Birmański ruch oporu trwający od 1885 do 1895 r. był trwającym dziesięć lat powstaniem przeciwko brytyjskim rządom kolonialnym w Birmie, które nastąpiło po aneksji królestwa przez Brytyjczyków w 1885 r. Opór rozpoczął się zaraz po zdobyciu Mandalay, stolicy Birmy i wygnanie króla Thibawa, ostatniego monarchy birmańskiego.Konflikt obejmował zarówno wojnę konwencjonalną, jak i taktykę partyzancką, a bojownikom ruchu oporu dowodziły różne frakcje etniczne i rojalistyczne, z których każda działała niezależnie przeciwko Brytyjczykom.Ruch charakteryzował się znaczącymi bitwami, takimi jak oblężenie Minhla, a także obroną innych strategicznych lokalizacji.Pomimo lokalnych sukcesów birmański ruch oporu stanął w obliczu poważnych wyzwań, w tym braku scentralizowanego przywództwa i ograniczonych zasobów.Brytyjczycy mieli większą siłę ognia i organizację wojskową, co ostatecznie zniszczyło odmienne grupy rebeliantów.Brytyjczycy przyjęli strategię „pacyfikacji”, która obejmowała wykorzystanie lokalnych milicji do zabezpieczania wiosek, rozmieszczanie mobilnych kolumn do udziału w wyprawach karnych oraz oferowanie nagród za schwytanie lub zabicie przywódców ruchu oporu.XIX wieku ruch oporu w dużej mierze się rozproszył, chociaż w kolejnych latach nadal dochodziło do sporadycznych buntów.Klęska ruchu oporu doprowadziła do konsolidacji brytyjskich rządów w Birmie, która trwała aż do uzyskania przez kraj niepodległości w 1948 r. Dziedzictwo ruchu wywarło trwały wpływ na birmański nacjonalizm i położyło podwaliny pod przyszłe ruchy niepodległościowe w kraju.