Przed przybyciem ludów słowiańskich na Bałkany w VI wieku n.e. obszar znany obecnie jako Czarnogóra był zamieszkany głównie przez Ilirów.W epoce brązu Illirii, prawdopodobnie najbardziej wysunięte na południe plemię iliryjskie tamtych czasów, od którego wzięła się nazwa całej grupy, mieszkali w pobliżu jeziora Skadar na granicy Albanii i Czarnogóry i sąsiadowali z plemionami greckimi na południe.Wzdłuż wybrzeża Adriatyku ruch ludów typowy dla starożytnego świata śródziemnomorskiego zapewnił osadnictwo mieszaninie kolonistów, handlarzy i tych, którzy szukali podbojów terytorialnych.Znaczne kolonie greckie powstały w VI i VII wieku p.n.e., a Celtowie osiedlili się tam w IV wieku p.n.e.W III wieku p.n.e. wyłoniło się rdzenne królestwo iliryjskie ze stolicą w Scutari.Rzymianie zorganizowali kilka ekspedycji karnych przeciwko miejscowym piratom i ostatecznie w II wieku p.n.e. podbili królestwo iliryjskie, przyłączając je do prowincji Illyricum.Podział Cesarstwa Rzymskiego między panowaniem rzymskim i bizantyjskim, a następnie między kościołem łacińskim i greckim, został wyznaczony linią biegnącą na północ od Szkodry przez współczesną Czarnogórę, symbolizującą status tego regionu jako wiecznej strefy marginalnej pomiędzy gospodarką, kulturowego i politycznego świata Morza Śródziemnego.Wraz z upadkiem potęgi rzymskiej ta część wybrzeża Dalmacji ucierpiała z powodu sporadycznych spustoszeń dokonywanych przez różnych pół-koczowniczych najeźdźców, zwłaszcza Gotów pod koniec V wieku i Awarów w VI wieku.Wkrótce zostały one wyparte przez Słowian, którzy w połowie VII wieku zadomowili się powszechnie w Dalmacji.Ponieważ teren był niezwykle nierówny i brakowało mu większych źródeł bogactwa, takich jak bogactwa mineralne, obszar dzisiejszej Czarnogóry stał się rajem dla pozostałych grup wcześniejszych osadników, w tym niektórych plemion, które uniknęły romanizacji.