Od połowy 1917 r. Armia Rosyjska, następca organizacji dawnej Cesarskiej Armii Rosyjskiej, zaczęła się rozpadać;bolszewicy wykorzystywali ochotniczą Czerwoną Gwardię jako główną siłę militarną, wzmocnioną przez uzbrojony komponent wojskowy Czeka (bolszewicki aparat bezpieczeństwa państwa).W styczniu 1918 r., po znaczących odwrotach bolszewickich w walce, przyszły komisarz ludowy ds. wojskowych i morskich Leon Trocki stanął na czele reorganizacji Czerwonej Gwardii w Robotniczo-Chłopską Armię Czerwoną w celu stworzenia skuteczniejszej siły bojowej.Bolszewicy wyznaczyli komisarzy politycznych do każdej jednostki Armii Czerwonej, aby utrzymać morale i zapewnić lojalność.W czerwcu 1918 r., kiedy stało się jasne, że rewolucyjna armia złożona wyłącznie z robotników nie wystarczy, Trocki ustanowił obowiązkowy pobór wiejskiego chłopstwa do Armii Czerwonej.Bolszewicy przezwyciężyli opór wiejskich Rosjan wobec jednostek poborowych Armii Czerwonej, biorąc zakładników i rozstrzeliwując ich w razie potrzeby, aby wymusić posłuszeństwo.Przymusowy pobór do wojska przyniósł mieszane rezultaty, skutecznie tworząc armię większą niż Biali, ale z członkami obojętnymi wobec ideologii marksistowsko-leninowskiej.Armia Czerwona wykorzystywała także byłych oficerów carskich jako „specjalistów wojskowych” ( voenspetsy );czasami ich rodziny były zakładnikami, aby zapewnić ich lojalność.Na początku wojny domowej byli oficerowie carscy stanowili trzy czwarte korpusu oficerskiego Armii Czerwonej.Pod koniec 83% wszystkich dowódców dywizji i korpusów Armii Czerwonej stanowili byli żołnierze carscy.