Wojna Rakoczego o niepodległość (1703–1711) była pierwszą znaczącą walką o wolność na Węgrzech przeciwko absolutystycznym rządom Habsburgów.Walczyła w nim grupa szlachciców, bogatych i wysoko postawionych postępowców, którzy chcieli położyć kres nierównym stosunkom władzy, na czele z Franciszkiem II Rakoczym (po węgiersku II. Rákóczi Ferenc).Jej głównymi celami była ochrona praw różnych porządków społecznych oraz zapewnienie gospodarczego i społecznego rozwoju kraju.Z powodu niekorzystnego układu sił, sytuacji politycznej w Europie i konfliktów wewnętrznych walka o wolność została ostatecznie stłumiona, ale udało się powstrzymać Węgry przed włączeniem się w integralną część imperium Habsburgów, a konstytucja została zachowana, mimo że dopiero formalność.Po odejściu Osmanów Habsburgowie zdominowali Królestwo Węgier.Ponowne pragnienie wolności Węgrów doprowadziło do wojny o niepodległość Rakoczego.Najważniejszymi przyczynami wojny były nowe i wyższe podatki oraz odnowiony ruch protestancki.Rakoczi był węgierskim szlachcicem, synem legendarnej bohaterki Ilony Zrínyi.Część młodości spędził w niewoli austriackiej.Kurucy byli oddziałami Rakoczego.Początkowo armia Kuruców odniosła kilka ważnych zwycięstw dzięki swojej przewadze lekkiej kawalerii.Ich bronią były głównie pistolety, miecze świetlne i fokosy.W bitwie pod Saint Gotthard (1705) János Bottyán zdecydowanie pokonał armię austriacką.Węgierski pułkownik Ádám Balogh prawie schwytał Józefa I, króla Węgier i arcyksięcia Austrii.W 1708 r. Habsburgowie ostatecznie pokonali główną armię węgierską w bitwie pod Trencsén, co zmniejszyło dalszą skuteczność armii Kuruców.Podczas gdy Węgrzy byli wyczerpani walkami, Austriacy pokonali armię francuską w wojnie o sukcesję hiszpańską.Mogliby wysłać więcej wojsk na Węgry przeciwko rebeliantom.Siedmiogród ponownie stał się częścią Węgier od końca XVII wieku i był prowadzony przez namiestników.