Era Showa

Tokyo Underground Railway Co., Ltd. otworzyła pierwszą w Japonii linię metra Ginza Line 30 grudnia 1927 r. I została opublikowana jako „pierwsza podziemna kolej na Wschodzie”.Odległość linii między Ueno a Asakusą wynosiła zaledwie 2,2 km.

Kryzys finansowy Shōwa był paniką finansową w 1927 r., W pierwszym roku panowania cesarza Japonii Hirohito i był przedsmakiem Wielkiego Kryzysu.Doprowadziło to do obalenia rządu premiera Wakatsukiego Reijirō i dominacji zaibatsu nad japońskim sektorem bankowym.Kryzys finansowy Shōwa nastąpił po boomie biznesowym w Japonii po I wojnie światowej .Wiele firm dużo zainwestowało w zwiększenie mocy produkcyjnych w okresie, który okazał się bańką gospodarczą.Spowolnienie gospodarcze po 1920 r. I trzęsienie ziemi w Wielkim Kanto w 1923 r. Spowodowało kryzys gospodarczy, który doprowadził do upadku wielu firm.Rząd interweniował za pośrednictwem Banku Japonii, emitując przecenione banki „obligacje na wypadek trzęsienia ziemi” po obniżonej cenie.W styczniu 1927 r., gdy rząd zaproponował wykup obligacji, rozeszła się pogłoska, że ​​banki posiadające te obligacje zbankrutują.W następnej rundzie bankowej upadło 37 banków w całej Japonii (w tym Bank of Taiwan) oraz drugorzędny zaibatsu Suzuki Shoten.Premier Wakatsuki Reijirō próbował wydać dekret nadzwyczajny, aby umożliwić Bankowi Japonii udzielenie pożyczek ratunkowych w celu ratowania tych banków, ale jego prośba została odrzucona przez Tajną Radę i został zmuszony do rezygnacji.Następcą Wakatsukiego został premier Tanaka Giichi, któremu udało się opanować sytuację dzięki trzytygodniowemu urlopowi bankowemu i wydaniu pożyczek ratunkowych;jednak w wyniku upadku wielu mniejszych banków duże gałęzie finansowe pięciu wielkich domów zaibatsu zdominowały japońskie finanse aż do końca II wojny światowej .

Londyński Traktat Morski, oficjalnie Traktat o ograniczeniu i redukcji uzbrojenia marynarki wojennej, był porozumieniem między Wielką Brytanią, Japonią, Francją, Włochami i Stanami Zjednoczonymi, które zostało podpisane 22 kwietnia 1930 roku. Traktat Waszyngtoński z 1922 r., który ustanowił limity tonażu dla okrętów nawodnych każdego kraju, nowe porozumienie regulowało działania wojenne na łodziach podwodnych, dalszą kontrolę krążowników i niszczycieli oraz ograniczało budowę statków morskich.Ratyfikacje wymieniono w Londynie 27 października 1930 r. I traktat wszedł w życie tego samego dnia, ale był w dużej mierze nieskuteczny.Rząd japoński chciał podnieść ich stosunek do 10:10:7, ale Stany Zjednoczone szybko sprzeciwiły się tej propozycji.Jednak dzięki zakulisowym układom i innym intrygom Japonia odeszła z przewagą 5:4 w ciężkich krążownikach, ale ten mały gest nie zadowoliłby ludności Japonii, która stopniowo ulegała urokowi różnych ultra-nacjonalistycznych grup tarła na terenie całego kraju.W wyniku swoich niepowodzeń dotyczących Traktatu Londyńskiego, premier Hamaguchi Osachi został zastrzelony 14 listopada 1930 roku przez ultranacjonalistę i zmarł w 1931 roku.

Armia Kwantung Cesarstwa Japonii najechała Mandżurię 18 września 1931 r., Zaraz po incydencie w Mukden .Pod koniec wojny w lutym 1932 roku Japończycy utworzyli marionetkowe państwo Mandżukuo.Ich okupacja trwała do sukcesu Związku Radzieckiego i Mongolii w mandżurskiej strategicznej operacji ofensywnej w połowie sierpnia 1945 r., Pod koniec drugiej wojny światowej.Ponieważ inwazja przyciągnęła wielką uwagę międzynarodową, Liga Narodów powołała Komisję Lyttona (na czele której stał brytyjski polityk Victor Bulwer-Lytton) w celu oceny sytuacji, a organizacja przedstawiła swoje ustalenia w październiku 1932 r. Jej ustalenia i zalecenia, które japońska marionetka Mandżukuo nie zostało uznane, a powrót Mandżurii pod zwierzchnictwo Chin skłonił rząd japoński do całkowitego wycofania się z Ligi.

