Polanie, plemię zachodniosłowiańskie i lechickie, odegrali fundamentalną rolę w rozwoju wczesnej państwowości polskiej, osiedlając się od VI wieku w dorzeczu Warty na terenie dzisiejszej Wielkopolski.Ściśle spokrewnieni z innymi grupami słowiańskimi, takimi jak Wiślanie i Mazowsze, a także Czesi i Słowacy, odegrali kluczową rolę w dynamice plemiennej Europy Środkowej.Do IX wieku, pod wyłaniającym się przywództwem dynastii Piastów, Polani zjednoczyli kilka grup zachodniosłowiańskich na północ od Wielkich Moraw, tworząc zalążek tego, co później stało się Księstwem Polskim.Jednostka ta później przekształciła się w bardziej sformalizowane państwo pod rządami pierwszego historycznie zweryfikowanego władcy, Mieszka I (panującego w latach 960–992), który rozszerzył swoje terytorium o takie regiony jak Mazowsze, Śląsk i Małopolskie Wiślane.Sama nazwa „Polska” wywodzi się od Polan, podkreślając ich centralną rolę we wczesnej historii narodu.Znaleziska archeologiczne pozwoliły zidentyfikować główne bastiony wczesnego państwa Polan, m.in.:Giecz: skąd dynastia Piastów rozszerzyła swoje panowaniePoznań: prawdopodobnie główny bastion politycznyGniezno: przypuszczalnie centrum religijneOstrów Lednicki: mniejsza fortyfikacja strategicznie położona pomiędzy Poznaniem a Gnieznem.Miejsca te podkreślają znaczenie administracyjne i ceremonialne tych miejscowości w początkach formowania się państwa polskiego.Dokument Dagome iudex, pochodzący z czasów panowania Mieszka, daje wgląd w zasięg Polski pod koniec X wieku, opisując państwo rozciągające się między Odrą a Rusią oraz między Małopolską a Morzem Bałtyckim.Okres ten zapoczątkował historyczną trajektorię Polski, na którą znaczący wpływ miały wydarzenia strategiczne i kulturalne zapoczątkowane przez Polan.