Wojna birmańsko-syjamska (1759–1760) była pierwszym konfliktem zbrojnym pomiędzy dynastią Konbaung z Birmy (Birma) a dynastią Ban Phlu Luang z królestwa Ayutthaya w Syjamie.Na nowo rozpalił wielowiekowy konflikt między dwoma państwami Azji Południowo-Wschodniej, który będzie trwał przez kolejne stulecie.Birmańczycy byli „blisko zwycięstwa”, kiedy nagle wycofali się z oblężenia Ayutthayi z powodu choroby ich króla Alaungpayi.^[46] Zmarł trzy tygodnie później, kończąc wojnę.Casus belli sprawował kontrolę nad wybrzeżem Tenasserim i jego handlem ^[47] oraz wsparciem Syjamu dla etnicznych rebeliantów Mon z upadłego Odrodzonego Królestwa Hanthawaddy.^[46] Nowo utworzona dynastia Konbaung chciała przywrócić birmańską władzę na górnym wybrzeżu Tenasserim (dzisiejszy stan Mon), gdzie Syjamczycy udzielili wsparcia rebeliantom Mon i rozmieścili swoje wojska.Syjamczycy odmówili birmańskim żądaniom wydania przywódców Mon lub zaprzestania ich wtargnięć na to, co Birmańczycy uważali za swoje terytorium.^[48]Wojna rozpoczęła się w grudniu 1759 r., kiedy 40 000 żołnierzy birmańskich dowodzonych przez Alaungpayę i jego syna Hsinbyushina najechało wybrzeże Tenasserim z Martabanu.Ich plan bitwy zakładał okrążenie silnie bronionych pozycji syjamskich krótszymi, bardziej bezpośrednimi trasami inwazji.Siły inwazyjne pokonały stosunkowo cienką syjamską obronę na wybrzeżu, przekroczyły wzgórza Tenasserim do brzegu Zatoki Syjamskiej i skręciły na północ w kierunku Ayutthaya.Zaskoczeni Syjamczycy ruszyli na spotkanie z Birmańczykami na południu i ustawili energiczne stanowiska obronne w drodze do Ayutthayi.Jednak zaprawione w boju siły birmańskie pokonały liczebną przewagę syjamską i dotarły do ​​przedmieść stolicy Syjamu 11 kwietnia 1760 r. Jednak zaledwie pięć dni po oblężeniu król birmański nagle zachorował i birmańskie dowództwo zdecydowało się wycofać.Skuteczna operacja tylnej straży generała Minkhaunga Nawrahty umożliwiła uporządkowane wycofanie się.^[49]Wojna nie była rozstrzygnięta.Chociaż Birmańczycy odzyskali kontrolę nad górnym wybrzeżem aż do Tavoy, nie wyeliminowali zagrożenia dla ich kontroli w regionach peryferyjnych, które pozostało wątpliwe.Byli zmuszeni stawić czoła wspieranym przez Syjamów buntom etnicznym na wybrzeżu (1762, 1764) oraz w Lan Na (1761–1763).