W okresie powojennym aspiracje do spójnego i zjednoczonego narodu doprowadziły do ​​propozycji utworzenia Malezji.Pomysł, początkowo zasugerowany przez przywódcę Singapuru Lee Kuan Yew premierowi Malajów Tunku Abdulowi Rahmanowi, miał na celu połączenie Malajów, Singapuru , Północnego Borneo, Sarawaku i Brunei.^[83] Za koncepcją tej federacji przemawiała teza, że ​​ograniczy ona działalność komunistyczną w Singapurze i utrzyma równowagę etniczną, uniemożliwiając dominację Singapuru z większością chińską.^[84] Jednak propozycja napotkała opór: sprzeciwił się jej Front Socjalistyczny w Singapurze, podobnie jak przedstawiciele społeczności z Północnego Borneo i frakcji politycznych w Brunei.Aby ocenić wykonalność tej fuzji, powołano Komisję Cobbolda, aby poznać nastroje mieszkańców Sarawaku i Północnego Borneo.Chociaż ustalenia komisji opowiadały się za połączeniem Północnego Borneo i Sarawaku, mieszkańcy Bruneii w dużej mierze sprzeciwili się temu, co doprowadziło do ostatecznego wykluczenia Brunei.Zarówno Borneo Północne, jak i Sarawak zaproponowały warunki ich włączenia, co doprowadziło do zawarcia odpowiednio 20- i 18-punktowego porozumienia.Pomimo tych porozumień utrzymywały się obawy, że prawa Sarawaku i Północnego Borneo z czasem zostaną osłabione.Włączenie Singapuru zostało potwierdzone, gdy 70% jego mieszkańców poparło fuzję w referendum, ale pod warunkiem znacznej autonomii państwa.^[85]Pomimo tych wewnętrznych negocjacji nadal występowały wyzwania zewnętrzne.Indonezja i Filipiny sprzeciwiły się utworzeniu Malezji, Indonezja postrzegała to jako „neokolonializm”, a Filipiny rościły sobie prawa do Północnego Borneo.Zastrzeżenia te, w połączeniu z wewnętrznym sprzeciwem, opóźniły oficjalną formację Malezji.^[86] W następstwie przeglądu dokonanego przez zespół ONZ, 16 września 1963 r. formalnie utworzono Malezję, obejmującą Malaje, Borneo Północne, Sarawak i Singapur, co stanowi znaczący rozdział w historii Azji Południowo-Wschodniej.