Pierwsza wojna żydowsko-rzymska (66–74 n.e.) oznaczała znaczący konflikt między Żydami judejskimi a Cesarstwem Rzymskim.Napięcia, podsycane przez uciskające rządy rzymskie, spory podatkowe i starcia religijne, wybuchły w 66 roku n.e., za panowania cesarza Nerona.Kradzież funduszy z Drugiej Świątyni Jerozolimskiej i aresztowania przywódców żydowskich przez rzymskiego namiestnika Gessiusa Florusa wywołały bunt.Żydowscy rebelianci zajęli rzymski garnizon Jerozolimy, wypędzając postacie prorzymskie, w tym króla Heroda Agryppę II.Reakcja rzymska, dowodzona przez gubernatora Syrii Cestiusza Gallusa, początkowo przyniosła sukcesy, takie jak podbicie Jaffy, ale poniosła poważną porażkę w bitwie pod Bet-Choron, gdzie żydowscy rebelianci zadali Rzymianom ciężkie straty.W Jerozolimie utworzono rząd tymczasowy, w którego skład wchodzili wybitni przywódcy, w tym Ananus ben Ananus i Józef Flawiusz.Cesarz rzymski Neron zlecił generałowi Wespazjanowi stłumienie buntu.Wespazjan wraz ze swoim synem Tytusem i siłami króla Agryppy II rozpoczęli kampanię w Galilei w 67 roku, zdobywając kluczowe twierdze żydowskie.Konflikt nasilił się w Jerozolimie z powodu wewnętrznych konfliktów między frakcjami żydowskimi.W 69 roku Wespazjan został cesarzem, pozostawiając Tytusa z oblężeniem Jerozolimy, która upadła w 70 roku n.e. po brutalnym siedmiomiesięcznym oblężeniu naznaczonym walkami wewnętrznymi zelotów i poważnymi niedoborami żywności.Rzymianie zniszczyli Świątynię i większą część Jerozolimy, pozostawiając społeczność żydowską w chaosie.Wojna zakończyła się zwycięstwami Rzymian nad pozostałymi twierdzami żydowskimi, w tym nad Masadą (72–74 n.e.).Konflikt miał niszczycielski wpływ na ludność żydowską, wielu zginęło, zostało wysiedlonych lub zniewolonych, i doprowadził do zniszczenia Świątyni oraz znaczących wstrząsów politycznych i religijnych.