, нардбонҳои сершумори миқёс ва як қатор экранҳои сайёр.Аз тарафи дигар, Фотимиён ба омодагии франкҳо нигоҳ мекарданд ва онҳо мангонелҳои худро дар девор дар майдони оташфишонӣ пас аз оғози ҳамла гузоштанд.Тайёрии салибчиён ба охир расид.

14 июли соли 1099 салибчиён ҳамлаи худро оғоз карданд, Годфри ва муттаҳидонаш ба тарафи девори шимолии Ерусалим ҷойгир шуданд, афзалияти онҳо рахна кардани пардаи берунии деворҳои Ерусалим буд.Дар охири руз онхо хатти якуми мудофиаро рахна карданд.Дар қисми ҷанубии Раймонд (аз Тулуза) аз ҷониби Фотимиён ба муқовимати шадид дучор шуданд.15 июли соли ҷорӣ ҳамла дар фронти шимолӣ оғоз шуд, Годфри ва шарикони ӯ муваффақият ба даст оварданд ва салибдори Людольф аз Турнай аввалин шуда деворро баст.Франкихо зуд ба девор сохиб шуданд ва дар баробари хароб шудани мудофиаи шахр мавчи вахм фотимиёнро ба ларза овард.

Салибчиён тавассути бурҷи Довуд вориди шаҳр шуданд ва таърих шоҳиди яке аз хунинтарин вохӯриҳо шуд.Салибчиён хар як сокини шахр (Иерусалим), чи мусулмон ва чи яхудиро ба катл расониданд.

22 июли соли чорй дар калисои мукаддас барои барпо намудани идораи Ерусалим мачлиси машваратй барпо гардид.Годфри аз Булон (ки дар фатҳи шаҳр нақши асосӣ бозид) ба унвони Advocatus Sancti Sepulchri ("адвокат" ё "муҳофизи қабри муқаддас") табдил ёфт.

Ҷанги Аскалон 12 августи соли 1099 чанде пас аз забт шудани Ерусалим ба вуқӯъ пайваст ва аксар вақт охирин амали Салиби аввал ҳисобида мешавад.Артиши салибдорон бо сарварии Годфри Булилон лашкари фотимиро мағлуб карда, амнияти Ерусалимро таъмин кард.

Аксарияти салибдорон акнун зиёрати худро тамом шумурданд ва ба ватан баргаштанд.Барои дифоъ аз Фаластин танҳо 300 рыцар ва 2000 пиёда монданд.Муносибатҳои байни давлатҳои навтаъсиси салибдорони Шаҳристони Эдесса ва Князии Антиохия тағйирёбанда буданд.Франкҳо комилан ба сиёсати Шарқи Наздик машғул шуданд, ки дар натиҷа мусулмонон ва насрониён аксар вақт бо ҳамдигар ҷанг мекарданд.Тавсеаи ҳудуди Антиохия дар соли 1119 бо шикасти бузург ба туркҳо дар ҷанги Агер Сангинис, Майдони хун анҷом ёфт.