Wystąpienie z Ligi Narodów oznaczało polityczną izolację Japonii.Japonia nie miała silnych sojuszników, a jej działania zostały potępione na arenie międzynarodowej, podczas gdy wewnętrznie popularny nacjonalizm kwitł.Lokalni przywódcy, tacy jak burmistrzowie, nauczyciele i kapłani shinto, byli rekrutowani przez różne ruchy, aby indoktrynować ludność ultra-nacjonalistycznymi ideałami.Mieli mało czasu na pragmatyczne pomysły elity biznesu i polityków partyjnych.Ich lojalność spoczywała na cesarzu i wojsku.W marcu 1932 r. Zabójstwo „League of Blood” i chaos wokół procesu jego spiskowców jeszcze bardziej osłabiły rządy prawa demokratycznego w Shōwa Japan.W maju tego samego roku grupie prawicowych oficerów Armii i Marynarki Wojennej udało się dokonać zamachu na premiera Inukai Tsuyoshi.Fabuła nie doprowadziła do całkowitego zamachu stanu, ale skutecznie zakończyła rządy partii politycznych w Japonii.Od 1932 do 1936 krajem rządzili admirałowie.Narastające sympatie nacjonalistyczne doprowadziły do ​​chronicznej niestabilności rządu.Umiarkowane zasady były trudne do wyegzekwowania.Kryzys osiągnął punkt kulminacyjny 26 lutego 1936 r. W tak zwanym incydencie 26 lutego około 1500 ultranacjonalistycznych żołnierzy maszerowało na centrum Tokio.Ich misją było zamordowanie rządu i promowanie „Restauracji Shōwa”.Premier Okada przeżył próbę puczu, ukrywając się w szopie w swoim domu, ale pucz zakończył się dopiero, gdy cesarz osobiście nakazał położenie kresu rozlewowi krwi.W państwie zaczęła kiełkować idea Sfery Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej.Nacjonaliści wierzyli, że „mocarstwa ABCD” (Amerykanie, Brytyjczycy, Chińczycy, Holendrzy) są zagrożeniem dla wszystkich Azjatów i że Azja może przetrwać tylko idąc za przykładem Japonii.Japonia była jedyną azjatycką i niezachodnią potęgą, która pomyślnie uprzemysłowiła się i rywalizowała z wielkimi zachodnimi imperiami.Choć w dużej mierze opisywana przez współczesnych zachodnich obserwatorów jako front ekspansji armii japońskiej, ideą Sfery Wspólnego Dobrobytu było zjednoczenie Azji przeciwko mocarstwom zachodnim pod auspicjami Japończyków.Pomysł wywarł wpływ na paternalistyczne aspekty konfucjanizmu i Koshitsu Shinto.Tak więc głównym celem Sfery było hakkō ichiu, zjednoczenie ośmiu zakątków świata pod rządami (kōdō) Imperatora.

Incydent z 26 lutego ( ・ ・ ・ ・ ・ ・, Ni Ni-Roku Jiken , znany również jako incydent z 2-26) był próbą zamachu stanu w Cesarstwie Japonii w dniu 26 lutego 1936 r. Został zorganizowany przez grupę młodych Cesarskich Armii Japońskiej ( IJA) oficerów w celu oczyszczenia rządu i kierownictwa wojskowego z ich frakcyjnych rywali i przeciwników ideologicznych.Chociaż rebeliantom udało się zamordować kilku czołowych urzędników (w tym dwóch byłych premierów) i zająć rządowe centrum Tokio, nie udało im się zamordować premiera Keisuke Okady ani zapewnić kontroli nad Pałacem Cesarskim.Ich zwolennicy w armii próbowali wykorzystać ich działania, ale podziały w wojsku w połączeniu z gniewem Imperium na zamach stanu sprawiły, że nie byli w stanie zmienić rządu.W obliczu przytłaczającego sprzeciwu, gdy armia ruszyła przeciwko nim, rebelianci poddali się 29 lutego.W przeciwieństwie do wcześniejszych przykładów przemocy politycznej ze strony młodych oficerów, próba zamachu stanu miała poważne konsekwencje.Po serii zamkniętych procesów dziewiętnastu przywódców powstania zostało straconych za bunt, a kolejnych czterdziestu trafiło do więzienia.Radykalna frakcja Kōdō-ha straciła wpływy w armii, podczas gdy wojsko, teraz wolne od walk wewnętrznych, zwiększyło swoją kontrolę nad rządem cywilnym, który został poważnie osłabiony przez zabójstwa kluczowych umiarkowanych i liberalnych przywódców.

