Тақрибан дар соли 830 халифа Ал-Маъмун ба гурӯҳи астрономҳои мусулмон бо роҳбарии Ал-Хоразмӣ супориш дод, ки масофаро аз Тадмур (Палмира) то Раққа, дар Сурияи муосир чен кунанд.Онҳо ҳисоб карданд, ки гирду атрофи Замин дар ҳудуди 15% арзиши муосир ва эҳтимолан хеле наздиктар бошад.То чӣ андоза дуруст будани он воқеан маълум нест, зеро номуайянӣ дар табдили воҳидҳои арабии асримиёнагӣ ва воҳидҳои муосир маълум нест, аммо дар ҳар сурат, маҳдудиятҳои фаннии усулҳо ва абзорҳо имкон намедиҳад, ки дақиқии тақрибан 5% беҳтар бошад.Тарзи муносибтари баҳодиҳӣ дар «Кодекс Масудиус»-и Ал-Берунӣ (1037) оварда шудааст.Бар хилофи пешгузаштагони худ, ки доираи Заминро бо дидани Офтобро ҳамзамон аз ду макони гуногун чен мекарданд, ал-Берунӣ усули нави истифодаи ҳисобҳои тригонометриро дар асоси кунҷи байни ҳамворӣ ва қуллаи кӯҳӣ кор карда баромад, ки ин имкон дод. ки аз тарафи як нафар аз як макон чен карда шавад.Аз қуллаи кӯҳ ӯ кунҷи фурӯро дид, ки дар баробари баландии кӯҳ (онро ӯ пешакӣ ҳисоб карда буд) формулаи қонуни синусҳоро татбиқ мекард.Ин аввалин истифодаи маълуми кунҷи ғарқшавӣ ва истифодаи аввалини амалии қонуни синусҳо буд.Аммо ин усул ба далели маҳдудиятҳои фаннӣ натоиҷи дақиқтаре аз усулҳои қаблӣ дода натавонист ва аз ин рӯ Берунӣ қиматеро, ки экспедитсияи ал-Маъмун дар садаи қаблӣ ҳисоб карда буд, пазируфт.