Od początku muzułmańskiej inwazji na Hiszpanię uchodźcy i bojownicy z południa półwyspu przemieszczali się na północ, aby uniknąć islamskiej władzy.Niektórzy schronili się w odległych górach Asturii w północno-zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego.Tam, spośród wywłaszczonych z południa, Pelagiusz zwerbował swoją grupę wojowników.Pierwsze działania Pelagiusza polegały na odmowie płacenia muzułmanom dżizji (podatku od nie-muzułmanów) i zaatakowaniu małych garnizonów Umajjadów, które stacjonowały na tym obszarze.W końcu udało mu się wypędzić z Asturii namiestnika prowincji Munuzę.Utrzymał terytorium przed licznymi próbami przywrócenia kontroli muzułmańskiej i wkrótce założył Królestwo Asturii, które stało się chrześcijańską twierdzą przeciwko dalszej ekspansji muzułmańskiej.Przez kilka pierwszych lat bunt ten nie stanowił zagrożenia dla nowych panów Hispania, których siedziba władzy została ustanowiona w Kordobie.Pelagiusz nie zawsze był w stanie powstrzymać muzułmanów przed Asturią, ale nie mogli go też pokonać, a gdy tylko Maurowie odeszli, zawsze przywracał kontrolę.Siły islamskie koncentrowały się na najazdach na Narbonne i Galię, a brakowało siły roboczej do stłumienia nieistotnego powstania w górach.To była porażka Umajjadów w bitwie pod Tuluzą, która prawdopodobnie przygotowała grunt pod bitwę pod Covadonga.Było to pierwsze poważne niepowodzenie kampanii muzułmańskiej w południowo-zachodniej Europie.Nie chcąc wracać do Kordoby z tak czystymi złymi wiadomościami, Ummayad wāli, Anbasa ibn Suhaym Al-Kalbi, zdecydował, że stłumienie buntu w Asturii w drodze do domu zapewni jego żołnierzom łatwe zwycięstwo i podniesie ich słabnące morale.Bitwa zakończyła się zwycięstwem sił Pelagiusza.Tradycyjnie uważa się je za wydarzenie założycielskie Królestwa Asturii, a tym samym za początek chrześcijańskiej rekonkwisty.