Druga wojna chińsko-japońska była konfliktem zbrojnym toczonym głównie pomiędzyRepubliką Chińską aCesarstwem Japonii .Wojna ta stanowiła chiński teatr szerszego teatru Pacyfiku drugiej wojny światowej .Początek wojny tradycyjnie datuje się na incydent na moście Marco Polo 7 lipca 1937 r., kiedy spór między wojskami japońskimi i chińskimi w Pekinie przerodził się w inwazję na pełną skalę.Niektórzy chińscy historycy uważają, że japońska inwazja na Mandżurię 18 września 1931 r. oznacza początek wojny.Ta wojna na pełną skalę między Chińczykami a Cesarstwem Japonii jest często uważana za początek II wojny światowej w Azji.Chiny walczyły z Japonią przy pomocy nazistowskich Niemiec , Związku Radzieckiego , Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych .Po japońskich atakach na Malaje i Pearl Harbor w 1941 r. wojna połączyła się z innymi konfliktami, które ogólnie zalicza się do konfliktów II wojny światowej jako głównego sektora znanego jako China Birma India Theatre.Niektórzy uczeni uważają, że wojna europejska i wojna na Pacyfiku to całkowicie odrębne, aczkolwiek równoległe wojny.Inni uczeni uważają, że początek drugiej wojny chińsko-japońskiej na pełną skalę w 1937 r. był początkiem II wojny światowej.Druga wojna chińsko-japońska była największą wojną azjatycką XX wieku.Odpowiadał za większość ofiar cywilnych i wojskowych podczas wojny na Pacyfiku, przy czym od 10 do 25 milionów chińskich cywilów oraz ponad 4 miliony chińskiego i japońskiego personelu wojskowego zaginęło lub zginęło z powodu przemocy związanej z wojną, głodu i innych przyczyn.Wojnę nazwano „azjatyckim holokaustem”.Wojna była wynikiem trwającej dziesięciolecia japońskiej polityki imperialistycznej, mającej na celu rozszerzenie swoich wpływów politycznych i militarnych w celu zapewnienia dostępu do rezerw surowców, żywności i siły roboczej.Okres po I wojnie światowej przyniósł wzrost nacisku na politykę japońską.Lewacy domagali się powszechnego prawa wyborczego i większych praw dla pracowników.Rosnąca produkcja tekstyliów w chińskich fabrykach niekorzystnie wpływała na produkcję japońską, a Wielki Kryzys spowodował duże spowolnienie eksportu.Wszystko to przyczyniło się do bojowego nacjonalizmu, którego kulminacją było dojście do władzy frakcji militarystycznej.Frakcji tej w szczytowym okresie dowodził gabinet Hideki Tojo ze Stowarzyszenia Pomocy Rządom Cesarskim na mocy edyktu cesarza Hirohito.W 1931 r. Incydent w Mukden przyczynił się do rozpoczęcia japońskiej inwazji na Mandżurię.Chińczycy zostali pokonani, a Japonia utworzyła nowe marionetkowe państwo, Mandżukuo;wielu historyków jako początek wojny podaje rok 1931.Od 1931 do 1937 roku Chiny i Japonia nadal toczyły potyczki w małych, lokalnych potyczkach, tzw. „incydentach”.W grudniu 1941 roku Japonia przeprowadziła niespodziewany atak na Pearl Harbor i wypowiedziała wojnę Stanom Zjednoczonym.Stany Zjednoczone z kolei wypowiedziały wojnę i zwiększyły napływ pomocy do Chin – ustawą Lend-Lease Stany Zjednoczone przekazały Chinom łącznie 1,6 miliarda dolarów (18,4 miliarda dolarów skorygowanych o inflację).Kiedy Birma została odcięta, przetransportowała materiał drogą lotniczą przez Himalaje.W 1944 roku Japonia rozpoczęła operację Ichi-Go, inwazję na Henan i Changsha.Nie doprowadziło to jednak do kapitulacji sił chińskich.W 1945 roku Chińskie Siły Ekspedycyjne wznowiły natarcie w Birmie i ukończyły budowę drogi Ledo łączącej Indie z Chinami.W tym samym czasie Chiny rozpoczęły duże kontrofensywy w południowych Chinach i odbiły zachodnie Hunan i Guangxi.Japonia formalnie poddała się 2 września 1945 r. Chiny zostały w czasie wojny uznane za jednego z Wielkiej Czwórki sojuszników, odzyskały wszystkie terytoria utracone na rzecz Japonii i stały się jednym z pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ.

