Sułtanat Pahang, nazywany także Starym Sułtanatem Pahang, w przeciwieństwie do współczesnego Sułtanatu Pahang, był malajskim państwem muzułmańskim założonym na wschodnim Półwyspie Malajskim w XV wieku.U szczytu swoich wpływów Sułtanat był ważną potęgą w historii Azji Południowo-Wschodniej i kontrolował cały dorzecze Pahang, graniczący od północy z Sułtanatem Pattani i przylegający do Sułtanatu Johor od południa.Na zachodzie rozszerzył także jurysdykcję na część współczesnego Selangoru i Negeri Sembilan.^[60]Sułtanat ma swoje początki jako wasal Melaki, a jego pierwszym sułtanem był książę Melakan, Muhammad Shah, który sam był wnukiem Dewy Sury, ostatniego przedmelakańskiego władcy Pahang.^[61] Z biegiem lat Pahang uniezależnił się od kontroli Melakanu, a w pewnym momencie nawet stał się rywalem Melaki ^[62,] aż do jego upadku w 1511. W tym okresie Pahang był mocno zaangażowany w próby uwolnienia Półwyspu różnych obcych mocarstw imperialnych;Portugalia , Holandia i Aceh.^[63] Po okresie najazdów Aceh na początku XVII wieku, Pahang zawarł połączenie z następcą Melaki, Johorem, kiedy jego 14. sułtan, Abdul Jalil Shah III, również został koronowany na 7. sułtan Johor.^[64] Po okresie unii z Johorem, pod koniec XIX wieku został on wskrzeszony jako nowoczesny suwerenny sułtanat przez dynastię Bendahara.^[65]