Okres około 1026 roku p.n.e. w Babilonii naznaczony był znacznym zamieszaniem i rozdrobnieniem politycznym.Babilońska dynastia Nabu-szum-libur została obalona przez najazdy Aramejczyków, co doprowadziło do stanu anarchii w sercu Babilonii, łącznie z jej stolicą.Ten okres chaosu trwał ponad dwie dekady, podczas których Babilon był bez władcy.Jednocześnie w południowej Mezopotamii, która odpowiadała regionowi dawnej dynastii Sealandii, za V dynastii (1025–1004 p.n.e.) wyłoniło się odrębne państwo.Dynastia ta, na której czele stał Simbar-shipak, przywódca klanu Kasytów, funkcjonowała niezależnie od centralnej władzy babilońskiej.Nieład w Babilonie stał się okazją do interwencji asyryjskiej.Aszur-nirari IV (1019–1013 p.n.e.), władca asyryjski, wykorzystał tę szansę i w 1018 r. p.n.e. najechał Babilonię, zdobywając miasto Atlila i niektóre południowo-środkowe regiony Mezopotamii.Po V dynastii do władzy doszła kolejna dynastia Kasytów (VI dynastia; 1003–984 p.n.e.), która, jak się wydaje, ponownie umocniła kontrolę nad samym Babilonem.Jednak to odrodzenie było krótkotrwałe, ponieważ Elamici pod wodzą króla Mar-biti-apla-usur obalili tę dynastię, ustanawiając VII dynastię (984–977 p.n.e.).Ta dynastia również nie była w stanie się utrzymać, padając ofiarą dalszych najazdów Aramejczyków.Suwerenność Babilonu została przywrócona przez Nabû-mukin-apli w 977 roku p.n.e., co doprowadziło do powstania VIII dynastii.IX dynastia rozpoczęła się od Ninurta-kudurri-usur II, który wstąpił na tron ​​​​w 941 roku p.n.e.W tej epoce Babilonia pozostawała stosunkowo słaba, a duże obszary znajdowały się pod kontrolą populacji Aramejczyków i Sutejczyków.Babilońscy władcy tego okresu często znajdowali się pod wpływem lub w konflikcie z bardziej dominującymi regionalnymi potęgami Asyrii i Elamu, które zaanektowały części terytorium Babilonu.