Ustawa o mobilizacji narodowej została uchwalona w Sejmie Japonii przez premiera Fumimaro Konoe w dniu 24 marca 1938 r., Aby postawić gospodarkę narodową Cesarstwa Japonii na warunkach wojennych po rozpoczęciu drugiej wojny chińsko-japońskiej.Ustawa o mobilizacji narodowej zawierała pięćdziesiąt klauzul, które przewidywały rządową kontrolę nad organizacjami cywilnymi (w tym związkami zawodowymi), nacjonalizację strategicznych gałęzi przemysłu, kontrolę cen i reglamentację oraz znacjonalizację mediów informacyjnych.Ustawy dały rządowi uprawnienia do wykorzystywania nieograniczonych budżetów do subsydiowania produkcji wojennej i rekompensowania producentom strat spowodowanych mobilizacją wojenną.Osiemnaście z pięćdziesięciu artykułów określało kary dla sprawców.Ustawa została zaatakowana jako niezgodna z konstytucją, gdy została wprowadzona do Sejmu w styczniu 1938 r., Ale została uchwalona pod silnym naciskiem wojska i weszła w życie od maja 1938 r.Projekt Rozporządzenia Służby Narodowej (・・・ク, Kokumin Chōyō rei) był ustawą uzupełniającą ogłoszoną przez premiera Konoe jako część ustawy o mobilizacji narodowej.Upoważniła rząd do poboru pracowników cywilnych w celu zapewnienia odpowiedniej podaży siły roboczej w strategicznych gałęziach przemysłu wojennego, z wyjątkami dozwolonymi tylko w przypadku osób niepełnosprawnych fizycznie lub umysłowo.Program został zorganizowany w ramach Ministerstwa Opieki Społecznej iw szczytowym momencie powołano 1 600 000 mężczyzn i kobiet, a 4 500 000 pracowników zostało przeklasyfikowanych na poborowych (a tym samym nie mogli rzucić pracy).Rozporządzenie to zostało zastąpione ustawą o mobilizacji Narodowej Służby Pracy w marcu 1945 r., która z kolei została zniesiona 20 grudnia 1945 r. przez Naczelnego Wodza Mocarstw Sprzymierzonych po kapitulacji Japonii.

Stany Zjednoczone zdetonowały dwie bomby atomowe nad japońskimi miastami Hiroszima i Nagasaki odpowiednio 6 i 9 sierpnia 1945 r.W dwóch zamachach bombowych zginęło od 129 000 do 226 000 osób, z których większość stanowili cywile, i pozostają jedynym użyciem broni jądrowej w konflikcie zbrojnym.Uzyskano zgodę Wielkiej Brytanii na bombardowanie, czego wymagała umowa z Quebecu, a 25 lipca generał Thomas Handy, pełniący obowiązki szefa sztabu armii Stanów Zjednoczonych, wydał rozkaz użycia bomb atomowych przeciwko Hiroszima, Kokura, Niigata i Nagasaki.6 sierpnia Little Boy został zrzucony na Hiroszimę, na co premier Suzuki powtórzył zobowiązanie rządu japońskiego do zignorowania żądań aliantów i kontynuowania walki.Trzy dni później Grubas został zrzucony na Nagasaki.W ciągu następnych dwóch do czterech miesięcy skutki bombardowań atomowych zabiły od 90 000 do 146 000 ludzi w Hiroszimie i od 39 000 do 80 000 ludzi w Nagasaki;mniej więcej połowa miała miejsce pierwszego dnia.Przez kolejne miesiące wiele osób nadal umierało z powodu oparzeń, choroby popromiennej i urazów, potęgowanych przez choroby i niedożywienie.Chociaż Hiroszima miała spory garnizon wojskowy, większość zabitych to cywile.

