Powstanie irackie w 1920 r. rozpoczęło się w Bagdadzie latem, naznaczone masowymi demonstracjami przeciwko rządom brytyjskim.Bezpośrednim katalizatorem tych protestów było wprowadzenie przez Brytyjczyków nowych przepisów dotyczących własności gruntów i podatków od pochówku w Nadżafie.Bunt szybko nabrał rozpędu, gdy rozprzestrzenił się na regiony zamieszkane głównie przez plemiona szyickie, wzdłuż środkowego i dolnego Eufratu.Kluczowym przywódcą szyitów w buncie był szejk Mehdi Al-Khalissi.^[56]Co ciekawe, podczas buntu współpracowały wspólnoty religijne sunnickie i szyickie, grupy plemienne, masy miejskie i wielu irackich oficerów przebywających w Syrii.^[57] Podstawowymi celami rewolucji było osiągnięcie niezależności od rządów brytyjskich i ustanowienie rządu arabskiego.^[Chociaż] bunt początkowo osiągnął pewne postępy, do końca października 1920 r. Brytyjczycy w dużej mierze go stłumili, chociaż elementy powstania trwały sporadycznie do 1922 r.Oprócz powstań na południu, lata dwudzieste w Iraku naznaczone były także buntami w regionach północnych, zwłaszcza Kurdów.Motywacją tych buntów były kurdyjskie aspiracje niepodległościowe.Jednym z wybitnych przywódców kurdyjskich był szejk Mahmoud Barzanji, który odegrał znaczącą rolę w walce kurdyjskiej w tym okresie.Bunty te uwydatniły wyzwania stojące przed nowym państwem Irak w zakresie zarządzania zróżnicowanymi grupami etnicznymi i wyznaniowymi w swoich granicach.