W wyborach powszechnych w 1990 r. prawicowo-konserwatywny sojusz, Sojusz Islamsko-Demokratyczny (IDA) pod przewodnictwem Nawaza Sharifa, uzyskał wystarczające poparcie, aby utworzyć rząd.Był to pierwszy przypadek przejęcia władzy przez prawicowo-konserwatywny sojusz w systemie demokratycznym w Pakistanie.Administracja Sharifa skupiła się na rozwiązaniu problemu stagflacji w kraju poprzez wdrażanie polityki prywatyzacji i liberalizacji gospodarczej.Ponadto jego rząd utrzymywał politykę niejednoznaczności w odniesieniu do pakistańskich programów bomb atomowych.Podczas swojej kadencji Sharif wciągnął Pakistan w wojnę w Zatoce Perskiej w 1991 r. i zainicjował operację wojskową przeciwko siłom liberalnym w Karaczi w 1992 r. Jednak jego rząd stanął przed wyzwaniami instytucjonalnymi, zwłaszcza w obliczu prezydenta Ghulama Khana.Khan próbował zwolnić Sharifa, powołując się na podobne zarzuty, które wcześniej postawił Benazir Bhutto.Sharif został początkowo obalony, ale powrócił do władzy po wyroku Sądu Najwyższego.W ramach manewru politycznego Sharif i Bhutto współpracowali, aby usunąć prezydenta Khana ze stanowiska.Mimo to kadencja Sharifa była krótkotrwała, ponieważ ostatecznie został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska z powodu nacisków ze strony dowództwa wojskowego.