Po klęsceCesarstwa Japonii mocarstwa sprzymierzone rozwiązały je i poddały terytoria pod okupację.Związek Radziecki został obarczony odpowiedzialnością za Koreę Północną i zaanektował Wyspy Kurylskie i południową część wyspy Sachalin.Stany Zjednoczone przejęły odpowiedzialność za resztę posiadłości Japonii w Oceanii i przejęły Koreę Południową.Tymczasem Chiny ponownie pogrążyły się w wojnie domowej , z komunistami u władzy do 1949 roku.3 maja 1947 roku weszła w życie Konstytucja Japonii.To zmieniło Cesarstwo Japonii w państwo japońskie (Nihon Koku) z liberalną demokracją.Wojsko Japonii zostało całkowicie rozbrojone, a powojenna konstytucja zniosła absolutyzm cesarza.Artykuł 9 zmienił Japonię w kraj pacyfistyczny bez wojska.Shigeru Yoshida został wybrany na premiera Japonii w latach 1946-1947 i 1948-1954. Jego polityka, znana jako „Doktryna Yoshidy”, podkreślała militarną zależność od Stanów Zjednoczonych i promowała niepohamowany wzrost gospodarczy.8 września 1951 r. aliancka okupacja Japonii zakończyła się po podpisaniu traktatu z San Francisco, który wszedł w życie 28 kwietnia 1952 r. Przywrócił suwerenność Japonii.Tego samego dnia podpisano Traktat o bezpieczeństwie między Stanami Zjednoczonymi a Japonią w związku ze wzrostem napięć w okresie zimnej wojny ;został później zastąpiony Traktatem o wzajemnej współpracy i bezpieczeństwie między Stanami Zjednoczonymi a Japonią z 1960 r.Traktat z 1960 r. zobowiązuje Stany Zjednoczone do ochrony Japonii przed zewnętrzną agresją.Pozwala siłom Stanów Zjednoczonych stacjonować w Japonii.Tymczasem japońskie siły lądowe i morskie radzą sobie z wewnętrznymi zagrożeniami i klęskami żywiołowymi.To ustanowiło sojusz amerykańsko-japoński.Pod koniec lat czterdziestych XX wieku istniały dwie partie konserwatywne (Partia Demokratyczna i Partia Liberalna);po serii fuzji połączyli się w 1955 roku jako Partia Liberalno-Demokratyczna (LDP).Do 1955 roku system polityczny ustabilizował się w tak zwanym systemie z 1955 roku.Dwie główne partie to konserwatywna LDP i lewicowa Partia Socjaldemokratyczna.W latach 1955-2007 LDP dominowała (z krótką przerwą w latach 1993-94).LDP była probiznesowa, proamerykańska i miała silną bazę wiejską.

Japoński cud gospodarczy odnosi się do rekordowego okresu wzrostu gospodarczego Japonii między okresem po II wojnie światowej a końcem zimnej wojny .W okresie boomu gospodarczego Japonia szybko stała się drugą co do wielkości gospodarką świata (po Stanach Zjednoczonych).W latach 90. demograficzna populacja Japonii zaczęła się stagnować, a siła robocza nie rozwijała się już tak szybko, jak w poprzednich dziesięcioleciach, mimo że produktywność na pracownika pozostawała wysoka.

W dniu 1 lipca 1954 r. Ustawa o Siłach Samoobrony (ustawa nr 165 z 1954 r.) Zreorganizowała Radę Bezpieczeństwa Narodowego jako Agencję Obrony 1 lipca 1954 r. Następnie Narodowe Siły Bezpieczeństwa zostały zreorganizowane jako Japońskie Siły Samoobrony Lądowej (GSDF).Siły Bezpieczeństwa Wybrzeża zostały zreorganizowane jako Japońskie Morskie Siły Samoobrony (JMSDF).Japońskie Siły Samoobrony Powietrznej (JASDF) zostały utworzone jako nowa gałąź JSDF.Są to de facto powojenna japońska armia, marynarka wojenna i lotnictwo.

