Arabski podbój Lewantu w 635 roku n.e. pod rządami `Umara ibn al-Khaṭṭāba doprowadził do znaczących zmian demograficznych.W regionie, przemianowanym na Bilad al-Sham, liczba ludności spadła z około 1 miliona w czasach rzymskich i bizantyjskich do około 300 000 we wczesnym okresie osmańskim.Ta zmiana demograficzna była wynikiem splotu czynników, w tym ucieczki ludności niemuzułmańskiej, imigracji muzułmanów, lokalnych konwersji i stopniowego procesu islamizacji.^[138]Po podboju na tych terenach osiedliły się plemiona arabskie, przyczyniając się do szerzenia się islamu.Populacja muzułmanów stale rosła, stając się dominującą zarówno politycznie, jak i społecznie.^[139] Wielu chrześcijan i Samarytan z bizantyjskiej klasy wyższej wyemigrowało do północnej Syrii, na Cypr i do innych regionów, co doprowadziło do wyludnienia nadmorskich miast.Miasta te, takie jak Aszkelon, Akka, Arsuf i Gaza, zostały przesiedlone przez muzułmanów i rozwinęły się w znaczące ośrodki muzułmańskie.^[140] Region Samarii również doświadczył islamizacji z powodu konwersji i napływu muzułmanów.^[138] W Palestynie utworzono dwa okręgi wojskowe – Jund Filastin i Jund al-Urdunn.Skończył się bizantyjski zakaz przebywania Żydów w Jerozolimie.Sytuacja demograficzna uległa dalszej ewolucji pod rządami Abbasydów, szczególnie po trzęsieniu ziemi w 749 roku.W tym okresie nastąpiła wzmożona emigracja Żydów, chrześcijan i Samarytan do społeczności diaspory, podczas gdy ci, którzy pozostali, często przechodzili na islam.Szczególnie ludność Samarytan stanęła w obliczu poważnych wyzwań, takich jak susze, trzęsienia ziemi, prześladowania religijne i wysokie podatki, co doprowadziło do znacznego spadku liczebności ludności i przejścia na islam.^[139]Przez cały okres tych zmian przymusowe konwersje nie były powszechne, a wpływ podatku dżizji na konwersje religijne nie jest wyraźnie udowodniony.W okresie krzyżowców populacja muzułmańska, choć rosła, nadal stanowiła mniejszość w regionie w większości chrześcijańskim.^[139]