Przyjęcie planu podziału Zgromadzenia Ogólnego ONZ w listopadzie 1947 r. spotkało się z radością wśród społeczności żydowskiej i oburzeniem w społeczności arabskiej, co doprowadziło do eskalacji przemocy i wojny domowej w Palestynie.Do stycznia 1948 r. konflikt uległ znacznej militaryzacji wraz z interwencją pułków Arabskiej Armii Wyzwolenia i blokadą 100 000 żydowskich mieszkańców Jerozolimy, na czele której stał Abd al-Qadir al-Husayni.^[177] Społeczność żydowska, szczególnie Hagana, walczyła o przełamanie blokady, tracąc przy tym wiele istnień ludzkich i pojazdów opancerzonych.^[178]W miarę nasilania się przemocy aż do 100 000 Arabów z obszarów miejskich, takich jak Hajfa, Jaffa i Jerozolima, a także obszarów z większością żydowską, uciekło za granicę lub do innych regionów arabskich.^[179] Stany Zjednoczone, początkowo popierające podział, wycofały swoje poparcie, wpływając na postrzeganie Ligi Arabskiej, że Arabowie palestyńscy, wspierani przez Arabską Armię Wyzwolenia, mogą udaremnić plan podziału.W międzyczasie rząd brytyjski zmienił swoje stanowisko, wspierając aneksję arabskiej części Palestyny ​​przez Transjordanię, plan sformalizowany 7 lutego 1948 r. ^[180]W odpowiedzi przywódca społeczności żydowskiej David Ben-Gurion reorganizował Haganę i wprowadził obowiązkowy pobór do wojska.Fundusze zebrane przez Goldę Meir w Stanach Zjednoczonych, przy wsparciu Związku Radzieckiego, pozwoliły społeczności żydowskiej na zakup znaczącej broni z Europy Wschodniej.Ben-Gurion zlecił Yigaelowi Yadinowi zaplanowanie oczekiwanej interwencji państw arabskich, co doprowadziło do opracowania Planu Dalet.Ta strategia przeniosła Haganę z obrony do ataku, mając na celu ustanowienie żydowskiej ciągłości terytorialnej.Plan doprowadził do zajęcia kluczowych miast i ucieczki ponad 250 000 Arabów palestyńskich, przygotowując grunt pod interwencję państw arabskich.^[181]14 maja 1948 r., zbiegając się z ostatecznym wycofaniem się Wielkiej Brytanii z Hajfy, Żydowska Rada Ludowa ogłosiła w Muzeum Tel Awiwu utworzenie państwa Izrael.^[182] Deklaracja ta stanowiła kulminację wysiłków syjonistycznych i początek nowej fazy konfliktu izraelsko-arabskiego.