Rozpad komunistycznej Jugosławii (1991–1992) i wprowadzenie wielopartyjnego systemu politycznego zastały Czarnogórę z młodym przywódcą, który objął urząd zaledwie kilka lat wcześniej, pod koniec lat 80.W efekcie republiką rządziło trzech mężczyzn: Milo Đukanović, Momir Bulatović i Svetozar Marović;wszyscy doszli do władzy podczas rewolucji antybiurokratycznej — pewnego rodzaju przewrotu administracyjnego w Jugosłowiańskiej Partii Komunistycznej, zaaranżowanego przez młodszych członków partii bliskich Slobodanowi Miloševiciowi.Wszyscy trzej wyglądali na pobożnych komunistów, ale mieli też wystarczające umiejętności i zdolności adaptacyjne, aby zrozumieć niebezpieczeństwa związane z trzymaniem się tradycyjnej, sztywnej taktyki starej gwardii w zmieniających się czasach.Kiedy więc stara Jugosławia faktycznie przestała istnieć i zastąpiła ją wielopartyjny system polityczny, szybko przepakowali czarnogórski oddział starej partii komunistycznej i przemianowali ją na Demokratyczną Partię Socjalistów Czarnogóry (DPS).Od początku do połowy lat 90. przywódcy Czarnogóry udzielili znacznego wsparcia wysiłkom wojennym Miloševicia.Czarnogórscy rezerwiści walczyli na linii frontu w Dubrowniku, gdzie często odwiedzał ich premier Milo Đukanović.W kwietniu 1992 r., w wyniku referendum, Czarnogóra zdecydowała się dołączyć do Serbii, tworząc Federalną Republikę Jugosławii (FRJ), co oficjalnie położyło kres Drugiej Jugosławii.