W bitwie pod Culloden w kwietniu 1746 roku jakobici pod wodzą Charlesa Edwarda Stuarta stawili czoła siłom rządu brytyjskiego dowodzonym przez księcia Cumberland.Jakobici ustawili się na wspólnych pastwiskach w pobliżu wody Nairn, z lewym skrzydłem pod dowództwem księcia Perth Jamesa Drummonda i prawym skrzydłem dowodzonym przez Murraya.Pułki z Low Country utworzyły drugą linię.Surowe warunki pogodowe początkowo wpłynęły na pole bitwy, a wraz z rozpoczęciem bitwy zamieniły się w pogodną pogodę.Siły Cumberlanda rozpoczęły marsz wcześnie, tworząc linię bojową około 3 km od jakobitów.Pomimo prób zastraszenia sił brytyjskich przez jakobitów, te ostatnie zachowały dyscyplinę i kontynuowały natarcie, w miarę zbliżania się podnosząc artylerię.Cumberland wzmocnił swoją prawą flankę, podczas gdy jakobici dostosowali swój szyk, tworząc przekrzywioną linię z lukami.Bitwa rozpoczęła się około godziny 13:00 wymianą artylerii.Jakobici pod dowództwem Karola wkroczyli w ciężki ogień, w tym strzały kanistrowe ze strony sił rządowych.Jakobicka prawica, dowodzona przez pułki takie jak Brygada Atholl i Lochiel, zaatakowała brytyjską lewicę, ale stanęła w obliczu znacznego zamieszania i strat.Jakobici lewicowi posuwali się wolniej ze względu na trudny teren.W bezpośredniej walce jakobicka prawica poniosła ciężkie straty, ale mimo to zdołała zaangażować siły rządowe.Czwarta Stopa Barrella i 37. Stopa Dejeana poniosły ciężar ataku.Generał dywizji Huske szybko zorganizował kontratak, tworząc formację w kształcie podkowy, która uwięziła jakobickie prawe skrzydło.W międzyczasie jakobici, którzy odeszli, nie posuwając się skutecznie, zostali zaatakowani przez 10. Dragonów Cobhama.Sytuacja jakobitów pogorszyła się wraz z upadkiem ich lewego skrzydła.Siły jakobickie ostatecznie wycofały się, a niektóre pułki, takie jak Royal Écossais i Straż Kilmarnocka, próbowały dokonać uporządkowanego wycofania się, ale stawiły czoła zasadzkom i atakom kawalerii.Irlandzcy Picquets zapewnili osłonę wycofującym się góralom.Pomimo wysiłków Karola i jego oficerów zmuszono do ucieczki z pola bitwy.Straty jakobickie oszacowano na 1500 do 2000, a wiele osób zginęło podczas pościgu.Siły rządowe poniosły znacznie mniej ofiar, 50 zabitych i 259 rannych.Kilku przywódców jakobickich zostało zabitych lub schwytanych, a siły rządowe schwytały wielu żołnierzy jakobickich i francuskich.