Protesty Anpo były serią masowych protestów w całej Japonii w latach 1959–1960 i ponownie w 1970 r. Przeciwko Traktatowi o bezpieczeństwie między Stanami Zjednoczonymi a Japonią, który pozwala Stanom Zjednoczonym na utrzymanie baz wojskowych na japońskiej ziemi.Nazwa protestów pochodzi od japońskiego terminu „traktat o bezpieczeństwie”, który brzmi Anzen Hoshō Jōyaku, w skrócie Anpo.Protesty w latach 1959 i 1960 odbyły się w opozycji do rewizji pierwotnego Traktatu Bezpieczeństwa z 1952 r. z 1960 r. I ostatecznie stały się największymi protestami ludowymi współczesnej Japonii.W kulminacyjnym momencie protestów w czerwcu 1960 r. setki tysięcy protestujących niemal codziennie otaczały budynek Sejmu Narodowego Japonii w Tokio, a duże protesty odbywały się w innych miastach i miasteczkach w całej Japonii.15 czerwca protestujący wdarli się do samego kompleksu Sejmu, co doprowadziło do gwałtownego starcia z policją, w którym zginęła studentka Uniwersytetu Tokijskiego, Michiko Kanba.W następstwie tego incydentu odwołano planowaną wizytę w Japonii prezydenta USA Dwighta D. Eisenhowera, a konserwatywny premier Nobusuke Kishi został zmuszony do ustąpienia.

Tōkaidō Shinkansen rozpoczął służbę 1 października 1964 roku, na czas pierwszych igrzysk olimpijskich w Tokio.Tradycyjna usługa Limited Express trwała sześć godzin i 40 minut z Tokio do Osaki, ale Shinkansen pokonał tę podróż w zaledwie cztery godziny, skróconą do trzech godzin i dziesięciu minut w 1965 r. Umożliwiła ona jednodniowe wycieczki między Tokio a Osaką, dwiema największymi metropoliami w Japonii znacząco zmienił styl prowadzenia biznesu i życia Japończyków oraz zwiększył zapotrzebowanie na nowy ruch.Usługa odniosła natychmiastowy sukces, osiągając 100 milionów pasażerów w mniej niż trzy lata 13 lipca 1967 r. I miliard pasażerów w 1976 r. Na Expo '70 w Osace wprowadzono pociągi składające się z szesnastu wagonów.Ze średnią 23 000 pasażerów na godzinę w każdym kierunku w 1992 roku, Tōkaidō Shinkansen była najbardziej ruchliwą linią kolei dużych prędkości na świecie.Od 2014 r., W 50. rocznicę powstania pociągu, dzienny ruch pasażerski wzrósł do 391 000, co w 18-godzinnym rozkładzie jazdy oznaczało średnio prawie 22 000 pasażerów na godzinę.Pierwsze pociągi Shinkansen, seria 0, jeździły z prędkością do 210 km/h (130 mph), później zwiększoną do 220 km/h (137 mph).

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1964 były międzynarodowym wydarzeniem multisportowym, które odbyło się od 10 do 24 października 1964 r. W Tokio. Tokio zostało wybrane na gospodarza podczas 55. sesji MKOl w Niemczech Zachodnich 26 maja 1959 r. Letnie Igrzyska Olimpijskie 1964 były pierwszymi igrzyskami olimpijskimi, które odbyły się w Azji.Igrzyska z 1964 r. Były również pierwszymi, które były transmitowane na całym świecie bez potrzeby przesyłania taśm za granicę, tak jak to miało miejsce w przypadku igrzysk olimpijskich w 1960 r. cztery lata wcześniej.Były to również pierwsze igrzyska olimpijskie, które miały, choć częściowo, kolorowe transmisje telewizyjne.Niektóre zawody, takie jak popularne w Japonii zawody sumo i judo, zostały wypróbowane przy użyciu nowego systemu transmisji kolorów firmy Toshiba, ale tylko na rynku krajowym.Całe igrzyska olimpijskie z 1964 roku zostały uwiecznione w przełomowym sportowym filmie dokumentalnym z 1965 roku, Olimpiada w Tokio, wyreżyserowanym przez Kona Ichikawę.Igrzyska zaplanowano na połowę października, aby uniknąć letniego upału i wilgoci w mieście oraz wrześniowego sezonu tajfunów.

Zamieszki w Koza były gwałtownym i spontanicznym protestem przeciwko obecności wojsk amerykańskich na Okinawie, do którego doszło w nocy z 20 grudnia 1970 roku na poranek następnego dnia.Około 5000 mieszkańców Okinawy starło się z około 700 amerykańskimi parlamentarzystami w wydarzeniu, które zostało uznane za symboliczne dla okinawskiego gniewu przeciwko 25-letniej okupacji wojskowej Stanów Zjednoczonych.W zamieszkach około 60 Amerykanów i 27 mieszkańców Okinawy zostało rannych, spalono 80 samochodów, a kilka budynków w bazie lotniczej Kadena zostało zniszczonych lub poważnie uszkodzonych.

