Po ponownym założeniu Chiang Mai w 1797 r. Kawila wraz z innymi przywódcami Lanny przyjął strategię „wkładania warzyw do koszy, umieszczania ludzi w miastach” ^[21] , aby inicjować konflikty i zwiększać niedobory siły roboczej.Aby odbudować, przywódcy tacy jak Kawila zainicjowali politykę przymusowego przesiedlania ludzi z okolicznych regionów do Lanny.Do 1804 r. usunięcie wpływów birmańskich umożliwiło przywódcom Lanna ekspansję, a swoje kampanie obrali za cel takie regiony jak Kengtung i Chiang Hung Sipsongpanna.Celem był nie tylko podbój terytorialny, ale także ponowne zaludnienie zdewastowanych ziem.Doprowadziło to do masowych przesiedleń, w wyniku których znaczne populacje, takie jak Tai Khuen z Kengtung, zostały przeniesione do obszarów takich jak Chiang Mai i Lamphun.Północne kampanie Lanny zakończyły się w dużej mierze do 1816 roku, po śmierci Kawili.Uważa się, że w tym okresie przesiedlono od 50 000 do 70 000 osób ^[21] , a osoby te, ze względu na podobieństwa językowe i kulturowe, zostały uznane za część „strefy kulturowej Lanny”.