Wojna Czwartej Koalicji

Czwarta koalicja (1806–1807) Wielkiej Brytanii, Prus, Rosji, Saksonii i Szwecji utworzyła się przeciwko Francji w ciągu kilku miesięcy od upadku poprzedniej koalicji.Po triumfie w bitwie pod Austerlitz i późniejszym upadku Trzeciej Koalicji Napoleon nie mógł się doczekać osiągnięcia ogólnego pokoju w Europie, zwłaszcza z dwoma pozostałymi głównymi antagonistami, Wielką Brytanią i Rosją.Jednym z punktów spornych były losy Hanoweru, niemieckiego elektoratu pozostającego w unii personalnej z monarchią brytyjską, okupowanego przez Francję od 1803 roku. Spór o to państwo stał się ostatecznie casus belli Wielkiej Brytanii i Prus przeciwko Francji.Kwestia ta wciągnęła również do wojny Szwecję, której siły zostały tam rozmieszczone w ramach starań o wyzwolenie Hanoweru podczas wojny poprzedniej koalicji.Droga do wojny wydawała się nieunikniona po tym, jak siły francuskie wyrzuciły wojska szwedzkie w kwietniu 1806 r. Inną przyczyną było utworzenie przez Napoleona w lipcu 1806 r. Konfederacji Renu z różnych krajów niemieckich, które tworzyły Nadrenię i inne części zachodnich Niemiec.Powstanie Konfederacji było ostatnim gwoździem do trumny konającego Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a następnie jego ostatni cesarz Habsburgów, Franciszek II, zmienił swój tytuł na po prostu Franciszek I, Cesarz Austrii.

Bitwa pod Schleiz toczyła się pomiędzy dywizją prusko-saksońską pod dowództwem Bogislava Friedricha Emanuela von Tauentziena a częścią I Korpusu Jeana-Baptiste'a Bernadotte'a pod dowództwem hrabiego d'Erlon Jean-Baptiste'a Droueta.Było to pierwsze starcie wojny IV koalicji.Gdy cesarz Napoleon I z francuskiej Grande Armée posuwał się na północ przez Frankenwald (Las Frankoński), uderzył w lewe skrzydło armii Królestwa Prus i elektoratu Saksonii, które były rozmieszczone na długim froncie.Schleiz znajduje się 30 kilometrów na północ od Hof i 145 kilometrów na południowy zachód od Drezna, na skrzyżowaniu tras 2 i 94. Na początku bitwy elementy dywizji Droueta starły się z posterunkami Tauentziena.Kiedy Tauentzien zdał sobie sprawę z siły nacierających sił francuskich, rozpoczął taktyczne wycofywanie swojej dywizji.Joachim Murat objął dowództwo nad oddziałami i rozpoczął agresywny pościg.Siły pruskie wielkości batalionu na zachodzie zostały odcięte i poniosły ciężkie straty.Prusacy i Sasi wycofali się na północ, docierając tego wieczoru do Aumy.

Siły francuskie liczące 12 800 ludzi dowodzone przez marszałka Jeana Lannesa pokonały siły prusko-saksońskie liczące 8300 ludzi pod dowództwem księcia Ludwika Ferdynanda.Bitwa była drugim starciem w kampanii pruskiej wojny IV koalicji.

Bliźniacze bitwy pod Jeną i Auerstedt toczyły się 14 października 1806 r. Na płaskowyżu na zachód od rzeki Soławy, pomiędzy siłami Napoleona I Francji i Fryderyka Wilhelma III Prus.Decydująca klęska poniesiona przez armię pruską podporządkowała Królestwo Prus Cesarstwu Francuskiemu aż do powstania VI Koalicji w 1813 roku.

Blokada kontynentalna lub system kontynentalny była polityką zagraniczną Napoleona Bonaparte przeciwko Wielkiej Brytanii podczas wojen napoleońskich.W odpowiedzi na blokadę morską francuskich wybrzeży, ustanowioną przez rząd brytyjski 16 maja 1806 r., Napoleon wydał 21 listopada 1806 r. Dekret berliński, który wprowadził w życie zakrojone na szeroką skalę embargo na handel brytyjski.Embargo obowiązywało sporadycznie, kończąc się 11 kwietnia 1814 r. Po pierwszej abdykacji Napoleona.Blokada spowodowała niewielkie szkody gospodarcze w Wielkiej Brytanii, chociaż brytyjski eksport na kontynent (jako odsetek całkowitego handlu Wielkiej Brytanii) spadł z 55% do 25% w latach 1802-1806.