Umowa rewersyjna z Okinawy była umową między Stanami Zjednoczonymi a Japonią, na mocy której Stany Zjednoczone zrzekły się na rzecz Japonii wszelkich praw i interesów wynikających z artykułu III traktatu z San Francisco, uzyskanych w wyniku wojny na Pacyfiku, oraz w ten sposób przywrócić prefekturę Okinawa pod zwierzchnictwo Japonii.Dokument został podpisany jednocześnie w Waszyngtonie i Tokio 17 czerwca 1971 r. przez Williama P. Rogersa w imieniu prezydenta Stanów Zjednoczonych Richarda Nixona i Kiichi Aichi w imieniu premiera Japonii Eisaku Satō.Dokument został ratyfikowany w Japonii dopiero 24 listopada 1971 r. przez Sejm Narodowy.

Walkman to marka przenośnych odtwarzaczy audio produkowanych i sprzedawanych przez japońską firmę technologiczną Sony od 1979 roku. Oryginalny Walkman był przenośnym odtwarzaczem kasetowym, a jego popularność sprawiła, że ​​„walkman” stał się nieoficjalnym określeniem osobistych zestawów stereo dowolnego producenta lub marki.Do 2010 roku, kiedy produkcja została wstrzymana, Sony wyprodukowało około 200 milionów odtwarzaczy Walkman na kasetach. Marka Walkman została rozszerzona, aby obsługiwać większość przenośnych urządzeń audio Sony, w tym odtwarzacze DAT, odtwarzacze/nagrywarki MiniDisc, odtwarzacze CD (pierwotnie Discman zmienił nazwę na CD Walkman), radia tranzystorowe, telefony komórkowe i cyfrowe odtwarzacze audio/multimedialne.Od 2011 roku seria Walkman składa się wyłącznie z odtwarzaczy cyfrowych.

Początek lat 80. to wprowadzenie japońskiego anime do kultury amerykańskiej i zachodniej.W latach 90. japońska animacja powoli zyskiwała popularność w Stanach Zjednoczonych.W latach 60. artysta mangi i animator Osamu Tezuka zaadaptował i uprościł techniki animacji Disneya, aby obniżyć koszty i ograniczyć liczbę klatek w swoich produkcjach.Pierwotnie pomyślany jako środek tymczasowy, aby umożliwić mu produkcję materiału według napiętego harmonogramu z niedoświadczonym personelem, wiele jego ograniczonych praktyk animacyjnych zdefiniowało styl medium.Three Tales (1960) był pierwszym filmem anime wyemitowanym w telewizji;pierwszym serialem telewizyjnym anime był Instant History (1961–64).Wczesnym i wpływowym sukcesem był Astro Boy (1963–66), serial telewizyjny wyreżyserowany przez Tezukę, oparty na jego mandze o tym samym tytule.Wielu animatorów z Tezuka's Mushi Production założyło później duże studia anime (w tym Madhouse, Sunrise i Pierrot).Lata 70. przyniosły wzrost popularności mangi, z których wiele zostało później animowanych.Prace Tezuki - i innych pionierów w tej dziedzinie - zainspirowały cechy i gatunki, które pozostają podstawowymi elementami dzisiejszego anime.Na przykład gatunek gigantycznych robotów (znany również jako „mecha”) ukształtował się pod rządami Tezuki, rozwinął się w gatunek super robotów pod rządami Go Nagai i innych, a pod koniec dekady został zrewolucjonizowany przez Yoshiyukiego Tomino, który opracował gatunek robota.Serie anime o robotach, takie jak Gundam i Super Dimension Fortress Macross, stały się natychmiast klasykami w latach 80., a gatunek ten pozostał jednym z najpopularniejszych w następnych dziesięcioleciach.Bańka ekonomiczna lat 80. zapoczątkowała nową erę wysokobudżetowych i eksperymentalnych filmów anime, w tym Nausicaä of the Valley of the Wind (1984), Royal Space Force: The Wings of Honnêamise (1987) i Akira (1988).Neon Genesis Evangelion (1995), serial telewizyjny wyprodukowany przez Gainaxa i wyreżyserowany przez Hideaki Anno, rozpoczął kolejną erę eksperymentalnych tytułów anime, takich jak Ghost in the Shell (1995) i Cowboy Bebop (1998).W latach 90. anime zaczęło również budzić większe zainteresowanie w krajach zachodnich;do największych międzynarodowych sukcesów należą Sailor Moon i Dragon Ball Z, z których oba zostały dubbingowane w kilkunastu językach na całym świecie.W 2003 roku Spirited Away, film fabularny Studia Ghibli wyreżyserowany przez Hayao Miyazakiego, zdobył Oscara za najlepszy film animowany na 75. ceremonii rozdania Oscarów.Później stał się najbardziej dochodowym filmem anime, zarabiając ponad 355 milionów dolarów.Od 2000 roku coraz większa liczba dzieł anime to adaptacje lekkich powieści i powieści wizualnych;udane przykłady to The Melancholy of Haruhi Suzumiya i Fate / stay night (oba 2006).Demon Slayer: Kimetsu no Yaiba the Movie: Mugen Train stał się najbardziej dochodowym japońskim filmem i jednym z najbardziej dochodowych filmów na świecie 2020 roku. Stał się także najszybciej dochodowym filmem w kinie japońskim, ponieważ w 10 dni zarobił 10 miliardów jenów (95,3 mln USD; 72 mln GBP).Pobił poprzedni rekord Spirited Away, który zajął 25 dni.

