Pierwsza Intifada była znaczącą serią palestyńskich protestów i gwałtownych zamieszek ^[219] , które miały miejsce na okupowanych przez Izrael terytoriach palestyńskich i w Izraelu.Zaczęło się w grudniu 1987 r. podsycane frustracją Palestyńczyków związaną z izraelską okupacją wojskową Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy, która trwała od wojny arabsko-izraelskiej w 1967 r.Powstanie trwało do Konferencji Madryckiej w 1991 r., choć niektórzy uważają, że jego zakończeniem było podpisanie Porozumień z Oslo w 1993 r. ^[220]Intifada rozpoczęła się 9 grudnia 1987 r. ^[221] w obozie dla uchodźców w Jabalii, ^[222] po zderzeniu ciężarówki Sił Obronnych Izraela (IDF) z cywilnym samochodem, w którym zginęło czterech palestyńskich pracowników.Palestyńczycy wierzyli, że incydent, który miał miejsce w okresie wysokiego napięcia, był zamierzony, czemu Izrael zaprzeczył.^[223] Reakcja Palestyny ​​obejmowała protesty, nieposłuszeństwo obywatelskie i przemoc ^[224] , w tym graffiti, barykady oraz rzucanie kamieniami i koktajlami Mołotowa w IDF i jej infrastrukturę.Do tych działań dołączyły wysiłki obywatelskie, takie jak strajki generalne, bojkot instytucji izraelskich, bojkoty gospodarcze, odmowa płacenia podatków i odmowa używania izraelskich licencji na samochody palestyńskie.W odpowiedzi Izrael wysłał około 80 000 żołnierzy.Izraelskie środki zaradcze, które początkowo obejmowały częste użycie ostrej amunicji w przypadku zamieszek, zostały skrytykowane przez Human Rights Watch jako nieproporcjonalne, oprócz liberalnego użycia śmiercionośnej siły przez Izrael.^[225] W ciągu pierwszych 13 miesięcy zginęło 332 Palestyńczyków i 12 Izraelczyków.^[226] W pierwszym roku izraelskie siły bezpieczeństwa zabiły 311 Palestyńczyków, w tym 53 nieletnich.Szacuje się, że w ciągu sześciu lat IDF zabiło około 1162–1204 Palestyńczyków.^[227]Konflikt dotknął także Izraelczyków – zginęło 100 cywilów i 60 pracowników IDF ^[228] , często z rąk bojowników znajdujących się poza kontrolą Zjednoczonego Narodowego Przywództwa Powstania (UNLU) Intifady.Ponadto ponad 1400 izraelskich cywilów i 1700 żołnierzy zostało rannych.^[229] Innym aspektem Intifady była przemoc wewnątrzpalestyńska, która doprowadziła do egzekucji około 822 Palestyńczyków oskarżonych o współpracę z Izraelem w latach 1988 – kwiecień 1994. ^[230] Według doniesień Izrael uzyskał informacje od około 18 000 Palestyńczyków, ^[229] ] ^[231] , choć mniej niż połowa miała udokumentowane kontakty z władzami izraelskimi.^[231]