Bitwa o Nowy Orlean toczyła się 8 stycznia 1815 roku pomiędzy armią brytyjską pod dowództwem generała dywizji Sir Edwarda Pakenhama a armią Stanów Zjednoczonych pod dowództwem generała dywizji Breveta Andrew Jacksona, około 5 mil (8 km) na południowy wschód od Dzielnicy Francuskiej Nowego Orleanu, na obecnych przedmieściach Chalmette w Luizjanie.Bitwa była punktem kulminacyjnym pięciomiesięcznej kampanii w Zatoce Perskiej (od września 1814 do lutego 1815) prowadzonej przez Wielką Brytanię w celu zajęcia Nowego Orleanu, zachodniej Florydy i prawdopodobnie terytorium Luizjany, która rozpoczęła się pierwszą bitwą o Fort Bowyer.Wielka Brytania rozpoczęła kampanię w Nowym Orleanie 14 grudnia 1814 r. Bitwą nad jeziorem Borgne, aw tygodniach poprzedzających ostateczną bitwę doszło do licznych potyczek i pojedynków artyleryjskich.Bitwa odbyła się 15 dni po podpisaniu traktatu z Gandawy, który formalnie zakończył wojnę 1812 r., 24 grudnia 1814 r., Chociaż został ratyfikowany przez Stany Zjednoczone (a zatem nie wszedł w życie) do 16 lutego , 1815, ponieważ wiadomość o porozumieniu nie dotarła jeszcze do Stanów Zjednoczonych z Europy.Pomimo dużej przewagi Brytyjczyków pod względem liczebności, wyszkolenia i doświadczenia, siły amerykańskie pokonały słabo przeprowadzony atak w nieco ponad 30 minut.Amerykanie ponieśli zaledwie 71 ofiar, podczas gdy Brytyjczycy ponieśli ponad 2000, w tym śmierć dowódcy generała dywizji Sir Edwarda Pakenhama i jego zastępcy, generała dywizji Samuela Gibbsa.