Widząc kryzys w Joseon, cesarz Wanli z dynastii Ming i jego dwór byli początkowo pełni zamieszania i sceptycyzmu co do tego, jak ich dopływ mógł zostać tak szybko opanowany.Dwór koreański początkowo wahał się, czy wezwać pomoc dynastii Ming i rozpoczął wycofywanie się do Pjongjangu.Po wielokrotnych prośbach króla Seonjo i po tym, jak armia japońska dotarła już do granicy Korei z Chinami, Chiny w końcu przyszły Korei z pomocą.Chiny były również w pewnym stopniu zobowiązane do przyjścia z pomocą Korei, ponieważ Korea była wasalem Chin, a dynastia Ming nie tolerowała możliwości japońskiej inwazji na Chiny.Lokalny gubernator Liaodong ostatecznie spełnił prośbę króla Seonjo o pomoc po zdobyciu Pjongjangu, wysyłając niewielki oddział 5000 żołnierzy dowodzonych przez Zu Chengxuna.Zu, generał, który z powodzeniem walczył z Mongołami i Jurczenami, był zbyt pewny siebie i gardził Japończykami.Połączona armia Zhu Chengxuna i Shi Ru przybyła do Pjongjangu 23 sierpnia 1592 roku w ulewnym deszczu w nocy.Japończycy zostali całkowicie zaskoczeni, a armia Ming była w stanie zająć niebronioną Chilsongmun („Brama Siedmiu Gwiazd”) w północnej ścianie i wkroczyć do miasta.Jednak Japończycy szybko zdali sobie sprawę, jak malutka była armia Ming, więc rozproszyli się, powodując rozciągnięcie i rozproszenie armii wroga.Japończycy następnie wykorzystali sytuację i kontratakowali ogniem artyleryjskim.Małe grupy odizolowanych żołnierzy Ming zostały wyeliminowane, dopóki nie zabrzmiał sygnał do odwrotu.Armia Ming została zawrócona, wyparta z miasta, a maruderzy wycięci.Pod koniec dnia Shi Ru został zabity, podczas gdy Zhu Chengxun uciekł z powrotem do Uiju.Zginęło około 3000 żołnierzy Ming.Zhu Chengxun próbował zbagatelizować porażkę, doradzając królowi Seonjo, że ze względu na pogodę wykonał tylko „taktyczny odwrót” i wróci z Chin po zebraniu większej liczby żołnierzy.Jednak po powrocie do Liaodong napisał oficjalny raport, w którym obwinia Koreańczyków za porażkę.Wysłannicy Ming wysłani do Korei uznali to oskarżenie za bezpodstawne.