Pasi Belgae hoqën dorë nga rrethimi i qytetit të Bibraksit, që i përkiste fisit Remi, ata fushuan ushtrinë e tyre brenda dy miljeve romake nga kampi i Cezarit.Edhe pse ai hezitoi të bënte betejë në fillim, disa përleshje të vogla kalorësie midis kampeve i dhanë Cezarit përshtypjen se njerëzit e tij nuk ishin inferiorë ndaj Belgae, dhe kështu vendosën për një betejë të ashpër.Meqenëse forcat e Cezarit ishin më të shumta në numër dhe kështu rrezikohej të dilte jashtë krahëve, ai urdhëroi ushtrinë e tij të ndërtonte dy llogore, secila 400 hapa të gjatë, një në secilën anë të fushës përpara kampit romak.Në fund të këtyre llogoreve, Cezari kishte ndërtuar fortesa të vogla në të cilat vendosi artilerinë e tij.Pastaj, duke lënë dy legjione si rezervë në kamp, ​​ai mblodhi gjashtë të mbetura në rend beteje dhe armiku bëri të njëjtën gjë.Thelbi i betejës qëndronte në kënetën e vogël që ndodhej midis dy ushtrive dhe të dyja forcat prisnin me ankth kalimin e kësaj pengese nga ana e tjetrit, pasi ishte e sigurt që do të çrregullonte forcat që e bënin këtë.Përleshjet e kalorësisë filluan betejën, megjithëse asnjëra nga forcat nuk kaloi kënetën.Cezari pretendon se forcat e tij dolën në mënyrë të favorshme në këto veprime fillestare, dhe kështu i çoi forcat e tij përsëri në kampin e tij.Pas manovrës së Cezarit, forcat belge e anashkaluan kampin dhe u përpoqën t'i afroheshin nga pas.Pjesa e pasme e kampit kufizohej nga lumi Axona (sot quhet lumi Aisne), dhe Belgae u përpoq të sulmonte kampin përmes një pike të vetme kalimi në lumë.Cezari pretendon se qëllimi i tyre ishte të drejtonin një pjesë të forcës së tyre mbi urë, dhe ose ta merrnin kampin me stuhi, ose t'i shkëputnin romakët nga tokat në anën e kundërt të lumit.Kjo taktikë do t'i privonte romakët nga toka për të gjetur foragjere dhe do t'i pengonte ata që t'i vinin në ndihmë fisit Remi, tokat e të cilit Belgae kishin për qëllim t'i plaçkisnin (siç përmendet në Prelud, më lart).Për të kundërshtuar këtë manovër, Cezari dërgoi të gjithë këmbësorinë e tij të lehtë dhe kalorësinë për të menaxhuar terrenin e vështirë (pasi do të kishte qenë më e vështirë për këmbësorinë e rëndë ta bënte këtë).Të trembur nga sulmi i guximshëm i njerëzve të Cezarit dhe nga paaftësia e tyre për të marrë kampin me stuhi ose për të bllokuar romakët që të kalonin lumin, forcat belge u tërhoqën në kampin e tyre.Pastaj, duke thirrur një këshill lufte, ata menjëherë dhanë dorëheqjen për t'u kthyer në territoret e tyre të origjinës, ku mund të ishin më mirë në gjendje të angazhonin ushtrinë pushtuese të Cezarit.Aq i nxituar dhe i paorganizuar ishte largimi belg nga kampi i tyre, saqë dukej shumë si një tërheqje e panikut për forcat romake.Megjithatë, meqë Cezari ende nuk ishte në dijeni të arsyes së largimit të tyre, ai vendosi të mos i ndiqte menjëherë forcat, nga frika e një prite.Të nesërmen, pasi mësoi nga skautët e tij për tërheqjen e plotë të forcave belge, Cezari dërgoi tre legjione dhe gjithë kalorësinë e tij për të sulmuar pjesën e pasme të kolonës marshuese belge.Në rrëfimin e tij për këtë veprim, Cezari pohon se këto forca romake vranë aq burra sa i lejonte drita e ditës, pa asnjë rrezik për veten e tyre (pasi forcat belge u kapën në befasi dhe graduan thyer, kërkuan siguri në fluturim).