Rewolucja 1905–1907 w rosyjskiej Polsce, będąca wynikiem wielu lat tłumionych politycznych frustracji i tłumionych ambicji narodowych, naznaczona była politycznymi manewrami, strajkami i buntami.Bunt był częścią znacznie szerszych niepokojów w całym Imperium Rosyjskim , związanych z rewolucją powszechną 1905 r. W Polsce głównymi postaciami rewolucyjnymi byli Roman Dmowski i Józef Piłsudski.Dmowski związany był z prawicowym ruchem nacjonalistycznym Narodowa Demokracja, natomiast Piłsudski z Polską Partią Socjalistyczną.Wraz z przywróceniem przez władze kontroli w Cesarstwie Rosyjskim, wygasło również powstanie w Królestwie Kongresowym, wprowadzonym w stanie wojennym, częściowo w wyniku ustępstw carskich w zakresie praw narodowych i robotniczych, w tym reprezentacji Polski w nowo utworzył rosyjską Dumę.Upadek powstania w zaborze rosyjskim, w połączeniu z nasiloną germanizacją w zaborze pruskim, pozostawił Galicję austriacką jako obszar, na którym miała największe szanse rozkwitu polska akcja patriotyczna.W zaborze austriackim jawnie kultywowano kulturę polską, w zaborze pruskim poziom edukacji i poziom życia był wysoki, ale zabór rosyjski nadal miał pierwszorzędne znaczenie dla narodu polskiego i jego aspiracji.Około 15,5 mln polskojęzycznych mieszkało na terenach najgęściej zaludnionych przez Polaków: zachodniej części zaboru rosyjskiego, pruskiego i zachodnioaustriackiego.Osadnictwo etnicznie polskie, rozsiane na dużym obszarze dalej na wschód, z największym skupiskiem na Wileńszczyźnie, stanowiło zaledwie ponad 20% tej liczby.Polskie organizacje paramilitarne o orientacji niepodległościowej, takie jak Związek Walki Czynnej, powstały w latach 1908–1914, głównie w Galicji.Polacy byli podzieleni, a ich partie polityczne podzielone w przededniu I wojny światowej, przy czym Narodowa Demokracja Dmowskiego (pro-entente) i frakcja Piłsudskiego zajęły przeciwstawne stanowiska.