Przed 1806 rokiem Saksonia była częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego, tysiącletniej jednostki, która na przestrzeni wieków uległa znacznej decentralizacji.Władcy elektoratu Saksonii z dynastii Wettinów przez kilka stuleci posiadali tytuł elektora.Kiedy Święte Cesarstwo Rzymskie zostało rozwiązane w sierpniu 1806 roku po klęsce cesarza Franciszka II przez Napoleona w bitwie pod Austerlitz, elektorat został podniesiony do statusu niezależnego królestwa przy wsparciu Pierwszego Cesarstwa Francuskiego, wówczas dominującej potęgi w Europa Środkowa.Ostatnim elektorem Saksonii został król Fryderyk August I.

W bitwie pod Czarnowem w nocy z 23 na 24 grudnia 1806 r. wojska I Cesarstwa Francuskiego pod okiem cesarza Napoleona I przypuściły wieczorną szturmową przeprawę przez Wkrę przeciwko broniącym się siłom Imperium Rosyjskiego gen. porucznika Aleksandra Iwanowicza Ostermanna-Tołstoja.Atakującym, wchodzącym w skład III Korpusu marszałka Louisa-Nicolasa Davouta, udało się przeprawić Wkrę u jej ujścia i ruszyć na wschód do wsi Czarnowo.Po całonocnych zmaganiach rosyjski dowódca wycofał swoje wojska na wschód.

Bitwa pod Gołyminem toczyła się między około 17 000 żołnierzy rosyjskich z 28 działami pod dowództwem księcia Golicyna i 38 000 żołnierzy francuskich pod dowództwem marszałka Murata.Siły rosyjskie pomyślnie wycofały się z przeważających sił francuskich.Bitwa odbyła się tego samego dnia co bitwa pod Pułtuskiem.Udana akcja opóźniająca generała Golicyna, połączona z niepowodzeniem korpusu Soulta w okrążeniu rosyjskiej prawej flanki, zniweczyła szansę Napoleona na przedostanie się za rosyjską linię odwrotu i uwięzienie ich nad rzeką Narew.

Po pokonaniu wojsk pruskich jesienią 1806 r. cesarz Napoleon wkroczył do zaborów , by stawić czoła armii rosyjskiej, która przygotowywała się do wsparcia Prusaków aż do ich nagłej klęski.Przekraczając Wisłę, francuski korpus natarcia zajął Warszawę 28 listopada 1806 r.Bitwa pod Pułtuskiem miała miejsce 26 grudnia 1806 roku podczas wojny IV koalicji pod Pułtuskiem w Polsce.Pomimo silnej przewagi liczebnej i artylerii, Rosjanie ucierpili z powodu francuskich ataków, zanim następnego dnia przeszli na emeryturę, ponosząc większe straty niż Francuzi, dezorganizując swoją armię na resztę roku.

W bitwie pod Mohrungen większość korpusu Pierwszego Cesarstwa Francuskiego pod dowództwem marszałka Jean-Baptiste Bernadotte walczyła z silną przednią strażą Imperium Rosyjskiego , dowodzoną przez generała dywizji Jewgienija Iwanowicza Markowa.Francuzi odepchnęli główne siły rosyjskie, ale nalot kawalerii na francuski pociąg zaopatrzeniowy spowodował, że Bernadotte odwołał swoje ataki.Po odparciu kawalerii Bernadotte wycofał się, a miasto zajęły wojska gen. Levina Augusta hrabiego von Bennigsen.Po rozgromieniu armii Królestwa Prus w burzliwej kampanii w październiku i listopadzie 1806 r. Wielka Armia Napoleona zajęła Warszawę.Po dwóch zaciekłych walkach z armią rosyjską cesarz francuski postanowił umieścić swoje wojska w kwaterach zimowych.Jednak w zimową pogodę rosyjski dowódca ruszył na północ do Prus Wschodnich, a następnie uderzył na zachód na lewą flankę Napoleona.Gdy jedna z kolumn Bennigsena posuwała się na zachód, napotkała siły pod Bernadotte.Rosyjskie natarcie dobiegało końca, gdy Napoleon zebrał siły do ​​potężnego kontrataku.

