Oblężenie Masady (72-73 n.e.) było kluczowym wydarzeniem pierwszej wojny żydowsko-rzymskiej, które miało miejsce na ufortyfikowanym wzgórzu na terenie dzisiejszego Izraela.Naszym głównym źródłem historycznym tego wydarzenia jest Flawiusz Józef Flawiusz, żydowski przywódca, który stał się rzymskim historykiem.^[100] Masada, opisywana jako odizolowana góra stołowa, była początkowo fortecą Hasmoneuszy, później ufortyfikowaną przez Heroda Wielkiego.Podczas wojny rzymskiej stało się schronieniem dla Sicarii, żydowskiej grupy ekstremistycznej.^[101] Sicarii wraz z rodzinami zajęli Masadę po przejęciu rzymskiego garnizonu i wykorzystali ją jako bazę zarówno przeciwko Rzymianom, jak i przeciwstawnym grupom żydowskim.^[102]W 72 roku n.e. rzymski gubernator Lucjusz Flawiusz Silva oblegał Masadę z dużymi siłami, ostatecznie przełamując jej mury w 73 roku n.e. po zbudowaniu ogromnej rampy oblężniczej.^[103] Józef Flawiusz odnotowuje, że po włamaniu się do twierdzy Rzymianie zastali większość mieszkańców martwych, wybierając samobójstwo zamiast schwytania.^[104] Jednak współczesne odkrycia archeologiczne i interpretacje naukowe podważają narrację Józefa Flawiusza.Nie ma wyraźnych dowodów na masowe samobójstwo, a niektórzy sugerują, że obrońcy zginęli w bitwie lub zginęli z rąk Rzymian po schwytaniu.^[105]Pomimo debat historycznych Masada pozostaje silnym symbolem żydowskiego bohaterstwa i oporu w izraelskiej tożsamości narodowej, często kojarzonym z motywami odwagi i poświęcenia wbrew przeważającym przeciwnościom losu.^[106]