Republika Weimarska, oficjalnie nazwana Rzeszą Niemiecką, była rządem Niemiec od 1918 do 1933 roku, kiedy to po raz pierwszy w historii była konstytucyjną republiką federalną;stąd jest również określana i nieoficjalnie proklamowana jako Republika Niemiecka.Nieformalna nazwa stanu pochodzi od miasta Weimar, w którym odbyło się zgromadzenie konstytucyjne, które ustanowiło jego rząd.Po zniszczeniach I wojny światowej (1914–1918) Niemcy były wyczerpane i w rozpaczliwych okolicznościach domagały się pokoju.Świadomość zbliżającej się klęski wywołała rewolucję, abdykację cesarza Wilhelma II, formalną kapitulację aliantom i proklamację Republiki Weimarskiej 9 listopada 1918 r.W początkowych latach Republika borykała się z poważnymi problemami, takimi jak hiperinflacja i ekstremizm polityczny, w tym morderstwa polityczne i dwie próby przejęcia władzy przez rywalizujące ze sobą organizacje paramilitarne;na arenie międzynarodowej cierpiała z powodu izolacji, obniżonej pozycji dyplomatycznej i spornych stosunków z wielkimi mocarstwami.Do 1924 r. Przywrócono znaczną stabilność monetarną i polityczną, a republika cieszyła się względnym dobrobytem przez następne pięć lat;okres ten, nazywany czasem złotymi latami dwudziestymi, charakteryzował się znacznym rozkwitem kulturalnym, postępem społecznym i stopniową poprawą stosunków zagranicznych.Na mocy traktatów lokarneńskich z 1925 r. Niemcy dążyły do ​​normalizacji stosunków z sąsiadami, uznając większość zmian terytorialnych na mocy traktatu wersalskiego i zobowiązując się nigdy nie iść na wojnę.W następnym roku przystąpiła do Ligi Narodów, co oznaczało jej reintegrację ze społecznością międzynarodową.Niemniej jednak, zwłaszcza na prawicy politycznej, nadal istniała silna i powszechna niechęć do traktatu oraz do tych, którzy go podpisali i poparli.Wielki Kryzys z października 1929 r. Poważnie wpłynął na słaby postęp Niemiec;wysokie bezrobocie i późniejsze niepokoje społeczne i polityczne doprowadziły do ​​​​upadku rządu koalicyjnego.Od marca 1930 r. prezydent Paul von Hindenburg użył nadzwyczajnych uprawnień, aby wesprzeć kanclerzy Heinricha Brüninga, Franza von Papena i generała Kurta von Schleichera.Wielki Kryzys, zaostrzony przez politykę deflacji Brüninga, doprowadził do większego wzrostu bezrobocia.30 stycznia 1933 r. Hindenburg mianował Adolfa Hitlera kanclerzem na czele rządu koalicyjnego;Skrajnie prawicowa partia nazistowska Hitlera zajmowała dwa z dziesięciu miejsc w rządzie.Von Papen, jako wicekanclerz i powiernik Hindenburga, miał służyć utrzymaniu Hitlera pod kontrolą;te intencje mocno nie doceniły politycznych zdolności Hitlera.Do końca marca 1933 r. Dekret przeciwpożarowy Reichstagu i ustawa upoważniająca z 1933 r. Wykorzystały domniemany stan wyjątkowy, aby skutecznie przyznać nowemu kanclerzowi szerokie uprawnienia do działania poza kontrolą parlamentarną.Hitler szybko wykorzystał te uprawnienia do udaremnienia rządów konstytucyjnych i zawieszenia swobód obywatelskich, co spowodowało szybki upadek demokracji na szczeblu federalnym i stanowym oraz utworzenie pod jego przywództwem jednopartyjnej dyktatury.