Od lat 80. XX wieku do 1999 r. Singapur doświadczył trwałego wzrostu gospodarczego, przy stopie bezrobocia spadającej do 3% i wzroście realnego PKB wynoszącym średnio około 8%.Aby zachować konkurencyjność i wyróżnić się na tle sąsiadów, Singapur przeniósł się z tradycyjnej produkcji, takiej jak tekstylia, do gałęzi przemysłu zaawansowanych technologii.Przejście to ułatwiła wykwalifikowana siła robocza, która potrafiła dostosować się do nowych sektorów, takich jak rozwijający się przemysł produkcji płytek.Jednocześnie inauguracja lotniska Singapur-Changi w 1981 r. wzmocniła handel i turystykę, współpracując z takimi podmiotami jak Singapore Airlines w celu wzmocnienia sektora hotelarsko-gastronomicznego.Rada Rozwoju Mieszkalnictwa (HDB) odegrała kluczową rolę w planowaniu urbanistycznym, wprowadzając nowe miasta z lepszymi udogodnieniami i apartamentami wyższej jakości, takie jak te w Ang Mo Kio.Obecnie 80–90% Singapurczyków mieszka w mieszkaniach HDB.Aby wspierać jedność narodową i harmonię rasową, rząd strategicznie zintegrował różne grupy rasowe w obrębie tych osiedli.Co więcej, w sektorze obronnym nastąpił postęp, wraz z unowocześnieniem przez armię standardowego uzbrojenia i wdrożeniem polityki Totalnej Obrony w 1984 r., której celem było przygotowanie społeczeństwa do ochrony Singapuru na wielu frontach.Konsekwentne osiągnięcia gospodarcze Singapuru plasują go na pozycji jednego z najbogatszych krajów świata, charakteryzującego się tętniącym życiem portem i PKB na mieszkańca przewyższającym wiele krajów Europy Zachodniej.Chociaż krajowy budżet na edukację pozostał znaczny, kontynuowano politykę promującą harmonię rasową.Jednak szybki rozwój doprowadził do zatorów w ruchu, co doprowadziło do powstania w 1987 r. szybkiego transportu zbiorowego (MRT). System ten, który stał się symbolem wydajnego transportu publicznego, zrewolucjonizował podróżowanie wewnątrz wyspy, płynnie łącząc odległe części Singapuru.