Bitwa pod Hof (6 lutego 1807) była akcją straży tylnej stoczoną między rosyjską strażą tylną pod dowództwem Barclaya de Tolly a nacierającymi Francuzami podczas rosyjskiego odwrotu przed bitwą pod Eylau.Obie strony poniosły znaczne straty pod Hof.Rosjanie stracili ponad 2000 ludzi, dwa sztandary i co najmniej pięć dział (Soult twierdził, że stracili 8000 ludzi).Soult przyznał się do 2000 ofiar wśród swoich ludzi, a kawaleria Murata również musiała ponieść straty w walce kawalerii.

Bitwa pod Eylau była krwawą i strategicznie nierozstrzygniętą bitwą między Wielką Armią Napoleona a Cesarską Armią Rosyjską pod dowództwem Levina Augusta von Bennigsena.Pod koniec bitwy Rosjanie otrzymali na czas posiłki z pruskiej dywizji von L'Estocq.

jego bitwa jest uznawana za niezdecydowaną taktycznie, ponieważ żadna ze stron nie zdobyła żadnego znaczącego terenu, jest przede wszystkim omawiana jako bitwa, która przyniosła niewielką zmianę w równowadze sił między Rosjanami a Francuzami.Według większości relacji była to udana akcja rosyjsko-pruskiej straży tylnej.Napoleon nigdy nie zdawał sobie sprawy, że stanął przed całą armią pod Heilsbergiem.Murat i Soult zaatakowali przedwcześnie iw najsilniejszym punkcie linii rosyjsko-pruskiej.Rosjanie zbudowali rozległe fortyfikacje na prawym brzegu rzeki Alle, ale tylko kilka mniejszych redut na lewym brzegu, jednak Francuzi posunęli się za rzekę, by stoczyć bitwę, trwoniąc swoje zalety i ponosząc straty

Bitwa pod Frydlandem była głównym starciem wojen napoleońskich między armiami Cesarstwa Francuskiego pod dowództwem Napoleona I a armiami Imperium Rosyjskiego dowodzonymi przez hrabiego von Bennigsena.Napoleon i Francuzi odnieśli decydujące zwycięstwo, które rozgromiło większość armii rosyjskiej, która pod koniec walk chaotycznie wycofała się nad rzekę Alle.

Wojna kanonierek była konfliktem morskim między Danią a Norwegią a Brytyjczykami podczas wojen napoleońskich.Nazwa wojny wywodzi się od duńskiej taktyki wykorzystywania małych kanonierek przeciwko przewyższającej materialnie Królewskiej Marynarce Wojennej.W Skandynawii jest postrzegany jako późniejszy etap wojen angielskich, których początek jest uważany za pierwszą bitwę pod Kopenhagą w 1801 roku.

Traktaty z Tylży były dwiema umowami podpisanymi przez Napoleona I we Francji w mieście Tilsit w lipcu 1807 r. W następstwie jego zwycięstwa pod Frydlandem.Pierwszy został podpisany 7 lipca między cesarzem rosyjskim Aleksandrem I a francuskim Napoleonem I, kiedy spotkali się na tratwie pośrodku Niemna.Drugi został podpisany z Prusami 9 lipca.Traktaty zostały zawarte kosztem króla pruskiego, który już 25 czerwca zgodził się na rozejm po zdobyciu Berlina przez Wielką Armię i ściganiu go aż do najbardziej wysuniętej na wschód granicy jego królestwa.W Tylży oddał około połowy swoich przedwojennych terytoriów.Kluczowe wnioski:Napoleon umocnił swoją kontrolę nad Europą ŚrodkowąNapoleon stworzył francuskie siostrzane republiki, które zostały sformalizowane i uznane w Tylży: Królestwo Westfalii, Księstwo Warszawskie jako francuskie państwo satelickie oraz Wolne Miasto GdańskTilsit uwolnił także siły francuskie do wojny na Półwyspie.Rosja staje się sojusznikiem FrancjiPrusy tracą około 50% swojego terytoriumNapoleon jest w stanie narzucić system kontynentalny w Europie (z wyjątkiem Portugalii )