Powstanie w Czarnogórze było powstaniem przeciwko włoskim siłom okupacyjnym w Czarnogórze.Zainicjowana przez Komunistyczną Partię Jugosławii 13 lipca 1941 r., została stłumiona w ciągu sześciu tygodni, ale trwała ze znacznie mniejszą intensywnością aż do bitwy pod Pljevlja 1 grudnia 1941 r. Powstańcom dowodziło połączenie komunistów i byłych oficerów Królewskiej Armii Jugosławii z Czarnogóry.Niektórzy oficerowie zostali niedawno zwolnieni z obozów jenieckich po schwytaniu ich podczas inwazji na Jugosławię.Komuniści kierowali organizacją i zapewniali komisarzy politycznych, a siłami powstańczymi dowodzili byli oficerowie.W ciągu trzech tygodni od wybuchu powstania powstańcom udało się zająć niemal całe terytorium Czarnogóry.Wojska włoskie zostały zmuszone do wycofania się do swoich twierdz w Pljevlja, Nikšić, Cetinje i Podgorica.Kontrofensywa licząca ponad 70 000 żołnierzy włoskich, dowodzona przez generała Alessandro Pirzio Biroli, była wspierana przez muzułmańską milicję Sandżaka i albańskie siły nieregularne z obszarów przygranicznych między Czarnogórą a Albanią i stłumiła powstanie w ciągu sześciu tygodni.Josip Broz Tito zwolnił Milovana Đilasa z dowództwa sił partyzanckich w Czarnogórze z powodu jego błędów podczas powstania, w szczególności dlatego, że Đilas wybrał walkę frontalną zamiast taktyki partyzanckiej przeciwko siłom włoskim oraz ze względu na jego „lewicowe błędy”.Po wielkiej klęsce 1 grudnia 1941 r., podczas nieudanego ataku sił komunistycznych na garnizon włoski w Pljevlji, wielu żołnierzy zdezerterowało z oddziałów partyzanckich i dołączyło do antykomunistycznych Czetników.Po tej porażce komuniści terroryzowali ludność, którą postrzegali jako swoich wrogów, co zraziło wielu mieszkańców Czarnogóry.Klęska sił komunistycznych w bitwie pod Pljevlją w połączeniu z prowadzoną przez nie polityką terroru były głównymi przyczynami pogłębienia się po powstaniu konfliktu pomiędzy powstańcami komunistycznymi i nacjonalistycznymi w Czarnogórze.W drugiej połowie grudnia 1941 r. nacjonalistyczni oficerowie Đurišić i Lašić rozpoczęli mobilizację oddziałów zbrojnych odrębnych od partyzantów.