Wojna indyjsko-pakistańska z 1971 r., trzecia z czterech wojen między Indiami a Pakistanem , miała miejsce w grudniu 1971 r. i doprowadziła do powstania Bangladeszu .Konflikt ten dotyczył przede wszystkim kwestii niepodległości Bangladeszu.Kryzys rozpoczął się, gdy armia pakistańska, zdominowana przez Pendżabczyków, odmówiła przekazania władzy przeważnie bengalskiej Lidze Awami, na czele której stoi szejk Mujibur Rahman.Ogłoszenie przez Rahmana niepodległości Bangladeszu w marcu 1971 r. spotkało się z surowymi represjami ze strony armii pakistańskiej i propakistańskich bojówek islamistycznych, co doprowadziło do powszechnych okrucieństw.Szacuje się, że od marca 1971 r. w Bangladeszu zginęło od 300 000 do 3 000 000 cywilów.^[42] Ponadto w ramach kampanii ludobójczego gwałtu systematycznie gwałcono od 200 000 do 400 000 kobiet i dziewcząt z Bangladeszu.^[43] Wydarzenia te wywołały masowy kryzys uchodźczy, w wyniku którego szacunkowo osiem do dziesięciu milionów ludzi uciekło do Indii w poszukiwaniu schronienia.Oficjalna wojna rozpoczęła się od pakistańskiej operacji Chengiz Khan, obejmującej wyprzedzające ataki powietrzne na 11 indyjskich stacji lotniczych.Strajki te spowodowały niewielkie szkody i tymczasowo zakłócone indyjskie operacje lotnicze.W odpowiedzi Indie wypowiedziały wojnę Pakistanowi, stając po stronie bengalskich sił nacjonalistycznych.Konflikt rozszerzył się zarówno na front wschodni, jak i zachodni, z udziałem sił indyjskich i pakistańskich.Po 13 dniach intensywnych walk Indie osiągnęły dominację na froncie wschodnim i wystarczającą przewagę na froncie zachodnim.Konflikt zakończył się 16 grudnia 1971 r. podpisaniem w Dhace przez wschodnią obronę Pakistanu dokumentu kapitulacji.Akt ten oficjalnie zakończył konflikt i doprowadził do powstania Bangladeszu.Armia indyjska wzięła do niewoli około 93 000 pakistańskich żołnierzy, w tym zarówno personel wojskowy, jak i cywile.