W latach 90. reżim wojskowy Birmy w dalszym ciągu sprawował kontrolę pomimo zwycięstwa w wielopartyjnych wyborach przez Narodową Ligę na rzecz Demokracji (NLD) w 1990 r. Przywódcy NLD Tin Oo i Aung San Suu Kyi byli przetrzymywani w areszcie domowym, a po Suu wojsko stanęło w obliczu rosnącej presji międzynarodowej Kyi zdobył Pokojową Nagrodę Nobla w 1991 r. Zastępując Saw Maunga generałem Thanem Shwe w 1992 r., reżim złagodził niektóre ograniczenia, ale utrzymał kontrolę nad władzą, łącznie z udaremnianiem prób opracowania nowej konstytucji.Przez całą dekadę reżim musiał stawić czoła różnym powstaniom etnicznym.Z kilkoma grupami plemiennymi wynegocjowano godne uwagi porozumienia o zawieszeniu broni, chociaż trwały pokój z grupą etniczną Karen pozostawał nieuchwytny.Ponadto naciski Stanów Zjednoczonych doprowadziły w 1995 r. do porozumienia z Khun Sa, watażką opiumową. Pomimo tych wyzwań podejmowano próby modernizacji reżimu wojskowego, obejmujące zmianę nazwy na Państwową Radę Pokoju i Rozwoju (SPDC) w 1997 r. i przeniesienie stolica z Rangunu do Naypyidaw w 2005 roku.W 2003 r. rząd ogłosił siedmioetapowy „mapę drogową do demokracji”, nie określono jednak harmonogramu ani procesu weryfikacji, co wzbudziło sceptycyzm ze strony międzynarodowych obserwatorów.Konwent Krajowy zebrał się ponownie w 2005 r. w celu przepisania konstytucji, ale wykluczył główne grupy prodemokratyczne, co doprowadziło do dalszej krytyki.Naruszenia praw człowieka, w tym praca przymusowa, doprowadziły w 2006 roku Międzynarodową Organizację Pracy do wniesienia oskarżenia przeciwko członkom junty za zbrodnie przeciwko ludzkości ^[90.]