W 1985 roku branża domowych gier wideo została ożywiona dzięki powszechnemu sukcesowi Nintendo Entertainment System.Sukces NES oznaczał zmianę dominacji branży gier wideo ze Stanów Zjednoczonych do Japonii podczas trzeciej generacji konsol.

Upadek systemu będącego własnością rządu nastąpił po oskarżeniach o poważną nieefektywność zarządzania, utratę zysków i oszustwa.Na początku lat 80. ruch pasażerski i towarowy podupadł, a podwyżki cen nie nadążały za wyższymi kosztami pracy.Japońskie Koleje Państwowe są sprywatyzowane i podzielone na siedem spółek JR (Japan Railways), sześć spółek regionalnych i jedną firmę towarową.Nowe firmy wprowadziły konkurencję, zmniejszyły zatrudnienie i podjęły wysiłki reformatorskie.Początkowa reakcja opinii publicznej na te posunięcia była dobra: w 1987 r. łączne podróże pasażerskie liniami Japan Railways Group wyniosły 204,7 miliarda pasażerokilometrów, co oznacza wzrost o 3,2% w porównaniu z 1986 r., podczas gdy sektor pasażerski znajdował się w stagnacji od 1975 r. Wzrost liczby pasażerów transport kolei prywatnych w 1987 r. wyniósł 2,6%, co oznaczało, że tempo wzrostu Japan Railways Group po raz pierwszy od 1974 r. było wyższe niż w przypadku kolei sektora prywatnego. Popyt na transport kolejowy poprawił się, choć nadal stanowił tylko 28%. transportu pasażerskiego i tylko 5% transportu towarowego w 1990 r. Pasażerski transport kolejowy przewyższał samochody pod względem efektywności energetycznej i prędkości w transporcie dalekobieżnym.

W dniu 7 stycznia 1989 r. Cesarz Shōwa , 124. cesarz Japonii zgodnie z tradycyjnym porządkiem sukcesji, zmarł we śnie o 6:33 czasu JST po tym, jak przez pewien czas cierpiał na raka jelit.Miał 87 lat.Pogrzeb państwowy zmarłego cesarza odbył się 24 lutego, kiedy został pochowany w pobliżu rodziców na cesarskim cmentarzu Musashi w Hachiōji w Tokio.Następcą cesarza został jego najstarszy syn, Akihito, którego ceremonia intronizacji odbyła się 12 listopada 1990 r. Śmierć cesarza zakończyła erę Shōwa.Tego samego dnia rozpoczęła się nowa era: era Heisei, która weszła w życie o północy następnego dnia.Od 7 stycznia do 31 stycznia formalne miano cesarza brzmiało „Odszedł cesarz”.Jego ostateczne pośmiertne imię, Shōwa Tennō, zostało ustalone 13 stycznia i formalnie wydane 31 stycznia przez premiera Toshiki Kaifu .