Król Mangrai, 25. władca Ngoenyang (obecnie znanego jako Chiang Saen), stał się znaczącą postacią w jednoczeniu różnych miast-państw Tai w regionie Lanna.Po odziedziczeniu tronu w 1259 roku uznał brak jedności i bezbronność państw Tai.Aby wzmocnić swoje królestwo, Mangrai podbił kilka sąsiednich regionów, w tym Muang Lai, Chiang Kham i Chiang Khong.Zawarł także sojusze z pobliskimi królestwami, takimi jak Królestwo Phayao.W 1262 roku Mangrai przeniósł swoją stolicę z Ngoenyang do nowo powstałego miasta Chiang Rai, które nazwał swoim imieniem.^[5] Słowo „Chiang” oznacza w języku tajskim „miasto”, więc Chiang Rai oznaczałoby „miasto (Mang) Rai”.Kontynuował swoją ekspansję na południe i w 1281 roku przejął kontrolę nad królestwem Mon Hariphunchai (obecnie Lamphun). Na przestrzeni lat Mangrai wielokrotnie zmieniał stolicę z różnych powodów, takich jak powodzie.Ostatecznie osiadł w Chiang Mai w 1292 roku.Podczas swojego panowania Mangrai odegrał kluczową rolę w umacnianiu pokoju wśród przywódców regionalnych.W 1287 roku pośredniczył w konflikcie między królem Ngam Muangiem z Phayao a królem Ramem Khamhaengiem z Sukhothai, co doprowadziło do zawarcia potężnego paktu przyjaźni między trzema władcami.^[5] Na tym jednak nie skończyły się jego ambicje.Mangrai dowiedział się o bogactwie królestwa Mon w Haripunchai od odwiedzających go kupców.Pomimo przeciwnych rad, planował go podbić.Zamiast bezpośredniej wojny sprytnie wysłał kupca o imieniu Ai Fa, aby zinfiltrował królestwo.Ai Fa osiągnęła pozycję władzy i zdestabilizowała królestwo od wewnątrz.W 1291 roku Mangrai pomyślnie zaanektował Haripunchai, powodując ucieczkę jego ostatniego króla, Yi Ba, do Lampang.^[5]