W 1951 r. premier Pakistanu Liaquat Ali Khan został zamordowany podczas wiecu politycznego, w wyniku czego Khawaja Nazimuddin został drugim premierem.Napięcia we wschodnim Pakistanie nasiliły się w 1952 r., a ich kulminacją był ostrzał policyjny uczniów żądających równego statusu języka bengalskiego.Sytuacja ta została rozwiązana, gdy Nazimuddin wydał zrzeczenie się uznania języka bengalskiego obok urdu, co zostało później sformalizowane w konstytucji z 1956 r.W 1953 r. zamieszki przeciwko Ahmadiyya, podżegane przez partie religijne, spowodowały wiele ofiar śmiertelnych.^[10] Reakcja rządu na te zamieszki była pierwszym wystąpieniem stanu wojennego w Pakistanie, rozpoczynając tendencję do zaangażowania wojskowego w politykę.^[11] W tym samym roku wprowadzono Program Jednej Jednostki, reorganizujący podział administracyjny Pakistanu.^[12] Wybory w 1954 r. odzwierciedlały różnice ideologiczne pomiędzy Pakistanem Wschodnim i Zachodnim, z wpływami komunistycznymi na Wschodzie i postawą proamerykańską na Zachodzie.W 1956 roku Pakistan został ogłoszony republiką islamską, a premierem został Huseyn Suhrawardy, a pierwszym prezydentem Iskander Mirza.Kadencja Suhrawardy'ego odznaczała się wysiłkami na rzecz zrównoważenia stosunków zagranicznych ze Związkiem Radzieckim , Stanami Zjednoczonymi i Chinami oraz zainicjowaniem programu wojskowego i nuklearnego.^[13] Inicjatywy Suhrawardy'ego zaowocowały utworzeniem przez Stany Zjednoczone programu szkoleniowego dla pakistańskich sił zbrojnych, które napotkały znaczny opór we wschodnim Pakistanie.W odpowiedzi jego partia polityczna w parlamencie Pakistanu Wschodniego zagroziła odłączeniem się od Pakistanu.Za prezydentury Mirzy we wschodnim Pakistanie zastosowano represje wobec komunistów i Ligi Awami, co zaostrzyło napięcia regionalne.Centralizacja gospodarki i różnice polityczne doprowadziły do ​​tarć między przywódcami wschodniego i zachodniego Pakistanu.Realizacja Programu Jednej Jednostki i centralizacja gospodarki narodowej na wzór sowiecki spotkała się ze znacznym sprzeciwem i oporem w Pakistanie Zachodnim.Wśród rosnącej niepopularności i presji politycznej prezydent Mirza stanął w obliczu wyzwań, w tym publicznego wsparcia dla Ligi Muzułmańskiej w Zachodnim Pakistanie, co doprowadziło do niestabilnego klimatu politycznego do 1958 roku.