12 maja 1926 r. Piłsudski dokonał przewrotu majowego, militarnego obalenia rządu cywilnego przeciwko prezydentowi Stanisławowi Wojciechowskiemu i wojskom wiernym prawowitemu rządowi.W bratobójczych walkach zginęło kilkaset osób.Piłsudski był wspierany przez kilka frakcji lewicowych, które zapewniły powodzenie jego zamachu stanu, blokując transport kolejowy sił rządowych.Miał również poparcie konserwatywnych wielkich właścicieli ziemskich, co pozostawiło prawicowych endeków jako jedyną dużą siłę społeczną sprzeciwiającą się przejęciu.Po przewrocie nowy reżim początkowo przestrzegał wielu formalności parlamentarnych, ale stopniowo zacieśniał kontrolę i porzucał pozory.Centrolew, koalicja partii centrolewicowych, powstał w 1929 r., aw 1930 r. wzywał do „zniesienia dyktatury”.W 1930 r. Sejm został rozwiązany, a wielu posłów opozycji uwięziono w Twierdzy Brzeskiej.Aresztowano pięć tysięcy przeciwników politycznych przed polskimi wyborami parlamentarnymi w 1930 r., które miały przyznać większość mandatów proreżimowemu Bezpartyjnemu Blokowi Współpracy z Rządem (BBWR).Autorytarny reżim sanacyjny („sanacja” miał oznaczać „uzdrowienie”), którym Piłsudski kierował aż do śmierci w 1935 r. (I miał pozostać na swoim miejscu do 1939 r.), odzwierciedlał ewolucję dyktatora od jego centrolewicowej przeszłości do sojuszy konserwatywnych.Pozwolono funkcjonować instytucjom i partiom politycznym, ale manipulowano procesem wyborczym, a tych, którzy nie chcieli pokornie współpracować, poddawano represjom.Od 1930 r. zagorzali przeciwnicy reżimu, wielu wyznań lewicowych, byli więzieni i poddawani inscenizowanym procesom prawnym z surowymi wyrokami, jak procesy brzeskie, lub przetrzymywani w więzieniu w Berezie Kartuskiej i podobnych obozach dla więźniów politycznych.W obozie dla internowanych w Berezie w latach 1934-1939 przetrzymywano bez procesu w różnych okresach około 3 tys. Na przykład w 1936 r. wywieziono tam 369 działaczy, w tym 342 polskich komunistów.Zbuntowani chłopi zorganizowali zamieszki w 1932, 1933 i strajk chłopski 1937 w Polsce.Inne niepokoje społeczne wywołali strajkujący robotnicy przemysłowi (np. wydarzenia „krwawej wiosny” 1936 r.), nacjonalistyczni Ukraińcy i działacze rodzącego się ruchu białoruskiego.Wszyscy stali się celem bezwzględnej pacyfikacji policyjnej i wojskowej. Oprócz sponsorowania represji politycznych reżim podsycał kult jednostki Józefa Piłsudskiego, który istniał już na długo przed objęciem przez niego władzy dyktatorskiej.Piłsudski podpisał radziecko-polski pakt o nieagresji w 1932 r. i niemiecko-polską deklarację o nieagresji w 1934 r., ale w 1933 r. zapewniał, że nie ma zagrożenia ze wschodu ani z zachodu i powiedział, że polityka Polski koncentruje się na osiągnięciu pełnego niezależna bez służenia interesom zagranicznym.Zapoczątkował politykę zachowania równego dystansu i regulowanego kursu środkowego w stosunku do dwóch wielkich sąsiadów, kontynuowaną później przez Józefa Becka.Piłsudski osobiście kontrolował armię, ale była ona słabo wyposażona, słabo wyszkolona i słabo przygotowana na ewentualne przyszłe konflikty.Jego jedynym planem wojennym była wojna obronna przeciwko inwazji sowieckiej. Powolna modernizacja po śmierci Piłsudskiego pozostawała daleko w tyle za postępem sąsiadów Polski, a przerwane przez Piłsudskiego od 1926 r. działania w zakresie ochrony zachodniej granicy zostały podjęte dopiero w marcu 1939 r.Kiedy marszałek Piłsudski zmarł w 1935 roku, zachował poparcie dominujących warstw polskiego społeczeństwa, choć nigdy nie ryzykował sprawdzenia swojej popularności w uczciwych wyborach.Jego reżim był dyktatorski, ale w tym czasie tylko Czechosłowacja pozostała demokratyczna we wszystkich regionach sąsiadujących z Polską.Historycy przyjęli bardzo rozbieżne poglądy na temat znaczenia i konsekwencji zamachu dokonanego przez Piłsudskiego oraz jego osobistych rządów, które nastąpiły po nim.